ตอนนี้เราท้อง 28w แต่รู้สึกแย่มาก คือเรารู้สึกเกลียดทุกคน ทั้งพ่อแม่ พี่ สามี เกลียดหมดทุกคนที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้
เกี่ยวกับครอบครัวเรา
คือครอบครัวเราไม่มีอะไรเลย พอเราเรียนจบ ก็ต้องทำงาน หาเงินเช่าบ้านให้พ่อแม่อยู่ ทำงานไปได้แค่ 1 ปีก็ต้องมีหนี้เป็นล้าน เพราะกู้ซื้อบ้านให้ครอบครัว พี่ชายบอกจะช่วยผ่อนนู่นนี่ ก็ไม่เคยช่วยกันซักบาทเดียว เงินก็ให้พ่อแม่เดือนละนิดเดียว ที่เหลือเก็บไว้ขอผู้หญิงแต่งงาน เพราะเค้าเรียกสินสอดเป็นล้าน ค่าอื่นๆทุกอย่างในบ้าน เราก็เป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด
ล่าสุดพี่เราออกจากงาน แม่ก็ชอบโทรมาขอเงินเราเรื่อย ชอบบ่นว่าไม่มีเงินใช้ ทั้งๆที่เราเงินเดือนก้อไม่ได้เยอะอะไร แค่ผ่อนบ้านก็เหลือเงินเดือนแค่ครึ่งเดียวแล้ว แล้วนี่เราก็แต่งงาน ตั้งท้อง แม่ก็ยังขอเงินเพิ่มอีก บอกว่าไม่กล้าขอที่พี่ เพราะพี่ตกงาน
เราเกลียดทั้งแม่ เกลียดทั้งพี่ ที่ไม่ช่วยแบ่งเบาภาระอะไรเลย นี่เราอดทนมาตลอด 5-6 ปีแล้ว วันนี้เรารู้สึกว่า สุดท้าย เราต้องเสียสละตลอดเลยเหรอ ทำไมไม่มีใครเห็นใจเราบ้าง เห็นเราเป็นตัวทำเงิน แค่นี้ใช่ไม๊
เกี่ยวกับครอบครัวสามี
ตอนเราแต่งงาน แม่เราบอกว่า สินสอดเท่าไหร่ก็ได้แล้วแต่ แม่เราไม่เก็บ ให้คืนเจ้าบ่าวเจ้าสาวไปทั้งหมด สุดท้ายพอทำพิธีอะไรเส็รจแม่สามีเราบอกว่า เดี๋ยวแม่เก็บให้ คือแม่สามีเราไม่ให้เงินเรากับสามีมาตั้งตัวซักบาท
แล้วทางเราต้องมีภาระทางบ้าน ต้องผ่อนบ้านให้พ่อแม่ ต้องหักรายจ่ายให้ครอบครัวเดือนละ 20,000 แต่คือครอบครัวสามีมีฐานะระดับนึง คือมีเงินกินใช้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ตอนแรกจะให้เงินแม่สามีเดือนละ 10,000 ก็โดนด่าอีก ว่าสามีว่ามีเมียแล้วอกตัญญู โตแล้วไม่รู้จักคิด สุดท้ายคือต้องให้แม่สามีเดือนละ 20,000 บาท แกถึงจะพอใจ (คือแบบเราเฟลที่เราอยากสร้างครอบครัว อยากมีเงินเก็บ ถ้าทางบ้านสามีเดือดร้อนมันก็โอเคที่จะช่วยเค้า แต่นี่เราไม่เข้าใจ บ้านเค้าก็มีฐานะ ทำไมต้องอยากได้เงินเยอะๆ คือกลัวเราฮุบเงินสามีเราเหรอ หรือยังไง? คือตั้งใจว่า เรากับสามีไม่ต้องตั้งตัว ไม่ต้องสร้างครอบครัวเลย?)
ปัจจุบันเรากับสามีอยู่คอนโดเล็กๆ ซึ่งไม่สามารถแบ่งเป็นห้องครัว ห้องนอนได้ แล้วนี่ท้องอีก ไม่มีห้องนอนลูก เราชวนสามีไปอยู่บ้านเรา เค้าก็บอกว่า แม่ไม่ชอบให้สามีมาอยู่บ้าน เรากับสามีเลยตกลงกันว่า จะซื้อบ้านอยู่ พอบอกแม่สามีเท่านั้นแหละ โดนด่ายับ บอกว่าจะซื้อไปทำไม คอนโดที่อยู่นี่ก็ดีอยู่แล้ว (คือเค้าไม่ได้อยู่เองไง จะมาเข้าใจอะไร สภาพคือเหมือนอยู่หอพักสมัยเรียนเลย คือเราไม่สามารถเลี้ยงลูกที่นี่ได้อ่ะ) เค้าบอกให้เอาลูกกลับไปให้เค้าเลี้ยงที่ต่างจังหวัด คือบางทีเราก็อยากอยู่กับลูกไม๊อ่ะ?? เราไม่มีสิทธิ์เลี้ยงลูกของเราเองเลยเหรอ?
แล้วตอนหลังมาบอกสามีเราว่า ให้ซื้อรถ จะได้ขับไป-กลับต่างจังหวัดได้สะดวก เค้าจะออกค่ารถให้ 500,000 บาท แต่ที่เหลือผ่อนเองนะ เราก็เข้าใจโอเค สรุปพอตัดสินใจเลือกรถ แม่สามีบอกว่า ให้ผ่อนเค้าเดือนละ 25,000-30,000 บาทต่อเดือน เป็นระยะเวลา 3 ปี เราก็แบบ เฮ้ย ไหนบอกออกให้ 500,000 สรุปคือไม่ออกให้แล้ว แต่จะถอยเงินสดให้ ให้ผ่อนกับแม่เอง (คือผ่อนแบบนี้มันภาระเยอะ แถมเสียเงินมากกว่าราคารถจริงๆอีก)
ทุกเรื่องที่มีปัญหาเรื่องแม่สามี ทุกครั้งที่เราพูด สามีเราจะเข้าข้างแม่เค้าทุกครั้ง และทุกครั้งเค้าจะบอกเราว่า 'นั่นเงินเราเหรอ' 'นั่นเงินเค้า' 'นั่นเงินแม่เค้า' เราไม่มีสิทธิ์ อย่ายุ่งได้ไม๊ เค้าจะจัดการเอง เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจ ทุกครั้ง คือมันเป็นความผิดเราเอง ที่ไม่สามารถเอาเงินมาช่วยจ่ายได้ใช่ไม๊
คือเราจะบอกว่า นอกจากเงินที่ให้ที่บ้านเรา เราก็พร้อมจะเอาเงินเราไปรวมกับเค้าทั้งหมด แต่เค้ากลับคิดว่า เงินที่เราเอาไปรวมกับเค้ามันน้อยกว่าเค้า มันไม่เท่าเทียมกับ เค้าเสียเปรียบ
ปัจจุบัน รายจ่ายต่างๆไม่ว่าจะเป็น ค่าส่วนกลางคอนโด ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารในแต่ละมื้อ ค่าอินเตอร์เนท ทุกอย่างคือหารสองหมด เราบอกเค้าว่า แบบนี้มันดูไม่ใช่ครอบครัว เค้าก็บอกเราว่า ที่เราแต่งงานกับเค้านี่คือ จะให้เค้าเลี้ยงทั้งหมดเลยเหรอ คือเราช็อค เสียความรู้สึก คือเราผิดเอง ที่ไม่มีเงิน
ตอนนี้เรากดดันมาก สามีก็ชอบมาพูดว่าเราว่า ไม่ให้เรายุ่งเรื่องรถ เรื่องนู่น เรื่องนี่ เพราะมันไม่ใช่เงินเรา เป็นเงินเค้า เงินที่บ้านเค้า คือเราบอกตรงๆ ตอนนี้เราเกลียดสามีที่ทำตัวเหมือนดูถูกเราแบบนี้ (คือตอนนี้เราก็เลิกยุ่งเรื่องอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับเงินๆ ทองๆ ของเค้าหมดแล้ว)
-------------------------------------
พอกลับบ้าน แม่เราก็จะมาเอาเงินที่เราอีก บอกว่าไม่พอใช้ ต้องไปงานแต่งญาติเดือนนี้อีก เราถามแม่ว่า ถ้าแม่เอาไป แล้วเราจะเอาไรกินอ่ะ แม่เราก็บอกว่า ไม่รุสิ แล้วแม่จะเอาอะไรกินล่ะ แม่ก็ไม่มีเหมือนกัน คือทำไม แม่เราไม่คิดจะไปเอาที่พี่เราบ้าง เราเลยระเบิดลง โวยวาย ทะเลาะกับแม่ใหญ่โต แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องให้เงินแม่อยู่ดี
แล้วสามีเราพอรู้ว่าเราทะเลาะกับแม่ แทนที่จะปลอบ ให้กำลังใจเรา กลับเอาเรื่องที่เราทะเลาะกับแม่เรา ไปเล่าให้แม่เค้าฟังเฉยเลย แม่สามีเราก็มาพูดกับเราว่า จะเครียดเรื่องที่บ้านเรา แล้วเอาไปลงกับลูกเค้าไม่ได้ ลูกเค้าทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ให้เราเอาใจลูกเค้า ไม่ใช่เอาแต่เครียดเรื่องของตัวเอง บ้านของเราให้เราไปจัดการกันเอาเอง ถ้าทำไม่ได้ก็จะให้แยกกันอยู่ (คือ เออ เอาที่สบายใจเลย) กลับจากบ้านแม่สามีวันนั้น เราก็ขนของย้ายกลับมาอยู่บ้านเราเลย
เราเกลียดสามีมาก พอเรากลับไปถึงบ้าน เราก็รู้สึกเกลียดทุกคนในบ้านเลย พ่อ แม่ พี่ชาย แฟนพี่ชาย คือทุกคนไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระอะไรเราเลย ทุกอย่างเอาที่เราหมด ข้าวของ เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชิ้นในบ่าน ค่าใช้จ่ายรายเดือนเราเป็นคนออกหมด ตอนนี้เราทะเลาะกับทุกคนใกล้ตัวเลยค่ะ ไม่ว่าจะสามี พ่อ แม่ พี่ชาย คือไม่อยากคุยอะไรกับใครอีกแล้ว
ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นโรคประสาทแล้ว เกลียดทุกคน ไม่อยากมีลูกด้วย ตอนนี้เราไม่รู้สึกรักลูกในท้องเลย อยากทำแท้ง อยากตายๆไปซะด้วยซ้ำ กลัวแค่ว่า ถ้าตายไป พ่อกับแม่จะไปอยู่ที่ไหน ค่าบ้านใครจะผ่อนต่อ เรารู้สึกว่า พ่อแม่เราทำงานหนัก ไม่รวยไม่เป็นไร แต่พี่ชายเรากับเราควรจะช่วยเหลือกันรึเปล่า นี่ทุกอย่างเล่นให้เรารับผิดชอบอยู่คนเดียว จนเราโดนที่บ้านสามีดูถูกแบบนี้ มันไม่ใช่แล้ว คือเราไม่ต้องตั้งตัวเลยใช่รึเปล่า ไม่ต้องสร้างครอบครัวเลยใช้ไม๊ แค่ทำงานเลี้ยงพ่อแม่ พอเราแก่ไป ถ้าไม่มีเงินเก็บ ทำงานไม่ได้แล้วก็แค่ไปโดดน้ำตาย อย่างนี้รึเปล่า ที่คนในบ้านเราต้องการน่ะ
คือเราไม่ไหวแล้ว ตอนนี้กดดัน เบื่อ เกลียด อยากอยู่คนเดียว อยากตายอยากนอนๆอยู่แล้วละลายหายไปเลย อยากแท้งลูก อยากอะไรก็ได้ที่มันแย่ๆ...
รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นโรคประสาทแล้ว เกลียดทุกคน อยากตายจัง
เกี่ยวกับครอบครัวเรา
คือครอบครัวเราไม่มีอะไรเลย พอเราเรียนจบ ก็ต้องทำงาน หาเงินเช่าบ้านให้พ่อแม่อยู่ ทำงานไปได้แค่ 1 ปีก็ต้องมีหนี้เป็นล้าน เพราะกู้ซื้อบ้านให้ครอบครัว พี่ชายบอกจะช่วยผ่อนนู่นนี่ ก็ไม่เคยช่วยกันซักบาทเดียว เงินก็ให้พ่อแม่เดือนละนิดเดียว ที่เหลือเก็บไว้ขอผู้หญิงแต่งงาน เพราะเค้าเรียกสินสอดเป็นล้าน ค่าอื่นๆทุกอย่างในบ้าน เราก็เป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด
ล่าสุดพี่เราออกจากงาน แม่ก็ชอบโทรมาขอเงินเราเรื่อย ชอบบ่นว่าไม่มีเงินใช้ ทั้งๆที่เราเงินเดือนก้อไม่ได้เยอะอะไร แค่ผ่อนบ้านก็เหลือเงินเดือนแค่ครึ่งเดียวแล้ว แล้วนี่เราก็แต่งงาน ตั้งท้อง แม่ก็ยังขอเงินเพิ่มอีก บอกว่าไม่กล้าขอที่พี่ เพราะพี่ตกงาน
เราเกลียดทั้งแม่ เกลียดทั้งพี่ ที่ไม่ช่วยแบ่งเบาภาระอะไรเลย นี่เราอดทนมาตลอด 5-6 ปีแล้ว วันนี้เรารู้สึกว่า สุดท้าย เราต้องเสียสละตลอดเลยเหรอ ทำไมไม่มีใครเห็นใจเราบ้าง เห็นเราเป็นตัวทำเงิน แค่นี้ใช่ไม๊
เกี่ยวกับครอบครัวสามี
ตอนเราแต่งงาน แม่เราบอกว่า สินสอดเท่าไหร่ก็ได้แล้วแต่ แม่เราไม่เก็บ ให้คืนเจ้าบ่าวเจ้าสาวไปทั้งหมด สุดท้ายพอทำพิธีอะไรเส็รจแม่สามีเราบอกว่า เดี๋ยวแม่เก็บให้ คือแม่สามีเราไม่ให้เงินเรากับสามีมาตั้งตัวซักบาท
แล้วทางเราต้องมีภาระทางบ้าน ต้องผ่อนบ้านให้พ่อแม่ ต้องหักรายจ่ายให้ครอบครัวเดือนละ 20,000 แต่คือครอบครัวสามีมีฐานะระดับนึง คือมีเงินกินใช้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ตอนแรกจะให้เงินแม่สามีเดือนละ 10,000 ก็โดนด่าอีก ว่าสามีว่ามีเมียแล้วอกตัญญู โตแล้วไม่รู้จักคิด สุดท้ายคือต้องให้แม่สามีเดือนละ 20,000 บาท แกถึงจะพอใจ (คือแบบเราเฟลที่เราอยากสร้างครอบครัว อยากมีเงินเก็บ ถ้าทางบ้านสามีเดือดร้อนมันก็โอเคที่จะช่วยเค้า แต่นี่เราไม่เข้าใจ บ้านเค้าก็มีฐานะ ทำไมต้องอยากได้เงินเยอะๆ คือกลัวเราฮุบเงินสามีเราเหรอ หรือยังไง? คือตั้งใจว่า เรากับสามีไม่ต้องตั้งตัว ไม่ต้องสร้างครอบครัวเลย?)
ปัจจุบันเรากับสามีอยู่คอนโดเล็กๆ ซึ่งไม่สามารถแบ่งเป็นห้องครัว ห้องนอนได้ แล้วนี่ท้องอีก ไม่มีห้องนอนลูก เราชวนสามีไปอยู่บ้านเรา เค้าก็บอกว่า แม่ไม่ชอบให้สามีมาอยู่บ้าน เรากับสามีเลยตกลงกันว่า จะซื้อบ้านอยู่ พอบอกแม่สามีเท่านั้นแหละ โดนด่ายับ บอกว่าจะซื้อไปทำไม คอนโดที่อยู่นี่ก็ดีอยู่แล้ว (คือเค้าไม่ได้อยู่เองไง จะมาเข้าใจอะไร สภาพคือเหมือนอยู่หอพักสมัยเรียนเลย คือเราไม่สามารถเลี้ยงลูกที่นี่ได้อ่ะ) เค้าบอกให้เอาลูกกลับไปให้เค้าเลี้ยงที่ต่างจังหวัด คือบางทีเราก็อยากอยู่กับลูกไม๊อ่ะ?? เราไม่มีสิทธิ์เลี้ยงลูกของเราเองเลยเหรอ?
แล้วตอนหลังมาบอกสามีเราว่า ให้ซื้อรถ จะได้ขับไป-กลับต่างจังหวัดได้สะดวก เค้าจะออกค่ารถให้ 500,000 บาท แต่ที่เหลือผ่อนเองนะ เราก็เข้าใจโอเค สรุปพอตัดสินใจเลือกรถ แม่สามีบอกว่า ให้ผ่อนเค้าเดือนละ 25,000-30,000 บาทต่อเดือน เป็นระยะเวลา 3 ปี เราก็แบบ เฮ้ย ไหนบอกออกให้ 500,000 สรุปคือไม่ออกให้แล้ว แต่จะถอยเงินสดให้ ให้ผ่อนกับแม่เอง (คือผ่อนแบบนี้มันภาระเยอะ แถมเสียเงินมากกว่าราคารถจริงๆอีก)
ทุกเรื่องที่มีปัญหาเรื่องแม่สามี ทุกครั้งที่เราพูด สามีเราจะเข้าข้างแม่เค้าทุกครั้ง และทุกครั้งเค้าจะบอกเราว่า 'นั่นเงินเราเหรอ' 'นั่นเงินเค้า' 'นั่นเงินแม่เค้า' เราไม่มีสิทธิ์ อย่ายุ่งได้ไม๊ เค้าจะจัดการเอง เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจ ทุกครั้ง คือมันเป็นความผิดเราเอง ที่ไม่สามารถเอาเงินมาช่วยจ่ายได้ใช่ไม๊
คือเราจะบอกว่า นอกจากเงินที่ให้ที่บ้านเรา เราก็พร้อมจะเอาเงินเราไปรวมกับเค้าทั้งหมด แต่เค้ากลับคิดว่า เงินที่เราเอาไปรวมกับเค้ามันน้อยกว่าเค้า มันไม่เท่าเทียมกับ เค้าเสียเปรียบ
ปัจจุบัน รายจ่ายต่างๆไม่ว่าจะเป็น ค่าส่วนกลางคอนโด ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารในแต่ละมื้อ ค่าอินเตอร์เนท ทุกอย่างคือหารสองหมด เราบอกเค้าว่า แบบนี้มันดูไม่ใช่ครอบครัว เค้าก็บอกเราว่า ที่เราแต่งงานกับเค้านี่คือ จะให้เค้าเลี้ยงทั้งหมดเลยเหรอ คือเราช็อค เสียความรู้สึก คือเราผิดเอง ที่ไม่มีเงิน
ตอนนี้เรากดดันมาก สามีก็ชอบมาพูดว่าเราว่า ไม่ให้เรายุ่งเรื่องรถ เรื่องนู่น เรื่องนี่ เพราะมันไม่ใช่เงินเรา เป็นเงินเค้า เงินที่บ้านเค้า คือเราบอกตรงๆ ตอนนี้เราเกลียดสามีที่ทำตัวเหมือนดูถูกเราแบบนี้ (คือตอนนี้เราก็เลิกยุ่งเรื่องอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับเงินๆ ทองๆ ของเค้าหมดแล้ว)
-------------------------------------
พอกลับบ้าน แม่เราก็จะมาเอาเงินที่เราอีก บอกว่าไม่พอใช้ ต้องไปงานแต่งญาติเดือนนี้อีก เราถามแม่ว่า ถ้าแม่เอาไป แล้วเราจะเอาไรกินอ่ะ แม่เราก็บอกว่า ไม่รุสิ แล้วแม่จะเอาอะไรกินล่ะ แม่ก็ไม่มีเหมือนกัน คือทำไม แม่เราไม่คิดจะไปเอาที่พี่เราบ้าง เราเลยระเบิดลง โวยวาย ทะเลาะกับแม่ใหญ่โต แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องให้เงินแม่อยู่ดี
แล้วสามีเราพอรู้ว่าเราทะเลาะกับแม่ แทนที่จะปลอบ ให้กำลังใจเรา กลับเอาเรื่องที่เราทะเลาะกับแม่เรา ไปเล่าให้แม่เค้าฟังเฉยเลย แม่สามีเราก็มาพูดกับเราว่า จะเครียดเรื่องที่บ้านเรา แล้วเอาไปลงกับลูกเค้าไม่ได้ ลูกเค้าทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ให้เราเอาใจลูกเค้า ไม่ใช่เอาแต่เครียดเรื่องของตัวเอง บ้านของเราให้เราไปจัดการกันเอาเอง ถ้าทำไม่ได้ก็จะให้แยกกันอยู่ (คือ เออ เอาที่สบายใจเลย) กลับจากบ้านแม่สามีวันนั้น เราก็ขนของย้ายกลับมาอยู่บ้านเราเลย
เราเกลียดสามีมาก พอเรากลับไปถึงบ้าน เราก็รู้สึกเกลียดทุกคนในบ้านเลย พ่อ แม่ พี่ชาย แฟนพี่ชาย คือทุกคนไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระอะไรเราเลย ทุกอย่างเอาที่เราหมด ข้าวของ เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชิ้นในบ่าน ค่าใช้จ่ายรายเดือนเราเป็นคนออกหมด ตอนนี้เราทะเลาะกับทุกคนใกล้ตัวเลยค่ะ ไม่ว่าจะสามี พ่อ แม่ พี่ชาย คือไม่อยากคุยอะไรกับใครอีกแล้ว
ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นโรคประสาทแล้ว เกลียดทุกคน ไม่อยากมีลูกด้วย ตอนนี้เราไม่รู้สึกรักลูกในท้องเลย อยากทำแท้ง อยากตายๆไปซะด้วยซ้ำ กลัวแค่ว่า ถ้าตายไป พ่อกับแม่จะไปอยู่ที่ไหน ค่าบ้านใครจะผ่อนต่อ เรารู้สึกว่า พ่อแม่เราทำงานหนัก ไม่รวยไม่เป็นไร แต่พี่ชายเรากับเราควรจะช่วยเหลือกันรึเปล่า นี่ทุกอย่างเล่นให้เรารับผิดชอบอยู่คนเดียว จนเราโดนที่บ้านสามีดูถูกแบบนี้ มันไม่ใช่แล้ว คือเราไม่ต้องตั้งตัวเลยใช่รึเปล่า ไม่ต้องสร้างครอบครัวเลยใช้ไม๊ แค่ทำงานเลี้ยงพ่อแม่ พอเราแก่ไป ถ้าไม่มีเงินเก็บ ทำงานไม่ได้แล้วก็แค่ไปโดดน้ำตาย อย่างนี้รึเปล่า ที่คนในบ้านเราต้องการน่ะ
คือเราไม่ไหวแล้ว ตอนนี้กดดัน เบื่อ เกลียด อยากอยู่คนเดียว อยากตายอยากนอนๆอยู่แล้วละลายหายไปเลย อยากแท้งลูก อยากอะไรก็ได้ที่มันแย่ๆ...