แฟนได้ทุนไปเรียนต่อเอก คร่าวๆก็ 3 ปี เผลอๆยาวกว่า 3 ปีอีก
ตอนนี้เขาไปได้ 1 เดือน ก็คุยกันทุกวันนะคะ
ตอนเช้าตื่นมาก็จะทักแชทหากัน กลางวันถ้าว่างก็พิมพ์ตอบไปมา มีโทรคุยกันบ้าง
แต่ยังไงเราก็ไม่หายคิดถึง ทรมานมาก
ตัวเราเองหนักแน่นพอสมควร แต่ก็มีหวั่นใจบ้าง กลัวไปหมด ระแวงไปหมด
ไม่ได้กลัวว่าหากมีคนเข้ามา แล้วจะเอนใจไปให้ใคร
เพราะรักเขาคนเดียว รักเขามาก แต่กลัวทนคิดถึงเขาไม่ไหว แล้วจะงอแงใส่เขา พาลหาเรื่องเขา
ตอนนี้ก็มีงอแงใส่เขาบ้าง จริงๆไม่อยากจะงอแงใส่เขาเลย รู้ว่าไม่ดี แต่ก็อารมณ์ผู้หญิงพาไป
เขาก็พยายามย้ำให้เราเข้าใจ ว่าเขาหนักแน่นนะ อยากให้เราหนักแน่นด้วย
หน้าที่เขาคือไปเรียน และเรียนหนักมาก เขาก็มีบอกรัก บอกคิดถึงบ้าง ปากแข็งตามประสาผู้ชาย
นี่ก็ไม่รู้จะได้เจอกันเมื่อไหร่ อีกกี่เดือนก็ไม่รู้ เขาก็ยังไม่มีแพลนจะกลับมาเที่ยวบ้านที่ไทย เพราะต้องดูว่างานที่เรียนอยู่คืบหน้าถึงไหนแล้ว
ตัวเราเองก็อยากจะบินไปหา ฟุ้งซ่าน นั่งเปิดเวปดูตั๋วเครื่องบินทุกวัน แต่ยังไงก็ต้องรอช่วงที่เขาปิดเทอม และว่างด้วย เฮ้อออออ....  

ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
อยากรู้จริงๆค่ะ ว่าคนที่คบกับแฟนที่อยู่ไกลกัน หรือไปต่อนอก มีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงคะ
ทำยังไงให้คบกันตลอดรอดฝั่ง คบกันนานๆยาวหลายปี ส่วนใหญ่แฟนไปต่อนอกเห็นเลิกกันหมด
ไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้นเลยค่ะ ทำยังไงไม่ให้งอแงใส่แฟน แล้วได้เจอกันบ้างไหมคะ ?