คือเวลาเราเห็นสัตว์ต่างๆ ได้รับความยาก ลำบาก เช่น หมา แมว จรจัดที่อดอยากตามทาง เรารู้สึกเวทนามันมาก และตามมาด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ เศร้าใจ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรมันได้ เราพยายามคิดว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม มันคงทำกรรมไม่ดีไว้เลยต้องมารับชดใช้กรรมแบบนี้ และเราก็อธิษฐานจิตว่า กุศลที่เราทำมาทั้งหมด ขอให้ส่งผลให้พวกสัตว์มีคนช่วยเหลืออุปถัมภ์ด้วยเถิด เกิดชาติต่อไปขอให้ได้เป็นมนุษย์เป็นอย่างน้อย อยากถามว่าเราควรใช้ธรรมะใด ที่จะทำให้เราเกิดปัญญาที่จะไม่ทุกข์ใจกับเรื่องนี้ (สิ่งที่เราได้ทำแล้ว คือนำมันมาเลี้ยงดูเท่าที่จะรับไหว ซึ่งก็เป็นจำนวนนึงแล้ว จึงไม่มีกำลังจะช่วยเพิ่มอีก สิ่งนี้ก็รู้สึกเป็นทุกข์เช่นกัน อยากมีกำลังเงินมากกว่านี้เพื่อที่จะช่วยให้ได้มากขึ้นอีก)