กระทู้นี้เราแค่อยากระบายความอึดอัดที่มีในใจ ปมด้อยที่เราอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็ก
  คือก่อนอื่นเลยนะ เราเป็นคนอีสานมาแต่กำเนิด พ่อแม่เราเป็นคนอีสานทั้งคู่เลย เราหน้าตาแย่ หน้าบาน ตัวนี่ดำเกรียม ผิวแห้ง ดั้งแหมบมากๆ แต่ก่อนเราก็ไม่คิดอะไรนะ พ่อแม่ให้มาแค่นี้ เราก็เอาแค่นี้ แต่ไม่ใช่เลยพอโตขึ้น สังคมมันเริ่มอยู่อยากขึ้น คนสวยๆมีสิทธิได้เปรียบมากกว่า เวลาไปเรียนรุ่นพี่ก็ให้ความสำคัญมากกว่า เข้าหา ชวนคุย  ความคิดเรายิ่งแย่กับหน้าตาของเรา มีคนชอบทักนะว่าเป็นคนอีสานหรอ? ดูก็รู้อะไรประมาณนี้ ก็อยากจะบอกนะคนสวยๆก็มีเยอะ น่าตาน่ารัก แต่ไม่ใช่เราไง เรารักบ้านเกิดเรานะ แต่มีคนมาพูดบ่อยๆเราก็ไม่ชอบ!!! หลายครั้งที่มีคนมาว่าเรา ดั้งแหมบ อีดำ แบบเพื่อนชอบเอาแขนมาเทียบกับเราแล้วทำตัวประมาณ รู้สึกภูมิใจที่ขาว ความรู้สึกเราแย่มาก เราไม่โกรธ แต่เราน้อยใจ น้อยใจที่คนเราวัดกันแค่หน้าตา แค่สีผิวหรอ แต่เราก็ยิ้มรับนะ เพราะมันคือความจริง แกล้งทำเป็นขำๆไปด้วย ทั้งที่เราคิดมากๆ เราโดนล้อมาตั้งแต่เล็กล่ะ แต่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมไม่ชิน เราพยามพัฒนาตัวเองนะ แต่มันยาก มันต้องใช้เวลาเราเข้าใจ แต่ที่สำคัญมันต้องใช้เงิน บ้านเราไม่มีฐานะ แค่เด็กบ้านๆคนนึง เราก็ได้แต่คิดน้อยใจ
       คนเราถ้าเลือกเกิดได้ คงไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกเนาะ!!!