ขอโทษทุกคนที่รอติดตามเรื่องราวของเคนกับอาร์มด้วยนะครับ ไปต่างประเทศหลายวันเพิ่งกลับมา ช่วงนี้ว่างแล้วครับ จะมาเล่าให้ฟังทุกวันเลย

ต่อจาก 2 กระทู้ที่แล้วครับ

ตอนที่ 1 - http://ppantip.com/topic/31231557

ตอนที่ 2 - http://ppantip.com/topic/31235542

--------------------------------------------------------------------------------------------------

ผมกับไอ้อาร์มไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีก เหมือนรอยแผลเป็นที่ฝังอยู่ในความรู้สึก มันเปราะบางเกินไปกว่าที่ใครจะกล้าแตะ แต่เมื่อเวลาผ่านไป...ลองกลับไปคิดทบทวน เหตุการณ์ครั้งนั้นสอนอะไรผมหลายอย่างซึ่งติดตัวมาถึงทุกวันนี้ ผมกับไอ้อาร์มสนิทกันกว่าเดิมอีก ผมเริ่มแคร์ความรู้สึกของมันมากขึ้น จากที่ไม่เคยพูดคำว่า "ขอโทษ" เพราะกลัวเสียฟอร์ม ผมกลายเป็นคนที่ขอโทษคนอื่นก่อนเกือบทุกครั้งโดยเฉพาะกับเพื่อน ไม่สนใจว่าตัวเองจะถูกหรือผิด ผมเชื่อว่าคำขอโทษที่ออกจากใจ...ใครฟังใครได้ยินเค้าก็ย่อมให้อภัย หรืออย่างน้อยก็ช่วยให้สถานการณ์หลายอย่างดีขึ้นได้

ตอนผมอยู่ ม.6 เป็นปีที่โรงเรียนก่อตั้งมาครบเก้าทศวรรษ มีการจัดกิจกรรมต่อเนื่องหลายเดือนซึ่งเปิดโอกาสให้เด็กนักเรียนมีส่วนรวมในกิจกรรมที่ตัวเองสนใจ ถือเป็นการเรียนรู้นอกห้องเรียนไปในตัว ผมสนุกกับกิจกรรมเหล่านี้จนแทบไม่ได้อ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย

"ไอ้เคน กรูไม่เห็นเมิงอ่านหนังสือเลยวะ จะสอบอยู่แล้วนะเว่ย" สองทุ่มล่ะ แต่ผมเพิ่งกลับจากประชุมกองบรรณาธิการของโรงเรียนที่ผมเป็นคอลัมนิสต์อยู่

"อ่านดิวะ เมิงไม่เห็นเองแหล่ะ"

"ตอนนี้อ่านวิชาอะไรอยู่" ไอ้อาร์มถามต่อ

"สังคม" ผมตอบแบบไม่ได้คิด

"แล้วฟิสิกส์อ่ะ" ไอ้อาร์มมันถามไม่เลิก

"ไว้ใกล้ๆ สอบค่อยอ่าน รีบอ่านเดี๋ยวลืม" พูดถึงฟิสิกส์ ผมแมร่งไม่ชอบวิชานี้เอาซะเลย เรียนยังงัยก็ไม่เข้าหัว เวลาทำโจทย์มั่วไปก็มั่วมา ต้องสอบซ่อมเกือบทุกเทอม

"กรูว่าภาษาไทย สังคมกับอังกฤษ เมิงเอาไว้อ่านหลังสุดดีกว่าป่ะ สอบรอบที่แล้วเมิงได้คะแนนตั้งเยอะ เอาเวลามาทำโจทย์ฟิสิกส์ดีกว่าว่ะ กรูว่านะ" สมัยนั้นสอบเอ็นทรานส์มีสองรอบ แล้วเลือกเอาคะแนนที่ดีที่สุดในแต่ละวิชามายื่น ใครรุ่นเดียวกันกับผมบ้างเอ่ย ฮ่าๆๆๆ

"คร้าบบบ...พี่ งั้นพี่ก็ติวให้ผมด้วยนะคร้าบบบ" ผมตอบมันแบบกวนๆ แต่มันทำเป็นไม่สนใจ ดีดกีต้าร์เล่นของมันไปเรื่อย ไอ้อาร์มมันดีดกีต้าร์เก่งเลยแหล่ะ เห็นมันเล่นได้เกือบทุกเพลงนะ แต่ผมชอบบังคับมันเล่นเพลงที่ผมร้องได้มากกว่า 555+

"เฮ้ย...เมิงเล่นเพลงนี้หน่อยดิ เพลงของพี่ก๊อกอ่ะ" ผมกระโดดไปนั่งข้างๆ มันบนเตียง หยิบหนังสือเพลงเล่มเก่าประมาณสองปีมาเปิดหาเพลงของวง 3DC นักร้องนำชื่อพี่ก๊อกเป็นรุ่นพี่ผมที่โรงเรียน

"เพลงอะไรวะ"

"นี่ๆๆๆ เพลงนี้ อย่าดีกับฉันเลย" ผมเปิดให้มันดูคอร์ดแล้วลองเล่นดู มันดีดอยู่สองสามทีก็บอก "เอาดิ เมิงร้องนะ"

"เธอเข้ามาวนเวียน เธอเข้ามาหา เธอให้วันเวลากับฉันมากไป
เราใกล้กันบ่อยๆ ทำให้หวั่นไหว เธอไม่คิดอะไรยิ่งทำให้ฉันกลัว

กลัวใจต้องปวดร้าว วันใดถ้าเธอหายไป
อย่าดีกับฉันเลย เธออาจไม่รู้ นับวันยิ่งรักเธอ เต็มหัวใจ
อย่าดีกับฉันเลย ฉันไม่อยากหวังจนเกินไป (ไม่อยากหวังๆ)
ฉันยังไม่พร้อมจะห้ามใจ

เคยฉันเคยจะบอก ตามที่ใจคิด มันก็ดูจะผิดที่คิดมากไป
เธอไม่คิดอย่างอื่น ใจก็จำไว้ เธอให้ความจริงใจได้เพียงแค่เพื่อนกัน

กลัวใจต้องปวดร้าว วันใดถ้าเธอหายไป
อย่าดีกับฉันเลย เธออาจไม่รู้ นับวันยิ่งรักเธอ เต็มหัวใจ
อย่าดีกับฉันเลย ฉันไม่อยากหวังจนเกินไป (ไม่อยากหวังๆ)
ฉันยังไม่พร้อมจะห้ามใจ

ขอเพียงได้เห็นห่างๆก็คงพอ ขอเธอเพียงเท่านี้ถ้าเธอเห็นใจ
ฉันควรจะรู้ว่าหยุดไว้แค่ไหน ถึงจะทำให้ใจไม่ทรมานไปคนเดียว

ฉันยังไม่พร้อม
ไม่พร้อมจะห้ามใจ
ฉันยังไม่พร้อมจะห้ามใจ"



"เพลงนี้เล่นจบเว้ยเฮ้ย ไม่น่าเชื่อ 555+"

"กรวยเหอะ กรูเล่นจบทุกเพลงแหล่ะ เมิงอ่ะร้องไม่เคยจบ มั่วตลอดดด" ไอ้อาร์มมันด่าผม

"เพลงเมื่อกี้กรูให้เมิง" ผมยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่มัน

"ให้กรูเชี่ยไร กรูเล่นเอง เมิงไม่ได้เล่นให้กรูฟังซะหน่อย" ไอ้อาร์มทำเป็นเขิล ไม่กล้าสบตาผม

"แต่กรูร้องให้" ตึง !!! ฮ่าๆๆๆ ขอให้ได้หยอด

"ตกลงเมิงจะเอ็นคณะอะไรเนี่ย" ไอ้อาร์มถามผม

"รีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะเมิง เขิลอ่ะเด้" ฮ่าๆๆๆๆ

"เอาจริง เมิงอยากเรียนคณะอะไรวะ" ไอ้อาร์มทำเสียงจริงจัง

ผมเงียบไปพักนึง เหมือนจะคิดนะว่าอยากเรียนคณะอะไร แต่ตอนนั้นมัน blank ไปหมด "ยังไม่รู้เลยว่ะ เดี๋ยวดูคะแนนก่อนว่าพอจะเลือกคณะอะไรได้บ้าง...แล้วเมิงอ่ะ จะเลือกคณะอะไรวะ"

"ยังไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่กรูว่าเมิงแมร่งน่าจะเรียนอักษรนะ"

"เหรอ...ไม่รู้ดิ เอาไว้ค่อยว่ากัน"