บางทีคงเพราะว่าเราคงรักเค้ามากเกินไป รักมากจนเค้าคิดว่าเราคงวุ่นวายมากเกินไป ทั้งๆที่เราก็เป็นคนเดิม ที่งี่เง่าเหมือนเดิม เอาเเต่ใจเหมือนเดิม เเต่เค้าเองที่บอกว่าไม่ไหว มันเยอะไป เค้ารับไม่ได้ ให้เราปลี่ยนตัวเอง บางทีก็คิดนะว่านี่กูทำอะไรอยู่วะ กำลังจะทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่ออะไร ทั้งๆที่ถ้าเปลี่ยนไปมากกว่านี้ก็คงจะไม่ใช่ตัวเองแล้วล่ะ ก็รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่เหมือนเดิมก็ยังยอมโง่อยู่ได้ ยอมปิดหูปิดตา ยอมที่จะไม่รับรู้ ยอมเพราะเชื่อว่าเค้าจะซื่อสัตย์ แล้วสุดท้ายมันก็เป็นเรื่องที่เราคิดไปเอง คิดว่าเราคงจะเอาเค้าอยู่ ทำให้เค้ารักเราคนเดียวได้ ไม่นอกใจ และซื่อสัตย์อย่างที่เค้าเคยบอก ทั้งๆที่เราเชื่อแท้ๆ แล้ว ก็เเค่คิดไปเอง คิดไปเองมาตลอด สุดท้ายก็ทำ สุดท้ายก็นอกใจ สุดท้ายก็เป็นเราเองที่ต้องนั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า พอเค้าพูดดีๆเข้าหน่อยก็ใจอ่อน บอกให้รอก็จะรอนะ เเต่พอมาคิดดูดีๆ แล้วเวลาที่เราต้องรอล่ะวะ เคยเข้าใจมั้ย เคยรู้สึกบ้างมั้ยว่าคนโดนกระทำมันเจ็บนะเว้ย เจ็บโครตๆเลย กว่าจะผ่านไปแต่ละวันก็ยากจะตาย ต้องคอยตอบกับคนอื่นที่มาถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทุกวันมันโคตรไม่สนุกเลย พอกลับบ้านมาเปิดเพลงเศร้าๆ แล้วนั่งเป่าปี่เป็นชั่วโมงๆ เพราะคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเอ็มวีที่อกหัก T_T เห้อ ชีวิตมีเเต่เรื่องดีๆ  เห้อ บางทีถ้าไม่อ่อนแอเกินไปนักคงทำใจได้ซักทีสินะ เวลาไม่ได้ช่วยให้ลืมใครได้หรอก มันเเค่ทำให้เราดีขึ้นมาหน่อยเเค่นั้นเอง