ในที่นี้คือเราสงสารสัตว์ ที่เป็นเพื่อนร่วมโลก ที่ประสบเคราะห์กรรมเจ็บป่วย
เราเองก็ได้ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ไปแล้ว แต่เค้ายังไม่พ้นทุกข์ ก็ยังอดสงสารเขาอยู่ไม่ได้
(สุนัขจรจัดป่วยแถวที่ทำงานน่ะค่ะ แต่เรารับมาดูแลแบบเต็มตัวไม่ได้ด้วยเหตุผลบางประการ ทำได้แค่ให้ข้าว ให้ยาแต่ละวัน และทำที่พักพิงให้ตามยถากรรม)

พอเห็นสภาพของเค้าทุกวันก็ให้รู้สึกสงสาร สงสารแต่ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ T^T
เกิดเป็นความรู้สึกเวทนา แล้วก็เก็บมาคิด หมกมุ่นจนจิตใจเป็นทุกข์

คนรอบข้างบอกนะคะว่าอย่าไปคิดอะไรมาก(เดี๋ยวจะบ้า 555) เพราะสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
เราเข้าใจนะ แต่ว่าให้เลิกคิดมันพูดง่ายแต่ทำยากนะคะ

พอเผลอๆ ก็แอบไปคิด ไปกังวลอีก
จนพลอยทำให้จิตใจเศร้าหมอง
หันไปคุยกับคนรอบข้างก็พลอยทำให้เค้าเศร้าหมองตามไปด้วย

ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ
ทำอย่างไรดีคะ

ช่วยเราที