มันจะอะไรกันนักหนากับชีวิตที่ถูกบอกเลิก ก็ไม่อะไรนักหนาหรอ ก็แค่มานั่งเสียใจ
พร่ำเพ้ออะไรๆ ที่น่ารำคาญอยู่ตรงนี้
ร้องไห้มาก็มาก เสียน้ำตามาก็เยอะ
แล้วไงล่ะ เค้ากลับมาสนใจหรือก็เปล่า
ชีวิตมันก็ต้องสู้กันต่อไป
ก็แค่คนๆ เดียวที่ไม่รักเรา แล้วเราล่ะจะไม่รักตัวเองเชียวเหรอ
พ่อล่ะ แม่ล่ะ น้องล่ะ เค้าไม่รักเราเหรอ
เราถึงพร่ำเพ้อถึงเขาอยู่ได้
เอาน่า ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป
เก็บน้ำตาและความเสียใจไปให้คนที่เค้าเห็นคุณค่าในตัวเราดีกว่า