"เฮ้ยไอ้อาร์ม รับปากอะไรกรูอย่างดิ"

"อะไรวะ"

"ถ้าเป็นไปได้ ขอกรูตายก่อนเมิงได้ป่าววะ เมิงห้ามตายก่อนกรูนะเว่ย"

"เชี่ยอะไรของเมิงเนี่ย !!!"

"เออน่า...เมิงรับปากกรูได้ป่ะล่ะ" ผมยังคงคะยั้นคะยอจะเอาคำตอบจากมันให้ได้

---------------------------------------------------------------------------

ผมกับไอ้อาร์ม ถ้าจะให้นับ...เรารู้จักกันมานานเกินครึ่งนึงของอายุตอนนี้ล่ะ โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เพราะถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่ ป.3 ยันจบ ม.6 จะได้กลับบ้านก็แค่เดือนละสองครั้ง ครั้งละสองวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ยกเว้นช่วงปิดเทอมถึงจะได้อยู่บ้านนานกับเค้าหน่อย ชีวิตส่วนใหญ่จึงอยู่กับเพื่อนตลอดตั้งแต่เด็ก

"พี่เคนครับ หกโมงแล้วครับพี่ ตื่นได้แล้วครับ" ไอ้นัทกับไอ้จี๊ด เด็กห้องของผมกับไอ้อาร์มจะมาปลุกไปเรียนทุกเช้าไม่เคยขาด เพราะถ้าวันไหนมันลืมมาปลุก รับรองวันนั้นมันสองคนกินข้าวไม่อร่อยแน่ เพราะจะโดนสั่งให้วิ่งรอบโรงเรียนจนกว่าผมสองคนจะเหนื่อย ฮ่าๆๆ

เด็กห้องก็คือรุ่นน้อง ม.1 ที่จะคอยดูแลทำความสะอาดห้องให้กับรุ่นพี่ ม.6 แต่ละคน ส่วนผมซึ่งเป็นรุ่นพี่ก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเด็กห้องเช่นเดียวกัน ต้องคอยดูแลทั้งเรื่องการเรียน ความเป็นอยู่ การปรับตัวหลายๆ อย่าง เพราะรุ่นน้อง ม.1 เหล่านี้เพิ่งจะย้ายคณะ (หอพัก) มาจากฝั่งประถม

ผมกับไอ้อาร์มเป็นหัวหน้าคณะด้วยกันทั้งคู่ เลยได้ห้องส่วนตัวอยู่กันแค่สองคน ในห้องก็จะมีโต๊ะหนังสือ ตู้เสื้อผ้า แล้วก็เตียงของใครของมันแยกกันอยู่ในนั้นครบ เพื่อนคนอื่นที่ไม่ได้เป็นหัวหน้าคณะก็อาจอยู่ห้องละสี่คนห้าคนบ้างแล้วแต่

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ต้องลงไปห้องเพรบหรือห้องทำการบ้าน เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของรุ่นน้องก่อนที่จะปล่อยทุกคนไปตึกเรียนเพื่อเรียนคาบแรกตอนเจ็ดโมง

"เฮ้ยไอ้อาร์มรอแป๊บ เดี๋ยวกรูไปด้วย ไปหยิบหนังสือบนห้องก่อน"

"จักรยานเมิงก็มี ขี่ไปเองดิวะ"

"กรูขี้เกียจขี่ ร้อนนน ซ้อนเมิงไปแหล่ะ แป๊บนึงนะ" แล้วผมก็วิ่งขึ้นไปหยิบหนังสือบนห้อง ลงมาอีกทีแมร่งหายไปแระ...รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้

อ้อ...จักรยานนี่เหมือนเป็นรถประจำตำแหน่งของหัวหน้าคณะครับ ดูมีอภิสิทธิ์มากๆ ฮ่าๆๆ

ไอ้อาร์มมันลูกศิษย์คนโปรดของอาจารย์หมวดวิทย์ เวลาไปส่งการบ้านพร้อมมันนะ อาจารย์ถามแต่มันว่าทำการบ้านได้มั้ย สงสัยตรงไหนหรือเปล่า หมั่นไส้มันมาก !!!

ส่วนผมอ่ะเหรอ...ศิษย์รักของอาจารย์หมวดภาษาไทย เพราะท็อปภาษาไทยเกือบจะทุกเทอม จนไอ้อาร์มมันแซวว่า "เชี่ยเคนแมร่งท็อปภาษาไทยอีกแล้วนะเมิง ทีฟิสิกส์แมร่งซ่อมเกือบทุกเทอม ตกลงเมิงเรียนสายวิทย์ป่ะเนี่ย" หะหะ

ตอน ม.ปลาย ไอ้อาร์มมันชอบเขียนไดอารี่ก่อนนอน พอเขียนเสร็จมันก็วางไว้ที่โต๊ะหนังสือ แรกๆ ผมก็ไม่ได้สนใจ แต่มาหลังๆ ชักเริ่มอยากรู้ว่ามันเขียนอะไรทุกวันๆ ก็เลยแอบอ่านตอนมันไม่อยู๋ ฮ่าๆๆ นิสัยไม่ดีเนอะ แต่มันเขียนสนุกดี มีวาดการ์ตูนเป็นภาพประกอบด้วย แอบอ่านอยู่หลายวัน นึกในใจว่าไม่เห็นแมร่งเขียนถึงกรูซักวันเลยวะ อารมณ์ประมาณน้อยใจนิดๆ ไม่ได้การล่ะ ต้องหาเรื่องให้มันเขียนถึงเรามั่งให้ได้ เอางัยดีหว่า

"ไอ้อาร์มทำการบ้านอะไรวะ วันนี้ไม่มีการบ้านนี่หว่า" ผมถามมันพร้อมกับกระโดดขึ้นไปนอนข้างๆ มันบนเตียง

"เมิงจะมานอนเบียดกูทำเชี่ยไรเนี่ย"

"ไหน...วาดการ์ตูนเหรอ เอามาดูหน่อยดิ๊" แล้วก็แกล้งยื่นหน้าไปใกล้ๆ จนจมูกผมเกือบจะชนแก้มมัน แค่นั้นล่ะ...แป๊บเดียว แมร่งถีบผมตกไปอยู่ข้างเตียงเสียงดังโครม !!!

"เชี่ย !!! เจ็บนะโว้ย ถีบกรูทำไมเนี่ย"

"เมิงไปนอนเตียงเมิงเลยสัส เบียดกรูอยู่ได้"

"เออๆๆๆ นอนเล่นหน่อยก็ไม่ได้"

สรุปว่าได้ผล...วันนั้นมีเรื่องผมอยู่ในไดอารี่มันด้วย เป็นรูปการ์ตูนตอนผมถูกแมร่งถีบตกเตียง แสดดด...ฝากไว้ก่อนเมิง

ผมกับไอ้อาร์มถึงจะชอบอะไรหลายอย่างเหมือนกัน แต่เราเล่นดนตรีกันคนละวง ไอ้อาร์มเล่นกลองทิมปานีอยู่วงเครื่องสายสากล ส่วนผมเป่าทรัมเป็ตอยู่วงโยธวาทิต ส่วนกีฬาเราก็เล่นกันตามฤดูกาลแข่งขันในโรงเรียน มีทั้งฟุตบอล รักบี้ บาสเก็ตบอล แบตมินตัน กรีฑา สควอช เทนนิส แต่ถ้าเป็นว่ายน้ำพวกผมสองคนขอบาย อันนี้เพื่อนๆ รู้ดี ฮ่าๆๆ

เพราะว่าผมสองคนเรียนห้องเดียวกัน เล่นกีฬาทีมเดียวกัน นอนห้องเดียวกัน ไปไหนก็เลยมักจะไปด้วยกัน เพื่อนเลยชอบแซวว่าไอ้สองคนนี้เมิงเป็นแฟนกันป่ะเนี่ย เห็นตัวติดกันตลอด !?! ซึ่งผมสองคนก็ไม่ได้สนใจอะไร

แต่เพื่อนไม่หยุด ยังคงแซวอยู่ทุกวี่ทุกวัน แม้แต่ในห้องเรียนต่อหน้าอาจารย์ ซึ่งอาจารย์ก็รับมุข เล่นกะเค้าด้วยเหมือนกัน "นี่เธอสองคนกระหนุงกระหนิงกันอยู่ได้ เกรงใจครูกับเพื่อนๆ หน่อยจ้า" เพื่อนๆ ฮิ้วกันทั้งห้อง เอิ่มมม...โดนแบบนี้เข้าไป เป็นใครใครก็เขิล จริงมั้ยครับ

จากที่ไม่ได้สนใจอะไรเวลาถูกแซวว่าเป็นแฟนกัน...อยู่ๆ ผมก็เริ่มไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้อาร์มขึ้นมาซะงั้น