เมือรู้ว่าวันหนึ่ง ตัวเองจะต้องถูกให้แต่งงาน แต่ยังไม่พร้อม จะต้องทำยังใง แต่ครอบครัวพร้อมที่จะให้แต่งงาน เป็นความลำบากใจอย่างหนึ่งเลย..ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สับสนในใจจริงๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่ แต่ยังไม่พร้อมแต่งงานที ก็บอกแฟนเสมอว่า ผมยังไม่พร้อมนะ ถ้าเจอใครที่ดีกว่าก็เปิดใจเลยนะ ผมไม่เคยห้ามเลย เพราะถ้าคบผมแล้วทำให้ลำบากใจ..แต่ผมอายุก็จะ30 แล้วสำหรับย้างคนอาจจะคิดว่าแต่งได้แล้ว สร้างครอบครัวได้แล้ว แต่สำหรับผม ผมยังไม่พร้อมจริง กลัวแต่งไปแล้วจะมีปัญหาเกิดขึ้น ผมเลยต้องบอกพ่อกับแม่ว่า ผมยังไม่รีบนะครับ..เป็นเพราะผมเริ่มเบี่ยงเบนหรือเปล่านิ สับสนเลยคิดว่ายังไม่พร้อม ทั้งๆที่เมือก่อนผมเคยคิดนะ จะแต่งานต้อนอายุ27-28 แต่พอมาถึงตรงนั้นจริงๆผมกลับมองเป็นเรื่องเฉยๆ ไม่รีบ
ผมก็รุ้สึกสงสารฝ่ายหญิงนะ กลัวส่าเค้าจะรอ แต่ผมกับเค้าเราอยุ่กันคนละแห่งนะ ทำงานคนละพื้นที แต่ก็คุย ทักทายกันทุกวัน แต่มาต้อนหลัง ๆ ผมไม่เคยบอกว่ารัก บอกว่าคิดถึงเค้าเลย แต่เค้าจะเป็นคนบอกผมตลอด ผมสงสารเค้านะ ถ้าเราต้องห่างๆกัน มันก็เป็นเวลานานแล้วที่เรารุ้จักกัน บ้างครั้งผมแอบสงสารเค้ามากๆ ว่าผมกำลังทำไรนิต้อนนี้ ผมเป็นอะไรไปแล้ว....สับสนจริงๆ