_นกน้อยกางปีกตั้งแล้วพูดกระตุ้นตัวเองก่อนจะกระพือปีก "ฉันต้องไป" จากนั้นร่างเล็ก ๆ ค่อย ๆ เคลื่อนไหวปะทะกับสายลม โบยบินไปพร้อมกับความเชื่อที่มีกันมาช้านาน ว่าเกิดเป็นนกทั้งทีจะต้องบินไปให้ไกลสุดขอบฟ้า และเขาจะได้รับการยอมรับนับถือ
_นกน้อยผู้หวังว่าวันนึงเขาจะยิ่งใหญ่ บินไปพบกระแสลมที่ไม่แนบนิ่ง บางครั้งลมแรงจนต้องหยุดตัวเองไปพักเกาะบนกิ่งไม้เพื่อรอลมเบาลง ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
_ระหว่างทุกครั้งที่ลง มีนกผู้อาศัยอยู่บนต้นไม้นั้นเสมอ นกทุกตัวต่างพูดจาให้ความหวัง แบ่งปันกำลังใจให้กับนกผู้โบยบินตามวิถีทางที่เคยมีมา สิ่งเหล่านี้เป็นเชื่อเพลิงที่ดีทีเดียว
_กระทั่งการขยับร่างกลางอากาศดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด ร่ายกายและจิตใจที่อ่อนล้า คำพูดของเหล่านกที่เคยดูมีพลังกลับกลายเป็นไร้ค่า คำถามเกิดขึ้นมามากมาย "นี่ฉันบินไป..ทำไมกัน"
_นกน้อยหุบปีกลงแนบลำตัวดิ่งลงไปที่ธารน้ำใส เริงระบำเล่นกับสายน้ำ ณ ขณะนั้นความเชื่อเลือนหายไป เขากำลังบินบ้าง จุ่มน้ำบ้าง เดินบ้าง อย่างมีความสุข
_หลายครั้งที่นกตัวอื่นผู้กำลังจะไปสุดขอบฟ้าผ่านมาเห็นเข้ามักทิ้งถ้อยคำไว้เสมอ "เจ้านกน้อย เจ้ากำลังทำสิ่งใด ใยไม่โบยบินไปให้สุดขอบฟ้า ช่างอ่อนหัดไร้ฝีมือเสียจริง ข้าไปก่อนล่ะ"
_นกผู้บินผ่านไปจนถึงฝั่งฝัน ได้มีสกุลชื่อระบือไกล นกน้อยใหญ่ต่างพากันยกย่องชื่นชมยินดี ส่วนนกผู้เคยอยากจะยิ่งใหญ่ กลับกำลังบินกินลมชมวิวอย่างอิ่มเอม ไม่ได้ยิ่งใหญ่ ไม่มีผู้สรรเสริญ แต่กลับมีความสุข สุขที่ได้บิน สุขที่ได้เล่น สุขที่ได้ทำ
_ไร้ชื่อเสียง ไร้คำนิยาม ไร้ค่านิยม ไร้คนยกย่อง ไร้สังคมมากมาย แต่กลับกลาย "ไม่ไร้ความสุข"