คือความผิดของผมในสันที่พ่อตายมันอาจไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกครับ คือผมอายุ14 ผมมีพ่อที่ป่วยเป็นวัณโรคปอด พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่ผม5ขววช่วง2สัปดาห์แรกพ่ออาการหนักมาก. พอหลังจากนั้น1อาทิตย์ผ่านไปพ่อก็ไปนอนโรงนอนพยาบาลห้องเดี่ยวอาการพ่อก็เริ่มดีขึ้น แต่ก่อนที่กินข้าวไม่ได้ก็เริ่มทานได้ กินผลไม้ กินนมได้ ผมจะคอยมาเปลี่ยนกับพี่ที่ โรงบาล พี่มาตอนเย็นอยู่เฝ้าจนรุ่งเช้า.  เพราะท่านจะใข้ขึ้นทุก4ช.ม.  ผมก็จะมาตอนเช้าซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงสอบกลางภาคทำให้มีเวลา5-7วันที่มาดูแลพ่อ ผมมานี่นี่หน้าที่ผมคือหาซื้ออะไรให้ท่านทานคอยเช็ดตัวให้ท่านตอนเวลาใข้ขึ้นวันนึงเช็ดเป็นสิบๆรอบคอยนวดท่านปลุกท่านกินยา เวลาทำถามว่าเหนื่อยไกมก็เหนื่อยและมีผมมักจะโดนด่าไอควา_เสมอผมก็แอบมีน้อยใจบ้างในเวลานั่นเวลาผ่านไปสัก4-5วัพ่อผมเริ่มไม่มีใข้อาการดีขึ้นแต่ก่อนอ้วกทุกคืนตอนนี้หายไปสิ้น ในใจตอนนั้นผมรู้สึกโล่งไม่รู้สึกเหนื่อยดีใจที่พ่ออาการดีขึ้นจากนั้นหมอให้กลับมาอยู่บ้านช่วงเวลานั้ยเองที่ผมมีปัญหาการเรียนเพราะต้องบอกก่อนว่าตอนแรกจะมีผมกับพี่สาวและก็ป้าผมมาคอยดูแลช่วงที่ผมไปรรคือช่วงเช้าและผมจะดูแลท่านตอนช่วงเน็น4ทุ่มผมถึงได้นอน. ผมโดนคำด่าจากพ่อแทบทุกวี่ทุกวันผมแอบน้อยใจออกมาร้องให้คนเดียว พอมาช่วงหลังพ่อเริ่มทะเลาะกับพี่จนพี่ต้องโดนใล่ออกจากบ้านโดนพ่อ อาการพ่อเริ่มแย่ลง ป้าเคยพูดกับพ่อแล้วครั้งนึงว่สลดคำด่าลงหน่อยเพราะลูกก็เหนื่อยต้องคอยเช็ดตัวทุก4ช.ม.คอยหายาให้กินหาข้าวให้กินเปลี่ยนกางเกงส่งพ่อเข้านอน ลูกมันก็เหนื่อยเราต้องพึ่งลูกอย่าด่าลูกมันนักเลย เล่าย้อนไปวันนึงผมได้ขอพ่อไปรร ด้วยรถมอเตอไซ และพ่อผมก็ไม่ให้ไปผมแอบงอนพ่อแกล้งจะไม่ไปรรนอนหันหลัง จากนั้นผมนึกว่าพ่อจะเห็นใจพ่อเอาเท้ากระทืบผมจากด้านหลังผมเจ็บปวดมาก ท่านคงนึกว่าผมคงจะไม่ไปรรจริงๆ ผมแค่อยากประชดท่านจากนั้นผมก็ไปอยู่บ้านป้าตอนเลิกเรียนและป้าก็ไปดูพ่อแทนผมและถึงคุยกันเรื่องด่าลูกจากนั้นป้าผมกลับมาบอกว่าเองกลับไปดูพ่อเองเุอะเค้าทำเพราะเขารักตอนที่เค้ากระทืบเองเสร็จและเองก็ออกจากบ้านไปนะเค้าก็แอบร้องให้ ใข้เค้าก็ขึ้น. กว่าป้าจะไปก็เกือบ10โมง เองมีพ่อต้อวดูแลเองกลับไปเถอะตอนนั้นผมร้องให้และเสียใจมาก ผมกลับไปดูพ่อ พ่อถามผมว่าเป็นไงบ้างลูก ไปหาหมอไหม ผมบอกไม่เป็นไรและผมก็ดำเนินการแบบปกติคือ ต้องดูแลพ่อทุกเย็นตอนเช้าจะเป็นป้าเพราะพี่สาวโดนไล่ออกจากบ้านไปอยู่บ้านพี่ชายเพราะฉะนั้นช่วงเย็นถึงเที่ยงคืนผมต้องดูแลพ่อตื่น6โมง แต่ได้ไปโรงเรียนตอน8โมง ช่วงนั้นก็เรียนหนักเรื่องทางบ้านก็หนัก มาสายบ่อย และพ่อก๋เริ่มกลับมาใช้คำด่าเวลาผมทำอะไรผิด เช่นน้ำเช็ดตัวไม่เย็นทำไอนี่หล่นไอนู้นหล่น พ่อก็จะด่าไอนู้นไอนี่ผมก็ได้แต่น้อยใจ ทำไมแค่เรื่องแค่นี้ เราต้องอุส่าอดหลับอดนอนตื่นก็เร็วไปรรก็สายต้องเช็ดตัวทุก3-4ชั่วโมงมันเหนื่อยใหนจะเรื่องที่ รร เราทำให้ทุกอย่างทำไมปัญหานิดๆหน่อยพูดกันดีๆไม่ได้หรอทำไมต้องด่ากัน และมาวันนึงผมได้ทะเลาะกับพ่ออีกครั้งคือครั้งก่อนผมโดนด่าผมก็จะยอมๆท่านบางคำแรงผมก็แอบน้ำตาซึม แต่ครั้งนี้ผมทำผิดกับท่านมากคือผมทะเลาะกับท่านเรื่องน้ำเช็ดตัวไม่เย็นเพราะแช่น้ำไม่ทันแต่พ่อก็ด่าผมเหมือนเดิมไอ... พอเช็ดตัวเสร็จผมก็โมโหมาก ผมเอามือชี้หน้าพ่อและบอกท่าอย่างนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้นะพ่อหนูจะทนไม่ใหว ตอนที่ผมเอามือชี้ผมไม่ได้ตั้งใจมันเกิดจากอารมโมโหผมแค่อยากบอกให้เขารู้แต่ในใจคิดอะไรไม่ออกตอนนั้นเลยชี้ๆไปก่อน ผมก็จะโดนกระทืบ จะนะครับยังไม่โดน ด้วยอารมโมโหผมเลยหยิบเท้าของท่านมากระแทกหน้าผมกระแรกไป5-6ทีผมเริ่มมึนและผมก็หยุดแล้วเดินมานืงหน้าบ้าน นั่งร้องให้ สักพักใหญ่ผมโทรไปคุยกับ พี่ชายๆบอกว่าเองกลับไปดูแลเค้าเถอะเพราะถ้าไม่มีเองเค้าก็จะลำบากเค้าเหลือคนเดียวพี่ก็ติดงานเข้าไปหาได้แค่1-2ชั่วโมงมีแต่เองกับป้าแล้วที่ช่วยพ่อเค้าได้ผมเริ่มทำใจสักพักผมเดินไปคุยกับพ่อบอกว่สพ่อเอาพี่สาวกลับมาเถอะนะถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปหนูเรียนไม่จบแน่ โอเคพ่อผมตกลงเอาพี่สาวกลับมาอาการพ่อเริ่มแย่ขึ้นจนต้องกลับไปนอนโรงบาลอีกครั้งแต่คราวนี้ห้องรวม เรื่องการเฝ้าก็เหมือนเดิมอยู่ได้สัก2อาทิตพ่อกินได้แต่ข้าวสวยเปล่าๆ จากที่กินนมผลไม้ได้ตอนนี้พ่อกินได้แต่ข้าวต้มเหลวๆที่ไม่ต้องเคี้ยวเปล่าเพราะท่านกินของแข็งไม่ได้เลยผมเคยถามท่านว่าทำไมท่านบอกข้างในมันไม่รับท้องหิวแต่ปากเคี้ยวและกลืนไม่ได้เลยได้แต่ข้าวต้มเหลวๆเฉยๆ พ่อผมเริ่มมีอาการหอบ+กับใช้ที่เป่าที่หมอให้มาเวลาหอบผิดวิธีท่านพ่นไปวันนึงไม่ต่ำกว่า20ครั้ง ผมพึ่งมาจับสังเกตุได้หลังว่าทำไมยาพ่นพ่อหมดใวจนผมรู้ผมบอกท่านเตือนท่านท่านก็ไม่ฟังจนหมอต้องมาบอกเอง ช่วงอาทิตสุดท้ายก่อนพ่อจะเสียผมเริ่มนอนขี้นอนเยี่ยวเพราะเหนื่อยไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ต้องใส่ ผ้าอ้อมผมก็มีอีก1หน้าที่เพิ่มเข้ามาคือคอยเช็ดฉี่เช็ดอึเปลี่ยนผ้าออมให้ท่านจนวันสุดท้ายที่ท่านเสียตอนช่วงบ่ายพ่อผมนั่งหอบให้ออกซิเจน แล้วก็ไม่ดีขึ้นท่านบอกให้ผมนวดให้ผมก็นวดให้ท่านแปปนึงแล้วก็ขี้เกียจหันไปเล่นโทรศัพท์เวลาไม่ได้ทำอะไรพ่อผมก็นั่งหายใจแบบตอนเรานอนบนโต๊ะเรียรหรือโต๊ะทำงานอะครับแบบนั้นเลยผมก็ไม่รู้ทำไงหมอเดินมาให้ยาแล้วก็ไม่ดีขึ้นจนหมอบอกถ้าอาการไม่ดีขึ้นหมอจะต่อท่อไปในคอนะ และแล้วมันก็ไม่ดีขึ้นหมอต่อท่อเข้าไปในคอ ตอนนั้นเองที่พ่อผมหมดสติตอนน้นผมยัวไม่เห็นสภาพพ่อพอมาเห็นสภาพต่อตอนที่มีผ้าอ้อมผื่นเดียวเสื้อผ้าไม่ได้ใส่ นอนแล้วมีท่อต่อไปในคอมีเครื่องต่างๆวางอยู่ข้างท่านแล้วมีเชือกที่มัดแขนท่านเอาใว้กันท่านใช้มือดึงสายที่ต่อกับคอน้ำตาผมซึมออกมาและตอนนั้นเองพ่อได้ไออกมาแล้วเหมือนกับว่าตอนมันขังอยู่ในท่อเสียงมันจะเหมือนพวกโรบอตอะครับอย่างนั้นเลยและตอนไอพ่อก็จะกระตุกขึ้นมาจากเตียง ผมน้ำตาทะลักออกมาเลย ทนเห็นภาพท่านทรมานไม่ใหวและหมอก็ยอกให้โทรตามญาติ ผมโทรตามพี่สาว พี่ชาย พี่สะใภ้มาหมด พอมาถึงหมอบอกว่าตอนเนี่ยควมมดันคนใข้ ต่ำมากแค่40-50ประมาณนี้ไม่ขึ้น หมอให้ยาเร่งความดันไปแล้วก็ไม่ดีขึ้นหมอเลยกลัวคนใข้จะหัวใจหยุดเต้นหมอเลยจะให้เซ็นว่าจะปั้มหัวใจท่านไหมท่าหัวใจหยุดเต้น ข้อดีคือท่านจะมีลมหายใจได้อีกครั้งแต่ข้อเสียคือท่านอายุ53แล้ว กระดูกหน้าอก+กับปอดที่ติดชื้อ+3มันจะทำให้กระดูกซี่โครงหักแล้วจะไปทิ่มปอดทำให้ปอดฉีกถึงจะปลุกท้านขึ้นม่ได้ก็เหมือนจะปลุกม่าทรมานช่วงเวลานั้นผมทุกคนที่เป็นลูกโทรปึกษาญาติว่าจะเอายังไงสรุปคือไม่กระตุ้นหัวใจทฝถ้าท่านจะไปก็ให้ไปเลยพวกผมตอนนินร้องให้กันลั่นโรงบาล มันเป็นช่วงทรมานที่สุดที่มาต้องตัดสินความเป็นความตายของพ่อตัวเองท่านตื่นมาแต่พูดอะไรไม่ได้ผมได้แต้ร้องไห้แล้วเอามือลูบหัวท่านบอกเดี่ยวก็หายแล้วนะพ่ออีกแปปเดียวน้ำตาผมใหลพรากเหมือนเขื่อนแตกผมขอพี่กลับบ้านอ้างว่าพรุ้งนี้ไปรร จะกลับไปซักผ้า แต่ที่จริงแล้วผมไม่อยากเห็นพ่อในสภาพแบบนี้มันทรมานใจมากทุกครั้งที่ได้มอง. พอตกค่ำพี่กับพี่สะไภ้ก็กลับมาบอกพี่ความดันขึ้นมา90พวกเขาจึงกลับกันหวังว่าคงดีขึ้นแต่พวกผมทำใจกันใว้ตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว พอตกดึกพี่สาวที่เฝ้าอยู่บอกพ่อตาเหลือกแล้วผมรีบโทรตามป้าให้เอารถมารับไปโรงบาลฝนก็ตกกว่าผมจะไปถึงก็สายไปเสียแล้ววันที่ผมกลัวที่สุดในชีวิตก็มาถึงผมไปบอกเรื่องต่างให้ท่านฟังไม่ทัน ไม่ได้บอกลากันสักคำผมแต่แต่ร้องให้หน้าศพพ่อในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมๆ ผมร้องให้บอกลาท่านในวันที่ท่านเสียไม่รู้ว่าท่านรับรู้หรือป่าว บอกท่านว่าหนูจะเรียนให้จบให้สมใจของพ่อเพราะเป้าหมายเดียวที่พ่อมีชีวิตอยู่คืออย่างเห็นผมเรียนจบแม้ท่านไม่เคยบอกแต่ผมรู้สึกได้ ผมนั่งรถกลับบ้านมาพร้อมกลับในหัวมีคำถามทำ ข้อ1.คือพ่อจะได้ยินไหมที่เราสัญญาว่าจะเรียนให้จบ2.ถ้าพ่อไม่ได้ยินท่านคงทุกใจมากเพราะตอนก่อนพ่อจะเสียท่านจะพูดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ได้ผมว่าน่าจะเกี่ยวกับผมนี่แหละเพราะเขาห่วงผมอยู่คนเดียว3.ผมรูกสึกผิดมากที่ผมทำให้ท่านเสียใจผมอยากจะขอโทษทุกอย่างในชีวิตนี้ที่ผมเคยทำให้ท่านเสียใจแต่กลับพูดอะไรไม่ได้เลยไม่รู้ว่าท่านจะได้ยินไหม4.ทำไมตอนแรกที่อาการดีขึ้นทำไมตอนกลับบ้านถึงแย่ลงทุกๆวัน 5.เป็นเพราะผมหรือป่าวที่ทำให้ท่านอาการแย่ลงเพราะผมดูแลท่านคนเดียวใหนจะต้องเรียนบางเรื่องเลยทำได้ไม่ดีพอ จนทำให้โดนด่าและพ่อก็เกิดการเครียดทำไห้ร่างกายทรุด ไม่ได้โทษตัวเองแต่มันคือเรื่องจริง7.ผมเสียใจมากที่โกรธท่านตอนท่านด่าพอท่านนายผมได้รู้ว่าไม่มีใครแทนที่ท่านได้อีกแล้วนึกย้อนไปตอนเรา7-11ขวงท่านดูแลเราดีขนาดใหนท่านทำงานหนักมาทั้งชีวิจเพื่อใครทำไมตอนท่านมีชีวิตอยู่เราไม่ได้คิดถึงเรื่องตรงนี้เลยเราเองที่คอนล้างผลานเงินท่านสนุกไปวันๆ กลับท่านที่ทำงานหนักกลับบ้านตี1ตี2เพื่อเราทำไมเราคิดไม่ได้ 8.นึกถึงตอนอยู่ด้วยกันกินข้าวด้วยกันตอนที่พ่อทำผัดนํ้นผัดนี่แกงนู้นแกงนี่ให้กินเพราะพ่อกับแม่หย้ากันตั้งแต่ผมเด็กพ่อเลยทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ตอนนั่งดูบอลด้วยกันตอนนอนกอดกันมันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด 9.ทำไมตอนอยู่ผมถึงไม่นึกถึงช่วงเวลาดีๆกับพ่อกลับทำให้ท่านเสียใจ ตอนพ่อตายแล้วถึงจะเห็นคุณค่าว่าที่ท่านด่าท่านดุด้วยถ้อยคำแรงๆ เราที่ทุกใจเพราะคำด่าแต่พ่อทุกใจยิ่งกว่าที่ต้องด่าลูกเพราะพ่อเคยพูดกับผมว่าพ่อไม่อยากจะดุด่าเองเลยแต่เองทำตัวไม่ดีพ่อก็เลยต้องด่า แต่ทำไมผมกับโมโหท่านต้องรอวันที่ท่านจากไปถึงจะสำนึก 10.เรื่องราวทั้ง9พ่อผมรู้สึกผิดกับพ่อมากแจ่ผมจะกลับไปแก้ใขอะไรไม่ได้แล้ว ผมเลยอยากขอแง่คิดดีๆที่ทำให้ผมไม่โทษตัวเอง เพราะทุกวันนี้ผมโทษตัวเองมาตลอดว่าเป็นเพราะผม.  ขอบคุณมากครับ