เราเป็นคุณแม่ full time ค่ะ ลูกสาวอายุ 10 เดือนกว่าแล้ว เป็นลูกคนแรก ซึ่งเรากับสามีช่วยกันเลี้ยงเองตั้งแต่เกิดค่ะ แล้วด้วยความที่เรากับสามีใช้ชีวิตช่วงเรียนอยู่เมืองนอกด้วยกันทั้งคู่ มันทำให้เรามีวิถีชีวิตและสไตล์การเลี้ยงลูกที่ไม่ค่อยจะถูกใจบรรดา ปู่ย่าตายาย ของลูกเราเท่าไหร่ ซึ่งที่ผ่านมาก็มี ดราม่ากันมาพอสมควร แต่เรากับสามีก็ดื้อด้านกันมาตลอด ยกตัวอย่างเช่น
เรื่องนอน : ตั่งแต่เกิดเลย คือเราฝึกให้ลูกนอนในเตียงของตัวเอง เพราะเราเชื่อว่าแบบนี้ปลอดภัยกว่า ลูกก็หลับสนิท พ่อแม่ก็ได้พักผ่อน แต่บรรดาแฟนคลับของลูกไม่ยอมค้าาา แกบอกว่าเด็กต้องการความอบอุ่น ต้องเอามานอนด้วยบนเตียงสิ เป็นพ่อแม่ประสาอะไร ทิ้งลูกนอนคนเดียวได้ไง ประมาณนี้ คือเรื่องนี้ก็งัดข้อกันอยู่ซักพัก สุดท้ายเรากับสามีชนะไป เพราะหลังๆมา พวกท่านเริ่มเห็นว่าหลานนอนในแปลสบายใจ ไม่ร้องซักแอะเดียว เรื่องนี้เลยจบไป
เรื่องนอน (ตอน2) : พอลูกอายุได้หกเดือน ตอนนั้นเรากับสามีคิดกันว่า แยกห้องให้ลูกเลยดีกว่า เพราะช่วงหลังๆมานี่ แกตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยๆเพราะเรากับสามีบางทียังไม่นอน เดินไป เดินมา แกก็ตื่น หรือบางทีแค่สามีพลิกตัว ลูกก็ตื่นแล้ว แต่ติดปัญหาค่ะ คุณย่ากับคุณยาย ค้านหัวชนฝา บอกว่าแบบนี้มันเกินไป จะให้หลานแกไปนอนในห้องมืดๆคนเดียวได้ไง ขาดความอบอุ่นเดี๋ยวโตมาก็เป็นเด็กมีปัญหาหรอก! เรานี่เงิบไปเลย แถมมีขู่ด้วยว่าถ้าทิ้งให้หลานแกนอนคนเดียว แกจะแอบมาเอาไปนอนด้วย สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ได้แยกห้อง เพราะยังตกลงกันไม่ได้
เรื่องกล่อมลูกนอน : ตั้งแต่เล็กๆเลย ลูกเราค่อนข้างจะนอนเป็นเวลา พอเห็นลูกเริ่มง่วง เราก็เอาลงวางในเปล เปิดแอร์ เปิดเพลงเบาๆ แล้วเราก็ไปทำอย่างอื่น แกก็จะกล่อมตัวเองหลับ ทำเสียงฮึ่มๆๆ ซักพักก็หลับไปเอง ไม่เคยต้องกล่อม จนหลังๆแม่สามีชอบไปนั่งเฝ้าตอนลูกเราจะหลับ ไปนั่งจ้องอยู่ข้างเตียง ยื่นมือไปจับ ตอนนี้สุดท้ายลูกเราไม่ยอมหลับเองแล้ว ต้องไปนั่งจับมืออยู่ข้างเตียงจนกว่าจะหลับ บางทีหลับไปแล้วสะดุ้งตื่นก็ร้องหามือเราจะจับ บางคืนเราต้องลุกมาจับมือลูกเป็นสิบรอบ ซึ่งเรื่องนี้เราเซงมาก
เรื่องนม : เราเลี้ยงลูกด้วยนมแม่100% ซึ่งตอนนี้ลูกเราก้อทานอาหารวันละสามมื้อแล้ว นมแม่ก็เป็นอาหารเสริม แต่บรรดาคุณย่าคุณยาย ก็ยังคอยมาบ่นว่า ให้นมแม่ทำไม หลัง6เดือนให้ลูกกินนมผงได้แล้ว นมแม่มันไม่มีประโยชน์แล้ว บลาๆๆๆ ซึ่งเรื่องนี้เราก็ค้านหัวชนฝาเหมือนกัน อธิบายยังไงก็ไม่ฟัง เราถึงขั้นหาเอาผลวิจัยต่างๆมาให้ดูก็ไม่ยอมดู แม่สามีนี่ถึงขั้นคอยซื้อนมผงมาไว้ในบ้านเรา ซึ่งเราไม่เคยแตะเลย บางครั้งสามีเอาไปบริจาคอีกตะหาก แต่แกก็ยังขยันซื้อมา ยี่ห้อแพงๆทั้งนั้น เคยมีครั้งนึงเรากับสามีต้องไปทำธุระครึ่งวัน จำเป็นต้องฝากลูกไว้กับแก เราปั๊มนมไว้ แกก็เททิ้งหมดแล้วชงนมผงให้ลูกเรากินแทน
เรื่องอาหาร : เรื่องนี้เถียงกันมาตั้งแต่ลูกเราได้สี่เดือน แฟนคลับทั้งหลายบอกว่า ต้องป้อนกล้วยลูกได้แล้ว เด็กมันหิว นมแม่มันจะไปอิ่มอะไร เรากับสามีก็ทำหูทวนลม เพราะในเมื่ออธิบายอะไรไปก็ไม่ฟัง เงียบไว้ดีกว่า แต่ช่วงนั้นก็ใช้วิธี ไม่ปล่อยให้ลูกอยู่กับย่ากับยายตามลำพัง เพราะรู้ว่าถ้าเราเผลอแกแอบป้อนแน่นอน จนผ่านมาได้ถึงช่วงหกเดือน ลูกเริ่มกินอาหารแล้ว ก็ยังมีดราม่าต่อ เพราะเราเป็นคนค่อนข้างเยอะ เรื่องอาหารการกินของลูกเรา อันนี้เรารู้ตัว อย่างผักต้องซื้อสดๆจากฟาร์ม เนื้อสัตว์ ไข่ไก่นี่ถ้าเป็นไปได้ต้องOrganic น้ำมันต้องเป็นน้ำมันมะพร้าวเท่านั้น อาหารลูกต้องไม่ใส่เกลือ บลาๆๆ แต่ปู่ย่าตายายนี่เหมือนสวนทางกัน ชอบเอาอะไรก็ไม่รู้ให้ลูกเรากิน ของทอด ของหวาน อะไรก็แล้วแต่ที่มันไม่ค่อยจะมีประโยชน์แต่อร่อย(ในความเห็นของท่าน) เรากับสามีต้องคอยห้ามกันจนเบื่อ พูดก็ไม่ฟัง ต้องใช้วิธีเดิมคือไม่ปล่อยให้ลูกอยู่ด้วยลำพังแบบคลาดสายตา ซึ่งมันก็เหนื่อยมาก ห้ามผู้ใหญ่นี่ยากกว่าห้ามเด็กหลายเท่านัก
นี่แค่ตัวอย่างนะคะ คือจริงๆมีอีกหลายเรื่อง ทั้งวันก็เล่าไม่หมด เรื่องนั้นจบ ก็มีเรื่องใหม่มาให้ไฟท์กันอีกเรื่อยๆ คือเราก็รู้ตัวนะว่าเราก็เยอะเกิน แต่บรรดาพ่อแม่เรากับสามีก็สุดโต่งไม่แพ้กัน พอสุดท้าย ถ้าเราใช้ไม้ตายว่า นี่ลูกเรา เรามีสิทธิ์ตัดสินใจ พวกท่านก็จะ team up มาดราม่ากันว่า "ใช่สี้!งั้นพวกเธอก็เลี้ยงกันเองเลย พวกชั้นมันไม่สำคัญนี่ ชั้นจะไม่มาเหยียบบ้านเธออีก บลาๆๆ" แล้วก็จะหายกันไปสามสี่วัน พร้อมโพสสเตตัสน้อยอกน้อยใจต่างๆในเฟสบุ๊ค เรากับสามีก็ต้องตามไปง้อ ไม่ใช่อยากจะให้มาช่วยเลี้ยงนะคะ เอาตรงๆ บางทีพวกท่านไม่มาตามจู้จี้ เรานี่สบายใจมาก แต่เรานึกถึงลูกเรามากกว่า มีปู่ย่าตายายคอยมาเล่นด้วย ได้ใช้เวลากันเป็นครอบครัวใหญ่มันย่อมดีกว่าอยู่แล้ว เรากับสามีก็เลยต้องทนๆกันไป กับสงครามล้านแปดที่ไม่มีทีท่าจะจบจะสิ้น คือเราอยากรู้ว่าบ้านอื่นมีปัญหาแบบเรามั้ย แล้วเค้าแก้กันด้วยวิธีไหน เพราะเราก็ลองมาหลายวิธีแล้ว เป็นแม่นี่มันเหนื่อยจริงๆค่ะ แต่ไม่ใช่กับลูก ดันเป็นกับปู่ย่าตายายของลูกซะนี่
เมื่อสไตล์การเลี้ยงลูกของเราไม่ถูกใจบรรดาปู่ย่าตายาย ใครเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างคะ แก้ไขยังไงดี?
เรื่องนอน : ตั่งแต่เกิดเลย คือเราฝึกให้ลูกนอนในเตียงของตัวเอง เพราะเราเชื่อว่าแบบนี้ปลอดภัยกว่า ลูกก็หลับสนิท พ่อแม่ก็ได้พักผ่อน แต่บรรดาแฟนคลับของลูกไม่ยอมค้าาา แกบอกว่าเด็กต้องการความอบอุ่น ต้องเอามานอนด้วยบนเตียงสิ เป็นพ่อแม่ประสาอะไร ทิ้งลูกนอนคนเดียวได้ไง ประมาณนี้ คือเรื่องนี้ก็งัดข้อกันอยู่ซักพัก สุดท้ายเรากับสามีชนะไป เพราะหลังๆมา พวกท่านเริ่มเห็นว่าหลานนอนในแปลสบายใจ ไม่ร้องซักแอะเดียว เรื่องนี้เลยจบไป
เรื่องนอน (ตอน2) : พอลูกอายุได้หกเดือน ตอนนั้นเรากับสามีคิดกันว่า แยกห้องให้ลูกเลยดีกว่า เพราะช่วงหลังๆมานี่ แกตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยๆเพราะเรากับสามีบางทียังไม่นอน เดินไป เดินมา แกก็ตื่น หรือบางทีแค่สามีพลิกตัว ลูกก็ตื่นแล้ว แต่ติดปัญหาค่ะ คุณย่ากับคุณยาย ค้านหัวชนฝา บอกว่าแบบนี้มันเกินไป จะให้หลานแกไปนอนในห้องมืดๆคนเดียวได้ไง ขาดความอบอุ่นเดี๋ยวโตมาก็เป็นเด็กมีปัญหาหรอก! เรานี่เงิบไปเลย แถมมีขู่ด้วยว่าถ้าทิ้งให้หลานแกนอนคนเดียว แกจะแอบมาเอาไปนอนด้วย สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ได้แยกห้อง เพราะยังตกลงกันไม่ได้
เรื่องกล่อมลูกนอน : ตั้งแต่เล็กๆเลย ลูกเราค่อนข้างจะนอนเป็นเวลา พอเห็นลูกเริ่มง่วง เราก็เอาลงวางในเปล เปิดแอร์ เปิดเพลงเบาๆ แล้วเราก็ไปทำอย่างอื่น แกก็จะกล่อมตัวเองหลับ ทำเสียงฮึ่มๆๆ ซักพักก็หลับไปเอง ไม่เคยต้องกล่อม จนหลังๆแม่สามีชอบไปนั่งเฝ้าตอนลูกเราจะหลับ ไปนั่งจ้องอยู่ข้างเตียง ยื่นมือไปจับ ตอนนี้สุดท้ายลูกเราไม่ยอมหลับเองแล้ว ต้องไปนั่งจับมืออยู่ข้างเตียงจนกว่าจะหลับ บางทีหลับไปแล้วสะดุ้งตื่นก็ร้องหามือเราจะจับ บางคืนเราต้องลุกมาจับมือลูกเป็นสิบรอบ ซึ่งเรื่องนี้เราเซงมาก
เรื่องนม : เราเลี้ยงลูกด้วยนมแม่100% ซึ่งตอนนี้ลูกเราก้อทานอาหารวันละสามมื้อแล้ว นมแม่ก็เป็นอาหารเสริม แต่บรรดาคุณย่าคุณยาย ก็ยังคอยมาบ่นว่า ให้นมแม่ทำไม หลัง6เดือนให้ลูกกินนมผงได้แล้ว นมแม่มันไม่มีประโยชน์แล้ว บลาๆๆๆ ซึ่งเรื่องนี้เราก็ค้านหัวชนฝาเหมือนกัน อธิบายยังไงก็ไม่ฟัง เราถึงขั้นหาเอาผลวิจัยต่างๆมาให้ดูก็ไม่ยอมดู แม่สามีนี่ถึงขั้นคอยซื้อนมผงมาไว้ในบ้านเรา ซึ่งเราไม่เคยแตะเลย บางครั้งสามีเอาไปบริจาคอีกตะหาก แต่แกก็ยังขยันซื้อมา ยี่ห้อแพงๆทั้งนั้น เคยมีครั้งนึงเรากับสามีต้องไปทำธุระครึ่งวัน จำเป็นต้องฝากลูกไว้กับแก เราปั๊มนมไว้ แกก็เททิ้งหมดแล้วชงนมผงให้ลูกเรากินแทน
เรื่องอาหาร : เรื่องนี้เถียงกันมาตั้งแต่ลูกเราได้สี่เดือน แฟนคลับทั้งหลายบอกว่า ต้องป้อนกล้วยลูกได้แล้ว เด็กมันหิว นมแม่มันจะไปอิ่มอะไร เรากับสามีก็ทำหูทวนลม เพราะในเมื่ออธิบายอะไรไปก็ไม่ฟัง เงียบไว้ดีกว่า แต่ช่วงนั้นก็ใช้วิธี ไม่ปล่อยให้ลูกอยู่กับย่ากับยายตามลำพัง เพราะรู้ว่าถ้าเราเผลอแกแอบป้อนแน่นอน จนผ่านมาได้ถึงช่วงหกเดือน ลูกเริ่มกินอาหารแล้ว ก็ยังมีดราม่าต่อ เพราะเราเป็นคนค่อนข้างเยอะ เรื่องอาหารการกินของลูกเรา อันนี้เรารู้ตัว อย่างผักต้องซื้อสดๆจากฟาร์ม เนื้อสัตว์ ไข่ไก่นี่ถ้าเป็นไปได้ต้องOrganic น้ำมันต้องเป็นน้ำมันมะพร้าวเท่านั้น อาหารลูกต้องไม่ใส่เกลือ บลาๆๆ แต่ปู่ย่าตายายนี่เหมือนสวนทางกัน ชอบเอาอะไรก็ไม่รู้ให้ลูกเรากิน ของทอด ของหวาน อะไรก็แล้วแต่ที่มันไม่ค่อยจะมีประโยชน์แต่อร่อย(ในความเห็นของท่าน) เรากับสามีต้องคอยห้ามกันจนเบื่อ พูดก็ไม่ฟัง ต้องใช้วิธีเดิมคือไม่ปล่อยให้ลูกอยู่ด้วยลำพังแบบคลาดสายตา ซึ่งมันก็เหนื่อยมาก ห้ามผู้ใหญ่นี่ยากกว่าห้ามเด็กหลายเท่านัก
นี่แค่ตัวอย่างนะคะ คือจริงๆมีอีกหลายเรื่อง ทั้งวันก็เล่าไม่หมด เรื่องนั้นจบ ก็มีเรื่องใหม่มาให้ไฟท์กันอีกเรื่อยๆ คือเราก็รู้ตัวนะว่าเราก็เยอะเกิน แต่บรรดาพ่อแม่เรากับสามีก็สุดโต่งไม่แพ้กัน พอสุดท้าย ถ้าเราใช้ไม้ตายว่า นี่ลูกเรา เรามีสิทธิ์ตัดสินใจ พวกท่านก็จะ team up มาดราม่ากันว่า "ใช่สี้!งั้นพวกเธอก็เลี้ยงกันเองเลย พวกชั้นมันไม่สำคัญนี่ ชั้นจะไม่มาเหยียบบ้านเธออีก บลาๆๆ" แล้วก็จะหายกันไปสามสี่วัน พร้อมโพสสเตตัสน้อยอกน้อยใจต่างๆในเฟสบุ๊ค เรากับสามีก็ต้องตามไปง้อ ไม่ใช่อยากจะให้มาช่วยเลี้ยงนะคะ เอาตรงๆ บางทีพวกท่านไม่มาตามจู้จี้ เรานี่สบายใจมาก แต่เรานึกถึงลูกเรามากกว่า มีปู่ย่าตายายคอยมาเล่นด้วย ได้ใช้เวลากันเป็นครอบครัวใหญ่มันย่อมดีกว่าอยู่แล้ว เรากับสามีก็เลยต้องทนๆกันไป กับสงครามล้านแปดที่ไม่มีทีท่าจะจบจะสิ้น คือเราอยากรู้ว่าบ้านอื่นมีปัญหาแบบเรามั้ย แล้วเค้าแก้กันด้วยวิธีไหน เพราะเราก็ลองมาหลายวิธีแล้ว เป็นแม่นี่มันเหนื่อยจริงๆค่ะ แต่ไม่ใช่กับลูก ดันเป็นกับปู่ย่าตายายของลูกซะนี่