ขณะที่พิมพ์งานตอนกลางดึก
เสียงโทรศัพท์ให้หยุดกึกชะงักเหลียว
เบอร์โทรแจ้งหน้าจอเป็นคนเดียว
เป็นดั่งที่ยึดเหนี่ยวของหัวใจ

แม่โทรมาถามไถ่เรื่องข่าวคราว
ถามทุกข์สุขเรื่องราวอย่างรักใคร่
พร้อมด้วยคำสอนดีดีจากหัวใจ
ให้เราซึมซับไปในทุกวัน

แต่ในระหว่างที่คุยกันอยู่
สายตาฉันก็จู่จู่แลไปนั่น
ที่บนโต๊ะทำงานข้างข้างกัน
ต้องมีมือถือฉันวางไว้นา

แต่ตอนนี้มันกลับอันตรธาน
ฉันก็เดินลนลานเที่ยวตามหา
ทั้งที่จริงอยู่ข้างหูตลอดเวลา
นึกแล้วก็แทบบ้าขำตัวเอง...