ปกติจะโอจะสิงอยู่ใน bloggang เป็นหลักค่ะ รีวิวหนังสือก็จะอยู่ในนั้น จัดเป็นระบบดี

แน่นอนรวมถึงเรื่องนี้ด้วย

แต่ขณะที่กำลังพิมพ์รีวิวเรื่องนี้อยู่ พิมพ์ไป จัดหน้ามา บล็อกรวนค่า นางไม่ยอมขึ้นบรรทัดใหม่ให้ฉัน มั่วมนปนเปไปหมด กว่าจะแก้ได้ อยากจะร้องไห้

เพราะฉะนั้น เพื่อความสะใจของตัวเอง ขอดันกล่องจำลองฝันกล่องนี้ออกสู่โลกกว้างด้วยนะคะ วะฮะฮ่า

.
.
.

ไม่ใช่ครั้งแรกที่อ่านงานของโอตสึ อิจิ แต่เป็นครั้งแรกที่อ่านจาก TALENT1 ค่ะ



กล่องจำลองฝัน
โอตสึ อิจิ เขียน  พรพิรุณ กิจสมเจตน์ แปล
สำนักพิมพ์ TALENT1
235 บาท  286 หน้า


หลังปก (เป็นเรื่องย่อของแต่ละเรื่องสั้นในเล่มค่ะ แต่แนะนำว่าถ้ายังไม่อ่านเล่มนี้ให้ข้ามไปก่อน)

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้วิธีเพาะพันธุ์นักเขียน เรื่องราวของเด็กชายผู้มุ่งมั่นอยากเป็นนักเขียน โดยมีแรงบันดาลใจจากอดีตอันมืดหม่นจนกระทั่งแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น

ไปร้านสะดวกซื้อกันเถอะ! เรื่องพิลึกเกิดขึ้นเมื่อโจรปล้นร้านสะดวกซื้อกลางดึกต้องเผชิญเหตุไม่คาดฝัน กับสองหนุ่มสาวซึ่งจับมือกันทำปฏิบัติการลับ

ฉนวนหุ้มใจ วัยกำลังฝัน เมื่อเด็กหนุ่มกับเด็กสาวผู้โดดเดี่ยมาพบกัน สายสัมพันธ์อย่างที่คนนอกไม่อาจเข้าถึงค่อยๆ ถูกถักทอเปลี่ยนให้ห้องชมรมวรรณศิลป์กลายเป็นโลกไม่เต็มใบทว่าอวลด้วยไออุ่น

วันเดอร์แลนด์ แดนพิศวง การผจญภัยของเด็กชายวัยประถมเพื่อหาประตูเข้าคู่กับกุญแจปริศนา ความอยากรู้อยากเห็นเร่งเร้าให้เขาไปสำรวจบ้านร้างกลางป่า โดยไม่รู้เลยว่าเป็นแหล่งกบดานของฆาตกรจิตไม่ปกติ

ธงแห่งอาณาจักร โลกใบนี้อาจต้องเผชิญความพลิกผันครั้งใหญ่ เมื่อวันหนึ่งพวกเด็กๆ ลุกขึ้นมาปฏวัติ สร้างอาณาจักรเฉพาะของตัวเอง และมุ่งจะทำลาย 'โลก' ที่ผู้ใหญ่สร้างขึ้น

รองเท้าสีขาว สองหนุ่มสาวพบกันในเหตุการณ์น่าพิศวงทั้งที่อยู่ในสถานที่และวันเวลาเดียวกัน พวกเขากลับมองไม่เห็นอีกฝ่าย แต่ยังสื่อสารกันได้โดยมีหิมะขาวโพลนเป็นสื่อกลาง


คุยกันหลังอ่าน


ไม่ย่อเรื่องนะคะ แค่เรื่องหลังปกก็น่าจะพอเห็นภาพ แต่ความจริงไม่รู้อะไรก่อนเลยจะอ่านสนุกสุด ฮ่าๆ ใครตั้งใจจะซื้อชัวร์ไม่มั่วนิ่ม หยิบเลยไปต้องอ่านปกหลังหรอก เชื่อโอ แต่ถ้ากำลังลังเล มา! โอจะบอกว่าลักษณะของเล่มนี้เป็นอย่างไรบ้าง


จากคำนำของสำนักพิมพ์และผู้แปล เราจะทราบว่าเรื่องสั้นแต่ละเรื่องในกล่องจำลองฝันนี้มาจากโครงการหนึ่งของสำนักพิมพ์ ซึ่งเป็นการเปิดโอกาสให้คนทั่วไปส่งเรื่องสั้นของตัวเองเข้ามา โอตสึ อิจิจะเลือกเรื่องสั้นที่ถูกใจแล้วนำมาแต่งใหม่และเรียงร้อยเรื่องราวเข้าด้วยกันด้วยตามแบบฉบับตัวเอง โดยจะลงทั้งเรื่องต้นฉบับและเรื่องของตนเองหลังจากนำมาพลิกแพลงเปลี่ยนแปลงคู่กันให้ทุกคนอ่านในเว็บไซต์ของสำนักพิมพ์


พูดง่ายๆ ก็คือเป็นการขอไอเดียและเปิดโอกาสให้คนทั่วไปมีส่วนร่วมกับงานเขียนของโอตสึ อิจินี่แหละ แต่งานนี้จะได้เทียบโต้งๆ เลยว่า before & after เป็นยังไง ก่อนจะนำมารวมเล่มเป็นหนังสือเล่มนี้



เป็นความคิดที่น่าสนุกและไม่เคยเห็นเลยค่ะ ถ้ามาแบบปิดๆ คงคิดว่าเป็นการขอลอกไอเดียได้เหมือนกัน แต่การเปิดโอกาสให้ทุกคนได้อ่านเรื่องทั้งฉบับดั้งเดิมและหลังการเปลี่ยนแปลงทำให้ผลงานของผู้ที่ได้รับการคัดเลือกมีโอกาสเผยแพร่สู่สาธารณชนได้ดี อาจมีรายการแจ้งเกิดก็เป็นได้ นอกจากนี้การเทียบกันจะจะเลย คงพอมาเค้าโครงออกเนอะว่าลอกไม่ลอกอย่างไร

งานนี้โอว่าไม่หมูนักนะคะ นอกจากจะต้องนำแนวคิดจากเรื่องที่เลือกแล้ว ยังต้องนำมาพลิกแพลงในแบบตัวเองด้วย ทำอย่างไรถึงจะไม่ลอก? เปลี่ยนอย่างไรคนถึงจะเดาไม่ออก? แตกต่างอย่างไรถึงจะมาจากเค้าโครงเดิม?  บ่อยครั้งพฤติกรรมของคนเราได้รับอิทธิพลจากสิ่งแวดล้อมและแนวคิดที่เราสนใจจนเกิดการเลียนแบบโดยไม่รู้ตัว โอตสึ อิจิ ต้องทำให้เหมือน แต่แตกต่าง น่าสนใจตรงนี้แหละ

ตอนนี้โออยากอ่านต้นฉบับของเรื่องต่างๆ ในเล่มมากเลย เสียดายที่ไม่ได้พิมพ์ด้วยเนอะ ถ้ามีคงดี





ในเล่มจะประกอบด้วยเรื่องสั้น 6 เรื่อง เป็นเรื่องแตกต่างกัน แต่มีตัวละครและความเชื่อมโยงบางอย่างอยู่


- วิธีเพาะพันธุ์นักเขียน


นักเขียนหลายคนถ้ามองย้อนกลับไป น่าจะพบต้นตอที่ทำให้ตัวเองมาเป็นนักเขียนในทุกวันนี้ ในเรื่องจะเป็นการเล่าถึงต้นตอที่ทำให้เด็กชายคนหนึ่ง กลายเป็นนักเขียนในปัจจุบัน


โอชอบช่วงต้นถึงกลางเรื่อง น่าเสียดายที่ตอนจบไม่ค่อยประทับใจ ยังสั้นและรวบรัดชวนงุนงงอยู่บ้าง น่าจะเป็นเพราะเป็นเรื่องเปิด คนเขียนอยากแนะนำให้รู้จักกับตัวละครหลักก่อน



- ไปร้านสะดวกซื้อกันเถอะ!


ต้องมีสักร้านสะดวกซื้อที่คุณรู้จัก ที่ทั้งเก่า ไม่ทันสมัย คนแทบไม่มี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเปิดยืนยงคงกระพันมาถึงทุกวันนี้สิน่า แต่เอ๊ะ ร้านแบบนี้ไม่มีใครอยากเข้าจริงเหรอ?


โอชอบเรื่องนี้ทีเดียวค่ะ ตอนอ่านก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นะ แต่ก็ยังเดาแนวทางของเรื่องไม่ออก อ้อ เพิ่งรู้จากเรื่องนี้เลยว่ามีทฤษฎีเหตุผลของการตั้งชั้นวางหนังสือหน้าร้านที่เป็นกระจกใส คำตอบที่น่าเชื่อถือคือ ทำให้คนทั่วไปเห็นลูกค้ายืนอ่านหนังสือหน้าร้านเลยกล้าเข้าไป ไม่ดูอับทึบหรือเปลี่ยว และมิจฉาชีพก็จะเห็นว่ามีคนพลุกพล่านทำให้ไม่กล้าเข้าด้วย  ทฤษฎีนี้เป็นไปได้มากทีเดียว

คุณรู้หรือเปล่า การจัดร้านมีผลต่อคนซื้อมากนะ หลายครั้งมีการทำวิจัยแนวทางการเลือกซื้อของลูกค้า ชั้นวางตรงไหนลูกค้ามองเห็นและขายดี ชั้นวางตรงไหนคนไม่ค่อยเข้าไป อย่างเช่นครั้งหนึ่งอาจารย์โอเคยเล่าทฤษฎีการเลือกซื้อสินค้าของลูกค้าในร้านสะดวกซื้อ คุณๆ ลองนึกภาพตามนะ ร้านเป็นสี่เหลี่ยม และจะมีช่องเดินรอบแนวเหลี่ยมนี้ จากนั้นซอยย่อยแตกเป็นตอนลึก สินค้าที่ขายดีจะอยู่ทางเดินกรอบนอกค่ะ เพราะเป็นทางเดินที่ลูกค้าเดินมากที่สุด มีอะไรบ้าง นึกภาพตามนะ หนังสือพิมพ์ ไอศกรีม ขนมปัง นิตยสาร เครื่องดื่ม น้ำกด ขนมถุง ของแช่เย็น อาหารสำเร็จรูป ซาลาเปาและไส้กรอก ลูกอม ยา จบ จ่ายเงิน โอลองนึกดู ก็จริงนะ ส่วนมากเวลาซื้อ โอจะพุ่งไปแค่รอบนอก โซนน้ำ โซนอาหารสำเร็จรูป แล้วจ่ายเงิน นอกจากจะมีบางครั้งที่ตั้งใจจะซื้ออะไรเป็นพิเศษถึงจะเดินเข้าไปตามซอยเล็กซอยน้อย น่าจะเกี่ยวกับความสะดวกและความรวดเร็วของลูกค้าด้วย

นอกเรื่องมานาน ฮ่าๆ เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่โอชอบ โอชอบสรุปตอนท้าย ดูเย้ยหยันดี




- ฉนวนหุ้มใจ วัยกำลังฝัน  


คนทุกคนล้วนมีเกราะหรือฉนวนหุ้มห่อ เป็นวิธีป้องกันตัวเองโดยอัตโนมัติ ไม่ให้ใครมองเห็นตัวตนง่ายๆ คนไม่รู้จักกัน คุณจะเปิดเผยทุกอย่างของตัวคุณหรือ? สิ่งที่แตกต่างกันมีแค่เกราะหรือฉนวนของใครทำลายได้ง่ายกว่ากันเท่านั้น

และบางคนก็เลือกที่จะหดตัวอยู่ในเกราะหรือฉนวนของตัวเอง ไม่ออกมาง่ายๆ เช่นเดียวกับตัวเอกเรื่องนี้


อ่านไปสองเรื่อง โอเริ่มกลับมาจับแนวทางได้ว่าคนเขียนต้องการนำเสนอออกมาลักษณะใด แต่ก็ยังเดาทิศทางไม่ได้อยู่ดี ทำให้ระแวงตอนอ่านไปตลอด   เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของการอ่านเรื่องลักษณะนี้นะ ส่วนตัวเรื่องนี้โอก็ชอบเหมือนกัน

กำลังดี ไม่มากไม่น้อยไป




- วันเดอร์แลนด์ แดนพิศวง


ลูกกุญแจก็ต้องเข้ากับแม่กุญแจสิ เราถูกออกแบบให้มาเป็นคู่กัน เปลี่ยนเหลี่ยมเฉือนมุมเพียงเล็กน้อย เราก็เข้ากันไม่ได้แล้ว  

แต่ถ้ามีแค่ลูกกุญแจล่ะ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าแม่กุญแจดอกนั้นเป็นอย่างไร?        

เรื่องของเด็กชายคนหนึ่งที่เจอลูกกุญแจปริศนา เลยพยายามตามหากุญแจที่ไขออกได้                


โทนเรื่องนี้หม่นและดาร์กค่ะ อ่านไประแวงไป หนึ่งคืออยากตามไปเขกกะโหลกเด็กคนนี้ ซนไม่เข้าเรื่อง สองคือ...เรื่องนี้มันอะไรกันฮ้า จบแบบกรีดร้อง ฉันควรทำอย่างไรกับตัวเองต่อไป รวมๆ ก็โอเค อ่านได้ ไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบ




- ธงแห่งอาณาจักร


อาณาจักรคือดินแดน ดินแดนคือสิ่งแสดงตัวตนและความเป็นหนึ่งเดียวกัน

คุณรู้หรือเปล่า ไม่ได้มีแค่มนุษย์โลกหรอกนะที่มีอาณาจักร แต่ทุกผู้ทุกสิ่งมีชีวิตต่างหาก สามารถมีอาณาจักรได้

และย่อมเป็นธรรมดา ที่การดำรงอยู่ของอาณาจักรนั้นจะไม่อยากให้คนนอกอาณาจักรเข้าไป เพราะกลัวจะไปรุกราน เปลี่ยนแปลง หรือทำลาย ยกเว้นคุณจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับอาณาจักรนั้น    


ไม่หลอนนะ แต่โออ่านแล้วกลัวกว่าเรื่องบนอย่างบอกไม่ถูก ฮืมมม อธิบายยากแฮะ              



สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใด บางครั้งก็คือความเชื่อนะ




- รอยเท้าสีขาว


วันสิ้นปีที่หิมะปกคลุมทั่วบริเวณ รอยเท้าใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น ไม่เห็นคน ไม่ได้ยินเสียง ไม่รู้ที่มา              

ค่อยๆ ย่ำเข้ามาใกล้รอยเท้าของเขา


โอ๊ยยย โอชอบเรื่องนี้ อ่านมาทั้งเล่ม เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่กรีดร้อง นอกนั้นออกแนวอึนๆ หม่นๆ ก็สนุกดีพอไหว แต่เรื่องนี้ดี โดนใจ ใช่เลย ความรู้สึกตอนอ่านคล้ายเรื่องหนึ่งของโอตสึ อิจิที่โอชอบมาก ไม่บอกดีกว่า แต่คิดว่าคนอ่านแล้วคงพอเดาได้        

ลักษณะการเขียนก็จะค่อยๆ เล่า ค่อยๆ เปิดเผยเรื่องราวออกมาให้คนอ่านรู้ จบแล้วอิ่ม ประทับใจ      



ก็อย่างที่ว่าไป ชอบเรื่องสุดท้ายที่สุดค่ะ บางเรื่องจะแปลกๆ อย่างเช่นเรื่องวันเดอร์แลนด์ เรื่องนี้โอนึกว่าจะมีตอนต่อไปซะอีกแฮะ พออ่านจบเลยเหวอๆ ว่าจบแล้ว ไม่มีรีเทิร์นเหรอ                


ตัวละครลับ... ความจริงก็ไม่ลับ แต่เป็นตัวละครที่โผล่ไปในทุกเรื่องคือชิโอเนะ สาวประหลาดที่ยืนหยัดจะอ่านหนังสือแม้โลกจะถล่มอยู่ตรงหน้า        


เรื่องสั้นแต่ละเรื่องที่จับมาโยงเกี่ยวเข้าด้วยกัน เปรียบเหมือนรอยประทับฝ่ามือ ที่คนเขียนใส่ไว้ให้เป็นสัญลักษณ์ในแต่ละเรื่อง แต่ไม่จำเป็นต้องมีความสำคัญหรือมีเหตุผล



อีกครั้งหนึ่ง ชอบเรื่องสุดท้ายมากค่ะ