มุกริน

จริงๆตัวละครตัวนี้ในนวนิยายนั้นมีเนื้อที่ค่อนข้างน้อย ค่าที่สักพักหนึ่งเธอก็ตายจากไปแล้ววีว่าก็เข้าไปอาศัยร่างของเธอเสียแล้ว แต่ก็พอมีเรื่องราวให้ผมหยิบจับมาขยับขยายได้

ผมให้มุกรินเป็นตัวแทนของนักแสดงสาวจำนวนมากของวงการนี้ เวลามีใครมาฝากมาฝัง มาบอกผมว่าอยากให้ลูกหลานเข้าวงการ ผมมักจะถามกลับไปว่าแล้วลูกหลานคุณน่ะมีอาวุธครบมือหรือยัง?

อาวุธครบมือในความหมายของผมก็คือ การที่คนๆนึงจะเป็นนักแสดงระดับแนวหน้าได้ คุณต้องหน้าตาดี หล่อสวยเป็นเอกฉันท์ในสายตาคนดู หุ่นก็ต้องดี แสดงต้องเก่ง มีความสามารถรอบด้าน เต้นได้ ร้องเพลงเพราะก็ยิ่งดีใหญ่ หรือจะดำน้ำกินลมพ่นไฟได้ยิ่งเจ๋ง เพราะยิ่งคุณมีความสามารถมากเท่าไร หนทางในการเป็นนักแสดงก็ยิ่งเปิดกว้าง อยากเป็นนักแสดงคุณต้องขึ้นไปอยู่ในระดับหัวแถวให้ได้ และที่ยากกว่าคือต้องครองอันดับนั้นให้ทรงตัวอยู่นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ มันถึงจะเป็นชีวิตที่ดีงาม มีทุกอย่างที่อยากได้ในชีวิต
แต่ถ้าคุณเป็นนักแสดงที่เล่นหนังเล่นละครเรื่องสองเรื่องแล้วหายไป คุณจะกลายเป็นตัวประกอบ คุณจะอยู่ในระดับรั้งท้าย จากนั้นคุณก็อาจต้องเริ่มแต่งตัวโป๊มากขึ้นทั้งๆที่ไม่คิดอยากจะทำเพื่อสร้างจุดขาย แล้วก็เริ่มไปขายของ ขายสินค้า และแน่นอนที่สุดคืออาจมีบางคนที่ต้องขายสิ่งที่มีค่าที่สุดของตัวไปเพื่อความอยู่รอด
อาชีพนักแสดงก็เหมือนทุกๆอาชีพบนโลกใบนี้ ถ้าคุณไม่อยู่หัวแถว คุณจะต้องตะเกียกตะกายดิ้นรน ถ้าคุณไม่อยากดิ้นอยากรน คุณก็ต้องทนให้ได้ในชะตากรรมของคุณ ชีวิตนักแสดงที่ตกต่ำเป็นเรื่องเจ็บปวด แต่มันเป็นความจริง เกิดขึ้นที่เมืองไทยอย่างไร ที่ฮอลลีวู้ดก็เป็นแบบนั้นแล้วทวีคูณไปอีก 100 เท่า

ผมเพิ่มมิติเรื่องราวในตัวมุกรินให้เธอผ่านชีวิตที่แย่มาอย่างสาหัส ด้วยการให้จุดกำเนิดเริ่มต้นที่ทำให้เธอกลายเป็นมุกรินอย่างที่ทุกคนเห็นคือการที่เธอถูกพ่อเลี้ยงข่มขืน หลังจากเหตุการณ์นี้ ผมเชื่อว่ามุกรินจะสามารถรับกับสถานการณ์แย่ๆต่างๆได้เป็นอย่างดีและชาชินเสียแล้ว นั่นทำให้ชีวิตของเธอแกร่งกร้านขึ้น และไม่แคร์ต่อสิ่งใดใดอีก

แล้วทำไมมุกรินถึงฆ่าตัวตาย?

สำหรับผม การที่พี่บีปล่อยคลิปที่เธอไปมีอะไรกับเสี่ยหรือใครต่อใครจนมั่วไปหมดให้หลุดออกมานั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้มุกรินเสียใจอับอายจนต้องฆ่าตัวตายหรอก เรื่องแค่นี้มันกระจอกไปสำหรับเธอ แต่เธอฆ่าตัวตายด้วยความรู้สึกถึงการเป็นคนที่ไม่มีใครรักต่างหาก...

นึกภาพดูสิครับ การตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งแล้วคุณค้นพบว่าไม่มีใครที่รักคุณเลยซักคน ไม่มีใครให้พูดให้คุย ไม่มีใครให้ยิ้ม ให้หัวเราะ ให้ร้องไห้ ให้ซบไหล่ด้วย คุณเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ แล้วคุณจะยังอยากอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปอีกมั้ย?

และคนสำคัญที่ทำให้มุกรินรู้สึกเช่นนี้ก็คือลม ...คนที่เธอรักที่สุดนั่นเอง

ผมเจอกับก้อยอย่างเป็นจริงเป็นจังในวันที่เธอมาฟิตติ้งเสื้อผ้าละครเรื่องนี้ ผมรู้มานานแล้วว่าก้อยเป็นนักแสดงที่เก่งและมีเสน่ห์ทั้งในจอและนอกจอมาก แต่สิ่งที่ผมเพิ่งรู้ในวันที่เจอกันก็คือก้อยเป็นนักแสดงที่ทำการบ้านมาดีมากด้วย
ก้อยอ่านบทตัวละครมุกรินแล้วมีคำถามมาถามผม ถามผู้กำกับ ถามผู้จัดมากมาย เธออยากรู้ว่ามุกรินเป็นยังไงกันแน่? แล้วอยากให้เธอเล่นไปในทางไหน? อะไร? ยังไง? เราพูดคุยแชร์ไอเดียและประสบการณ์ในชีวิตกันอย่างสนุกสนาน

นี่เป็นสิ่งที่นักแสดงที่ดีพึงกระทำ แต่กลับมีน้อยคนที่จะทำ แล้วถ้ารวมกับอาวุธอื่นๆที่ก้อยมีติดตัวอยู่ มันจึงเป็นเหตุผลที่ก้อยจะยังเป็นนักแสดงในระดับหัวแถวต่อไปอีกนานแสนนาน และยังเป็นหญิงสาวในฝันของใครต่อใครอยู่เสมอ

ซึ่งผมอิจฉาพี่ตูน ณ จุดนี้



หมายเหตุ: บทความนี้ไม่ใช่การสอน How to การเขียนบทละครโทรทัศน์ เป็นแค่การระบายความทรงจำ ความรู้สึก และความนึกคิดส่วนตัวระหว่างการทำงานเท่านั้น