เชิญคุณย่าพริ้มเพรารับยาค่ะ!
ตัวละครที่ผมใช้ประโยชน์ในการขับเคลื่อนเนื้อเรื่องและอารมณ์ได้ดีคือ "คุณย่าพริ้มเพรา" ระดับความจงเกลียดจงชังของคุณย่าที่มีกับอาปูรณ์นั้นเต็ม MAX มาตั้งแต่ในนวนิยายแล้ว ผมแค่เหยาะบทพูดที่เจ็บแสบสันต์สั่นประสาทหูลงไปเพิ่มเติม
และก็เพราะความร้ายกาจนี่แหละที่จะทำให้คนดูสงสัยว่าทำไม๊ทำไมถึงต้องตั้งหน้าตั้งตาเกลียดเข้าไส้ขนาดนั้น ซึ่งปมคลี่คลายที่เป็นคำตอบของคำถามนี้เป็นสิ่งที่คนดูต้องตามดูกันต่อไป
คนดูหลายคนบ่นว่าเกลียดคุณย่า เบื่อ หนวกหู น่ารำคาญ พาลจะให้ช่วยเอาคุณย่าไปเก็บที บางคนก็เชิญให้คุณย่าไปรับยาที่ช่อง4ด้วยซ้ำ แต่เชื่อเถอะว่านั่นคือสิ่งที่ผมต้องการให้เป็นอย่างมาก เพราะยิ่งเกลียดเท่าไร ยิ่งน่ารำคาญแค่ไหน ก็ยิ่งส่งผลดีมากขึ้นเท่านั้น และคนที่ได้รับอานิสงค์เต็มๆไปก็คืออาปูรณ์นั่นเอง
อาปูรณ์จะไม่ได้รับความสงสารจากคนดูเลยหากไม่โดนแรงเกลียดที่ดูเหมือนไร้สาระบ้าบอจนน่าเอือมระอามาจากคุณย่า ที่เสี้ยมสอนให้วีว่าพลอยเกลียดไปด้วยในตอนแรกๆ เข้าทำนองยิ่งเกลียดยิ่งสงสาร ยิ่งพาลก็ยิ่งหลงรัก
และการแสดงในระดับเดซิเบลที่ต่างกันระหว่างแม่แอ๊ด กับ เกรท ก็เป็นความตั้งใจให้เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างคน 2 คน ยิ่งฝ่ายหนึ่งเสียงดังมากเท่าไร ฝ่ายที่เงียบและเบากว่าก็ได้รับความน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น
แต่ยังไงก็ตาม ตัวคุณย่าของผมก็ไม่ได้แบนๆเอาแต่ร้ายกาจไปวันๆ หากคุณตั้งใจฟังคำพูดของคุณย่าให้ดีในบางฉาก บางตอน คุณจะเข้าใจคุณย่า ว่าทำไมเธอจึงเป็นเช่นนี้? หรือเผลอๆคุณจะรู้สึกดี เห็นคุณย่าเป็นฮีโร่ด้วยซ้ำไป?!
หลายคนบ่นรำคาญคุณย่าพริ้มเพราะพาลจะปิดทีวี เปลี่ยนช่อง หรือหรี่เสียง อันนั้นเป็นสิทธิที่พึงกระทำได้
คุณจะเกลียดหรือระอาตัวละครที่แม่แอ๊ดโฉมฉายทำการแสดงไว้มากแค่ไหนก็ตามที แต่สิ่งที่คุณปฏิเสธไม่ได้คือ คนอย่างคุณย่าพริ้มเพรามีตัวตนจริงๆอยู่บนโลกใบนี้ ในซอยข้างๆ ที่โรงเรียน ที่ออฟฟิศทำงาน ศูนย์ราชการ ห้างสรรพสินค้า หรือแม้แต่ในบ้านตัวเอง ในละครคุณทำได้ด้วยการหรี่เสียงปิดช่อง แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง คุณจะหนีไปได้ไหม? หรือต้องยืนตั้งรับเอามือกุมเป้ากับคนอย่างนี้แบบที่ปูรณ์ทำ?
หมายเหตุ: บทความนี้ไม่ใช่การสอน How to การเขียนบทละครโทรทัศน์ เป็นแค่การระบายความทรงจำ ความรู้สึก และความนึกคิดส่วนตัวระหว่างการทำงานเท่านั้น
ขอบันทึกถึงสักครั้งให้ชื่นใจ บทบันทึกระหว่างทางเขียนบท #ขอเป็นเจ้าสาวสักครั้งให้ชื่นใจ ตอน7
เชิญคุณย่าพริ้มเพรารับยาค่ะ!
ตัวละครที่ผมใช้ประโยชน์ในการขับเคลื่อนเนื้อเรื่องและอารมณ์ได้ดีคือ "คุณย่าพริ้มเพรา" ระดับความจงเกลียดจงชังของคุณย่าที่มีกับอาปูรณ์นั้นเต็ม MAX มาตั้งแต่ในนวนิยายแล้ว ผมแค่เหยาะบทพูดที่เจ็บแสบสันต์สั่นประสาทหูลงไปเพิ่มเติม
และก็เพราะความร้ายกาจนี่แหละที่จะทำให้คนดูสงสัยว่าทำไม๊ทำไมถึงต้องตั้งหน้าตั้งตาเกลียดเข้าไส้ขนาดนั้น ซึ่งปมคลี่คลายที่เป็นคำตอบของคำถามนี้เป็นสิ่งที่คนดูต้องตามดูกันต่อไป
คนดูหลายคนบ่นว่าเกลียดคุณย่า เบื่อ หนวกหู น่ารำคาญ พาลจะให้ช่วยเอาคุณย่าไปเก็บที บางคนก็เชิญให้คุณย่าไปรับยาที่ช่อง4ด้วยซ้ำ แต่เชื่อเถอะว่านั่นคือสิ่งที่ผมต้องการให้เป็นอย่างมาก เพราะยิ่งเกลียดเท่าไร ยิ่งน่ารำคาญแค่ไหน ก็ยิ่งส่งผลดีมากขึ้นเท่านั้น และคนที่ได้รับอานิสงค์เต็มๆไปก็คืออาปูรณ์นั่นเอง
อาปูรณ์จะไม่ได้รับความสงสารจากคนดูเลยหากไม่โดนแรงเกลียดที่ดูเหมือนไร้สาระบ้าบอจนน่าเอือมระอามาจากคุณย่า ที่เสี้ยมสอนให้วีว่าพลอยเกลียดไปด้วยในตอนแรกๆ เข้าทำนองยิ่งเกลียดยิ่งสงสาร ยิ่งพาลก็ยิ่งหลงรัก
และการแสดงในระดับเดซิเบลที่ต่างกันระหว่างแม่แอ๊ด กับ เกรท ก็เป็นความตั้งใจให้เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างคน 2 คน ยิ่งฝ่ายหนึ่งเสียงดังมากเท่าไร ฝ่ายที่เงียบและเบากว่าก็ได้รับความน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น
แต่ยังไงก็ตาม ตัวคุณย่าของผมก็ไม่ได้แบนๆเอาแต่ร้ายกาจไปวันๆ หากคุณตั้งใจฟังคำพูดของคุณย่าให้ดีในบางฉาก บางตอน คุณจะเข้าใจคุณย่า ว่าทำไมเธอจึงเป็นเช่นนี้? หรือเผลอๆคุณจะรู้สึกดี เห็นคุณย่าเป็นฮีโร่ด้วยซ้ำไป?!
หลายคนบ่นรำคาญคุณย่าพริ้มเพราะพาลจะปิดทีวี เปลี่ยนช่อง หรือหรี่เสียง อันนั้นเป็นสิทธิที่พึงกระทำได้
คุณจะเกลียดหรือระอาตัวละครที่แม่แอ๊ดโฉมฉายทำการแสดงไว้มากแค่ไหนก็ตามที แต่สิ่งที่คุณปฏิเสธไม่ได้คือ คนอย่างคุณย่าพริ้มเพรามีตัวตนจริงๆอยู่บนโลกใบนี้ ในซอยข้างๆ ที่โรงเรียน ที่ออฟฟิศทำงาน ศูนย์ราชการ ห้างสรรพสินค้า หรือแม้แต่ในบ้านตัวเอง ในละครคุณทำได้ด้วยการหรี่เสียงปิดช่อง แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง คุณจะหนีไปได้ไหม? หรือต้องยืนตั้งรับเอามือกุมเป้ากับคนอย่างนี้แบบที่ปูรณ์ทำ?
หมายเหตุ: บทความนี้ไม่ใช่การสอน How to การเขียนบทละครโทรทัศน์ เป็นแค่การระบายความทรงจำ ความรู้สึก และความนึกคิดส่วนตัวระหว่างการทำงานเท่านั้น