อยู่มาหลายปี เจอแมวจรขาประจำ จนเกิดความคุ้นเคย 
เดินผ่านทุกครั้งต้องแวะเกาคอกัน ก่อนไปทำงาน 
แมว2ตัวนี้ไม่เคยร้องสร้างความรำคาญ ไม่เคยติดสัตว์ 
หลงรัก ผูกพันมันแบบไม่รู้ตัว
อยู่มาวันนึงเอะใจ ที่ไม่เจอมันมาหลายวัน
 มารู้อีกทีว่าโดนจับไปปล่อยเป็นเดือนแล้ว
ครั้งแรกที่ได้รู้เรื่องรู้สึกตกใจและช็อคมาก 
ในหัวคิดไม่ออกเลยว่าแมวสองตัวนั้นจะอยู่ยังไง
โอกาสที่จะรอดชีวิตน้อยมาก หมากัด รถชน คิดไปต่างๆนาๆ
คิดจนเกิดความทุกข์และพาลไปรู้สึกโกรธคนที่เอาแมวไปปล่อย
เกิดความไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนเราถึงใจร้ายขนาดนั้น
อยากรู้ว่าตอนที่เค้าปล่อย เขารู้สึกอะไรบ้างไหม
หรือได้คิดต่อหรือเปล่าว่าปล่อยไปแล้วแมวจะมีชีวิตอยู่ยังไง
เพราะแมวไม่สมประกอบเป็นแมวแก่ที่พิการ (มีคนที่อยู่ตรงนั้นคอยให้อาหารมันอยู่ตลอด)
ถือเป็นเจ้าของแมวตัวนี้โดยพฤตินัย แต่ผู้ที่เอาไปปล่อยไม่เคยมีมาแจ้งล่วงหน้า
หรือไม่เคยมาหารือร่วมกันก่อนที่จะนำไปปล่อยเลย (รู้สึกเหมือนเค้าพรากของรักของคนอื่น)
 
รู้สึกหดหู่ใจเป็นแบบนี้มา 3 วันแล้ว 
นึกถึงทีไรจะรู้สึกหดหู่/เสียใจ/สงสาร/และโกรธ วนไปแบบนี้
 
ใครพอจะมีแนวคิด/หลักธรรมไหน
ช่วยแนะนำเพื่อนำมาดับอารมณ์ตอนนี้ได้ไหมคะ
ไม่อยากจมกับความรู้สึกนี้แล้ว