เรื่องของหมาที่ชื่อว่า กล้วย กับ ความเจ็บช้ำ ฝั่งใจหมา
สุนัขพันธ์ทางสีน้ำตาลวัยประมาณ 5 ขวบ เรื่องของเจ้ากล้วยมีอยู่ว่า เจ้ากล้วยเป็นหมาของใครไม่รู้ รู้แค่ว่านิสัยเดิมคือ ชอบกัดผ้ามากตั้งแต่เล็กจนโต ป้าร้านค้าเล่าให้ฟัง ไม่ใช่เจ้าของเจ้ากล้วยนะ มันกัดทุกสิ่งชอบมากคือผ้าลากไปกัดหมดจนข้าวของเสียหายหลายอย่าง จนโตขึ้นเจ้าของทนไม่ไหวจึงเองเจ้ากล้วยใส่กระสอบขึ้นรถไปปล่อยจากบ้านไปจุดที่ปล่อยประมาณ 20-30 กิโลเมตรเห็นจะได้ เจ้ากล้วยใช้เวลาหลายวันกลับมายังที่เดิมไม่รู้กลับมายังไงรอดจากการถูกรถชนมาได้ มันกลับไปอยู่ระแวกบ้านเดิมของมันไม่เข้าบ้านใช้ชีวิตเป็นหมาจรจัดอยู่ข้างถนน แม่เราด้วยอารมณ์ไหนไม่รู้สนัขที่บ้านมี 2 ตัว 1 ตัวเพิ่งตายไป อยู่ๆแม่ก็ชวนเจ้ากล้วยกลับด้วยกัน มันก็กลับตามแม่เรานะ แม่บอกกับเจ้ากล้วยว่า อยู่ได้แต่ห้ามกัดผ้าอีกนะ แรกๆมาจัดกล้วยแอบๆมีบางแต่โดนพ่อเราดุนะแต่ไม่ตี เจ้ากล้วยก็กลัวจนนิสัยนั้นหายไป สุนัขตัวเดิมที่บ้านพันธ์ทางตัวหลายๆ ตอนเด็กเหมือนบีเกิ้นมากหลงรักนึกว่าได้บีเกิ้นมาเลี้ยงพอโตขึ้นไปทางไหนก็ไม่รู้แต่ฉันก็รักเธอไปแล้ว มันชื่อว่า แพนด้า เจ้าแพนด้าเป็นสุนัขธรรมดาทุกคนในบ้านก็จะกอดและเล่นกับสุนัขเป็นเรื่องปกติ เจ้ากล้วยซึ้งแต่เล็กจนโตคงไม่เคยมีใครทำ เมื่อเห็นว่าเจ้าแพนด้าทำแล้วเจ้านายให้ขนมมันเลยพยายามทำบาง แต่ด้วยความที่เล่นไม่เป็น มันจะเล่นกับเราแรงเกิน อย่างเช่น กัดแขน ชอบให้คนเกาโคนหางให้ซึ่งมันชอบมาก พ่อเรารักสองตัวนี้ แต่แพนด้ากับกล้วยชอบทะเลาะกันแต่เมื่อมีสิ่งแปลกๆมาแทคทีมปกป้องบ้านกันดีจริง รักอ่ะ ลืมบอกไปว่าทำเจ้ากล้วยถึงชื่อกล้วยเพราะ มันชอบกินผลไม้มากกินทุกอย่างชอบที่สุดคือ กล้วย เลยได้ชื่อว่ากล้วย เวลาแม่ซื้อผลไม้ต้องแอบไม่ให้เจ้ากล้วยเห็นไม่อย่างนั้นมันจะมาทำตาใสน้ำลายไหลตรงหน้า ก็ต้องแบ่งผลไม้ให้กินตลอด แพนด้ากินอาหารปกติเหมือนสุนัขทั่วไป เจ้ากล้วยก็ใช้ชีวิตในบ้านเราอย่างมีความสุขเหมือนสุนัขทั่วไป ผิดก็ต้องโดนดุ วันหนึ่งเจ้ากล้วยกับแพนด้า คิดว่าตนเองเจ๋งมากเที่ยวออกไปหาเรื่องหมาชาวบ้าน หมาหนุ่มทั้งคู่ แต่สู้เค้าไม่ได้ แพนด้าโดน สุนัขตัวอื่นทำร้ายแค่ตกไปในบ่อโคนมีรอยไม่มากเพราะประสบการณ์ชีวิตเยอะกว่า แต่เจ้ากล้วยนั้นถึงกับขาหน้าข้างขวาเจ็บเลย แม่เล่าให้เราฟังว่า วันที่มันโดนกัด น้องสาวเราจึงต้องพาเจ้ากล้วยไปหาหมอ แพนด้านั้นใส่ยานอนอยู่บ้าน เมื่อน้องสาวเราอุ้มเจ้ากล้วยขึ้นรถปกติมันจะดูดุแต่วันนี้เจ้ากล้วยทำให้เห็นแล้วว่ามันเป็นหมาที่อ่อนแอมากที่เจ็บช้ำทางจิตใจเป็นที่สุดมันแสดงอาการกลัวตัวสั่นมันคงคิดว่า มันคงคิดว่ามันโดนปล่อยทิ้งอีกครั้งแถมครั้งนี้มันขาเจ็บอีกด้วย แม่กับน้องก็กอดมันและพูดว่าไม่ได้เอาไปทิ้งจะพาไปหาหมอ เมื่อไปถึงหมอเจ้ากล้วยต้องเข้าเฝือกเลย เจ้ากล้วยรู้แล้วว่าที่บ้านไม่ทิ้งมันแน่ๆ เมื่อกลับมาถึงบ้านเจ้ากล้วยอ้อนน้องสาวเราสุดพลัง ดีใจเมื่อน้องสาวกลับมาบ้าน เราเองทำงานที่อื่นกลับบ้านไม่บ่อย ฟังเรื่องเจ้ากล้วยจากแม่น้ำตาจะไหลเลย เจ้าแพนด้าน่ะเหรอก็นอนหล่อในบ้านต่อไป ทุกวันนี้แม่เราดูแลเจ้ากล้วยให้กินยาตลอด ซื้อผลไม้ให้กินหลายอย่างจะให้กินยาต้องเอาใส่ในผลไม้ ข้าวเจ้ากล้วยก็กินนะ แต่กินไม่เยอะเท่าเจ้าแพนด้า เจ้ากล้วยเป็นหมาที่วิ่ง 3 ขาได้ฮามาก สงสารนะแต่ฉันตลกแกอ่ะ "เจ้ากล้วย" ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
เรื่อง กล้วย ที่ไม่ใช่ กล้วย
สุนัขพันธ์ทางสีน้ำตาลวัยประมาณ 5 ขวบ เรื่องของเจ้ากล้วยมีอยู่ว่า เจ้ากล้วยเป็นหมาของใครไม่รู้ รู้แค่ว่านิสัยเดิมคือ ชอบกัดผ้ามากตั้งแต่เล็กจนโต ป้าร้านค้าเล่าให้ฟัง ไม่ใช่เจ้าของเจ้ากล้วยนะ มันกัดทุกสิ่งชอบมากคือผ้าลากไปกัดหมดจนข้าวของเสียหายหลายอย่าง จนโตขึ้นเจ้าของทนไม่ไหวจึงเองเจ้ากล้วยใส่กระสอบขึ้นรถไปปล่อยจากบ้านไปจุดที่ปล่อยประมาณ 20-30 กิโลเมตรเห็นจะได้ เจ้ากล้วยใช้เวลาหลายวันกลับมายังที่เดิมไม่รู้กลับมายังไงรอดจากการถูกรถชนมาได้ มันกลับไปอยู่ระแวกบ้านเดิมของมันไม่เข้าบ้านใช้ชีวิตเป็นหมาจรจัดอยู่ข้างถนน แม่เราด้วยอารมณ์ไหนไม่รู้สนัขที่บ้านมี 2 ตัว 1 ตัวเพิ่งตายไป อยู่ๆแม่ก็ชวนเจ้ากล้วยกลับด้วยกัน มันก็กลับตามแม่เรานะ แม่บอกกับเจ้ากล้วยว่า อยู่ได้แต่ห้ามกัดผ้าอีกนะ แรกๆมาจัดกล้วยแอบๆมีบางแต่โดนพ่อเราดุนะแต่ไม่ตี เจ้ากล้วยก็กลัวจนนิสัยนั้นหายไป สุนัขตัวเดิมที่บ้านพันธ์ทางตัวหลายๆ ตอนเด็กเหมือนบีเกิ้นมากหลงรักนึกว่าได้บีเกิ้นมาเลี้ยงพอโตขึ้นไปทางไหนก็ไม่รู้แต่ฉันก็รักเธอไปแล้ว มันชื่อว่า แพนด้า เจ้าแพนด้าเป็นสุนัขธรรมดาทุกคนในบ้านก็จะกอดและเล่นกับสุนัขเป็นเรื่องปกติ เจ้ากล้วยซึ้งแต่เล็กจนโตคงไม่เคยมีใครทำ เมื่อเห็นว่าเจ้าแพนด้าทำแล้วเจ้านายให้ขนมมันเลยพยายามทำบาง แต่ด้วยความที่เล่นไม่เป็น มันจะเล่นกับเราแรงเกิน อย่างเช่น กัดแขน ชอบให้คนเกาโคนหางให้ซึ่งมันชอบมาก พ่อเรารักสองตัวนี้ แต่แพนด้ากับกล้วยชอบทะเลาะกันแต่เมื่อมีสิ่งแปลกๆมาแทคทีมปกป้องบ้านกันดีจริง รักอ่ะ ลืมบอกไปว่าทำเจ้ากล้วยถึงชื่อกล้วยเพราะ มันชอบกินผลไม้มากกินทุกอย่างชอบที่สุดคือ กล้วย เลยได้ชื่อว่ากล้วย เวลาแม่ซื้อผลไม้ต้องแอบไม่ให้เจ้ากล้วยเห็นไม่อย่างนั้นมันจะมาทำตาใสน้ำลายไหลตรงหน้า ก็ต้องแบ่งผลไม้ให้กินตลอด แพนด้ากินอาหารปกติเหมือนสุนัขทั่วไป เจ้ากล้วยก็ใช้ชีวิตในบ้านเราอย่างมีความสุขเหมือนสุนัขทั่วไป ผิดก็ต้องโดนดุ วันหนึ่งเจ้ากล้วยกับแพนด้า คิดว่าตนเองเจ๋งมากเที่ยวออกไปหาเรื่องหมาชาวบ้าน หมาหนุ่มทั้งคู่ แต่สู้เค้าไม่ได้ แพนด้าโดน สุนัขตัวอื่นทำร้ายแค่ตกไปในบ่อโคนมีรอยไม่มากเพราะประสบการณ์ชีวิตเยอะกว่า แต่เจ้ากล้วยนั้นถึงกับขาหน้าข้างขวาเจ็บเลย แม่เล่าให้เราฟังว่า วันที่มันโดนกัด น้องสาวเราจึงต้องพาเจ้ากล้วยไปหาหมอ แพนด้านั้นใส่ยานอนอยู่บ้าน เมื่อน้องสาวเราอุ้มเจ้ากล้วยขึ้นรถปกติมันจะดูดุแต่วันนี้เจ้ากล้วยทำให้เห็นแล้วว่ามันเป็นหมาที่อ่อนแอมากที่เจ็บช้ำทางจิตใจเป็นที่สุดมันแสดงอาการกลัวตัวสั่นมันคงคิดว่า มันคงคิดว่ามันโดนปล่อยทิ้งอีกครั้งแถมครั้งนี้มันขาเจ็บอีกด้วย แม่กับน้องก็กอดมันและพูดว่าไม่ได้เอาไปทิ้งจะพาไปหาหมอ เมื่อไปถึงหมอเจ้ากล้วยต้องเข้าเฝือกเลย เจ้ากล้วยรู้แล้วว่าที่บ้านไม่ทิ้งมันแน่ๆ เมื่อกลับมาถึงบ้านเจ้ากล้วยอ้อนน้องสาวเราสุดพลัง ดีใจเมื่อน้องสาวกลับมาบ้าน เราเองทำงานที่อื่นกลับบ้านไม่บ่อย ฟังเรื่องเจ้ากล้วยจากแม่น้ำตาจะไหลเลย เจ้าแพนด้าน่ะเหรอก็นอนหล่อในบ้านต่อไป ทุกวันนี้แม่เราดูแลเจ้ากล้วยให้กินยาตลอด ซื้อผลไม้ให้กินหลายอย่างจะให้กินยาต้องเอาใส่ในผลไม้ ข้าวเจ้ากล้วยก็กินนะ แต่กินไม่เยอะเท่าเจ้าแพนด้า เจ้ากล้วยเป็นหมาที่วิ่ง 3 ขาได้ฮามาก สงสารนะแต่ฉันตลกแกอ่ะ "เจ้ากล้วย" ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ