คือเรื่องที่จะเล่ามันไม่ใช่คำถามนะค่ะ แต่หนูอยากระบาย เรื่องก็คือตอนนี้หนูเรียนอยุ่ปี1ค่ะคณะวิศวกรรมศาสตร์ คือพ่อกับแม่หนูแยกทางหันตั้งแต่เด็กป้ากับยานเลี้ยงหนูมาค่ะแล้วแม้ก็ติดต่อกลับมาช่วง ป.4 ส่วนคุณพ่อก็ติดต่อกลับมาช่วง ป.6 ตอนที่เรียนมัธยมต้นเนี้ยคุณแม่เป็นคนส่งเรียนค่ะ แล้วคุณแม่ให้หยุดเรียนแล้วทำงานตอนที่หนูจบ ม.3 แต่หนูดื้อค่ะไม่ฟังเลยคุยกับพ่อพ่อก้อตกลงสงเรียนต่อจนจบ ม.6 แล้วปันหาก็เกิดขึ้นค่ะคือยายหนูแก่มากและไม่มีใครดูแลยายช่วงแรกหนูขี่รถไปกลับ30เกือบ40กิโลทุกวันค่ะ บางวันกลับ 6 ทุ่ม ตี1บ้าง หนูกลัวมากนะค่ะ ขี่มอเตอร์ไซต์กลับบ้านถนนก็ไม่ค่อยมีไฟ (รถเนี้ยแม่เอามาให้ค่ะให้ทำงานผ่อนเองเพราะแม่ไม่ให้เรียนต่อค่ะแต่หนูก็ดื้ออีกตามเคย) แล้วพอป้าที่เลี้ยงหนูมาน่ะค่ะรู้เรื่องเลยยอมใจอ่อนกลับมาบ้านมาดูแลยายเพื่อให้หนูไปเรียน แต่มีข้อแม้ว่าไปแล้วอย่ากลับมา ตัดญาติไปเลย ญาติพี่น้องหนูแต่ละคนรุมว่ารุมด่า อย่างงั้นอย่างงี้ แถมพูดอีกว่าเลือกที่จะเรียนเองใครก้อช่วยไม่ได้ แล้วก้อยึดรถยึดเงิน แถมเผาของใข้หนูทิ้งด้วยค่ะ คือหนูอยากรู้แค่ว่าการที่หนูอยากเรียนต่อพยายามตั้งใจเรียนทำไมทุกคนต้องเกลียดหนู ตัดหนูออกจากเครือญาติทุกคนห้ามเข้าบ้านห้ามแม้กระทั้งผ่านหน้าบ้าน คือทำไมถึงใจดำกันจังค่ะทั่งที่หนูก้อไม่ได้เรียกร้องอะไรเงินที่เรียนป.ตรีก็เงินของพ่อไม่ได้ขอแม่สักบาทเดียว ทำไมค่ะทำไมถึงได้ใจร้ายกับหนูขนาดนี้ หนูรู้นะค่ะว่าผิดที่ดื้อ แต่ทำไมต้องไม่ให้กลับบ้าน ห้ามเจอยาย ทั้งๆที่ผ่านมาคนที่ดูแลยายคือหนูไม่ใช่ใคร ถ้าการที่หนูอยากเรียนสูงๆให้มีหน้าที่การงานที่ดีมันผิดหนูขอโทษจริงๆค่ะ แต่ความตั้งใจของหนูคือไม่อยากให้แม่ลำบากอยากให้ทุกคนที้เลี้ยงหนูมาสบาย คือหนูพยายามทำดีที่สุดแล้วค่ะ ตอนนี้หนูก็มีแค่ยายกับพ่อละค่ะที่คุยด้วยได้ ส่วนคนอื่นเค้าก็บอกว่าหนูไม่ใช่ญาติไม่ใช่ลูก ตอนนี้หนูก็มีแค่หอพักละค่ะที่ซุกหัวนอนได้ หนูเคลียดมากค่ะ เคลียดจนไม่รู้จะทำยังไงต่อ คนที่น่าสงสารที่สุดก็ยายนี่แหละค่ะ ไม่มีใครสนใจยายเลยเพราะเกลียดหนูเลยพานไปเกลียดยายด้วย หนูอยากรู้จริงๆค่ะว่าแม่หนูคิดอะไรอยุ่ ขอคำปรึกษาหน่อยได้ไหมค่ะว่าหนูควรทำยังไงต่อTT