ป้า (กะเอาจากที่หนูยังเรียนก็น่าจะเป็นป้าเนาะ ^___^ ) อายุปาเข้าไปสี่สิบห้าแล้ว ใช้ชีวิตเร่ร่อนอยู่จีนเป็นหลัก ไปยุโรปบ้างบางครั้ง
เวลาพบคนไทยที่อายุแก่กว่าแม้เพียงแค่ปีเดียว แต่ถ้าได้เอ่ยปากเรียกพี่เรียกน้องกันแล้วก็ไหว้ค่ะ เว้นแต่ไม่ได้ถามอายุกันนั่นอีกเรื่องหนึ่ง

แม้แต่พบหมอคนจีนที่ดูอายุมากกว่า และเค้ารู้ว่าแล้วว่าเราเป็นคนไทย ถ้าเค้าทักว่า สวัสดีค่ะ มา ก็ไหว้สวัสดีเค้านะคะ
เพราะเค้ารู้จักคำว่า สวัสดี ของไทย แปลว่าน่าจะรู้จักการไหว้แบบไทยแล้วด้วย

การเป็นคนไทยมันติดอยู่กับตัวเราตั้งแต่เกิดจนตาย ไม่ได้เกี่ยวว่าเราอยู่ที่ไหนค่ะ ป้าว่าหนูทำได้ดีแล้ว
ส่วนใครจะไม่นิยมทำตามธรรมเนียมไทย ก็ถือเป็นเรื่องของเขานะคะ

ป้าเคยเดินผ่านหน้าห้องของพนักงานสายการบินจากไทยแห่งหนึ่งที่มาพักโรงแรมเดียวกัน ตอนที่เดินผ่านเขาคงคิดว่าป้ากับสามีเป็นคนจีน
รู้สึกว่าเหมือนเขาจะขอแชมพูหรือสบู่เพิ่มจากแม่บ้านโรงแรมที่อายุเยอะแล้ว พอได้รับของ เด็กคนนั้นก็เผลอย่อตัวเล็กๆ และเกือบจะยกมือไหว้แม่บ้าน
แต่คงนึกได้ว่าที่นี่เมืองจีน ก็ขอบคุณด้วยภาษาจีนไป แม่บ้านจีนก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู สามีกับป้าก็ยิ้มอย่างชื่นใจที่ได้พบเด็กไทยน่ารักๆ
ตัวสามีกับป้าเองก็ทักทายและยิ้มให้พนักงานโรงแรม รปภ. เด็กเสิร์ฟที่เดินผ่านทุกเช้าค่ะ ทั้งๆ ที่ในจีนพนักงานบริการแทบไม่มีตัวตนสำหรับคนจีนด้วยกันเลย

จากประสบการณ์ที่ป้าอยู่ต่างแดน ทำให้ป้าระลึกเสมอว่า คนชาติอื่นอาจจะไม่รู้จักชื่อเราหรือจำชื่อเราไม่ได้
แต่สิ่งที่เขาจะจำได้ และใช้คำเรียกเมื่อกล่าวถึงเราเสมอ คือ คนไทย
ดังนั้นสิ่งที่เราทำจะเป็นส่วนหนึ่งที่พวกเขาบันทึกเรื่องราวของคนไทยที่เขาพบเจอไว้

ส่วนตัวป้าเองเวลาได้พบเห็นวัยรุ่นไทยที่รู้จักขอบคุณ ขอโทษ ไปลามาไหว้ มีสัมมาคารวะกับคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม
ก็มักจะนึกชื่นชมไปถึงครอบครัวเด็กๆ เหล่านั้นเสมอว่าอบรมกันมาได้ดีงามค่ะ

ถ้าหนูได้เลือกทางที่จะแสดงออกแล้ว อย่าหวั่นไหวที่จะทำต่อไปเลยนะคะ