ขอเล่าความเป็นมาครับ.. ก่อนที่จะมาเป็นเกษตรกร  เมื่อเราเรียนจบแล้วก็ต้องเริ่มต้นเข้าสู่โหมดการทำงาน
เพิ่งจบใหม่ๆ ส่งเรซูเม่สมัครงานอยู่หลายที่ อยากจะใช้ชีวิตแบบมนุษย์เงินเดือน  ยังอยากอยู่ กทม. อีกสักพัก
ที่ทำงานแรกที่รับเรา ให้ 10k ถือว่าน้อยครับสำหรับอยู่เมืองกรุง ไม่พอใช้แน่นอน ทั้งเดินทางค่อนข้างไกล
เลยตัดสินใจไม่ทำ และเป็นที่สุดท้ายที่เราเดินทางสมัครงาน 55 เลยตัดสินใจกลับบ้าน ตจว.

และอีกปัจจัย
ที่บ้านมีแค่ 3 คน ตา ยาย แม่  
ที่สำคัญคือยายไม่สบายกะทันหัน  ปัจจุบันรักษามา 1 ปีแล้วยังไม่หายดี
ตา ก็อายุมาก ขับรถยนต์ไม่ไหวแล้ว
แม่ ก็ขับรถไม่เป็น
หลายๆเหตุผลที่ทำให้เราต้องกลับมาอยู่บ้าน  มาเพาะพันธุ์ต้นทุเรียนขาย ช่วยที่บ้านทำงาน เพราะที่บ้านทำอาชีพนี้อยู่แล้ว

เราไม่เคยทำงานเลย ไม่เคยฝึกงาน ไม่เคยทำงานพาสไทม์ พอมาเริ่มทำจริงๆก็กดดันนะ ต้องรับผิดชอบเองทุกอย่าง
และต้องคุมลูกน้องพม่า 2 คน ซึ่งมันอาจจะยากในการสื่อสารให้เข้าใจและทำตามอย่างที่เราต้องการ  
แต่ยังดีที่เค้ายังฟังพอรู้เรื่องบ้าง  และต้องใช้ภาษามือบ้าง  



กว่าจะได้ขาย ใช้เวลาเกือบ 1 ปี กว่าจะขายได้หมด  และก็เริ่มทำใหม่
1 ปีในการเลี้ยงดูจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาดเลย ถ้าเสียคือ 1 ปี เสียหมด ต้องรอทำรอบใหม่ปีหน้า
เราต้องทำงาน 1 ปี กว่าจะได้เงิน   ซึ่งมนุษย์เงินเดือนทำงาน 1 เดือนก็ได้เงินแล้ว
ฟังแล้วเหมือนยากนะ...

เรามาเขียนอยากแชร์ประสบการณ์จริงๆครับ ไม่ได้แอบแฝงขายสินค้า
ช่วงนี้ต้นทุเรียนก็ขายหมดแล้ว กำลังเริ่มทำรอบใหม่ กว่าจะได้ขายก็กลางปีหน้าครับ เรากลัวโดนมองว่ามาแอบขายสินค้า
ปล. ใจจริงอยากแท็กห้องบลูมากๆ แต่ไม่กล้า เราเข้าห้องบูลประจำทุกวัน อยู่แต่ในห้องบลู