แด่เจ้า แพนด้า หมาอันเป็นที่รัก
แพนด้า เกิดมาจากแม่โมเม หมาตัวเมียพันธุ์บางแก้ว จากบ้านตรงข้าม
แพนด้า เป็นหมาน้อยตัวผู้ ขนสีขาวสลับดำฟูฟ่องเหมือนปุยนุ่น
แพนด้า จำชื่อแม่ของมันได้เสมอ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อโมเม จะต้องวิ่งหาเพื่อจะดูดนมแม่โมเมทุกครั้ง
มันน่ารักจนผมต้องขอมาเลี้ยง และก็ตั้งชื่อ แพนด้า ตามสีขาวดำปุกปุยของมัน
วันเวลาผ่านไปแพนด้าก็โตขึ้นโตขึ้น วิ่งซุกซน และที่สำคัญหวงคนและของในบ้านมากๆ
แพนด้า รู้จักชื่อตัวเองและจะงอนทุกครั้งที่เรียกชื่อหมาตัวอื่น
เวลาเรียกมันอาบน้ำ ถ้าวันไหนมันอยากอาบก็เดินมาหา ลองไม่อยากอาบดูสิ วิ่งไปหลบใต้ท้องรถทันที
แพนด้ารู้จักคำว่า อาบน้ำ กินข้าว อย่าออกไป เข้ามา หยุดนะ หลบๆอย่าขวางทาง มันก็จะเข้าใจและทำท่าทางทุกครั้ง
เวลาถามมันว่าหนาวมั้ย เจ้าแพนด้ามันก็จะตัวสั่นให้ผมดูทุกทีก็จะเข้าใจว่ามันหนาว ผมก็จะดึงมันมากอดไว้
แพนด้าเป็นหมาที่รักครอบครัวของมัน ซึ่งก็คือครอบครัวผมนั่นเอง ตั้งแต่เล็กผมจะเรียกมันว่าน้องแพนด้า
เวลาเห็นหน้ามันทีไรก็จะเรียกน้องด้า น้องด้า และกอดพร้อมลูบหัวมันทุกครั้งไป
แพนด้าเป้นหมาที่หยิ่งหวงตัวและใจใหญ่มากมันไม่ชอบให้อุ้มเลยแหละ เจ็บป่วยไม่ยอมให้เจ้าของช่วย เวลาจะพาไปหาหมอต้องสู้กับเขี้ยวยาวๆมันทุกที
กาลเวลาผ่านไป ฟันเจ้าแพนด้าก็ร่วงหล่นไปจนไม่เหลือฟันหน้าเลยสักซี่ เหลือเพียงเขี้ยวล่างด้านซ้ายยาวๆกับฟันกรามไว้โซ้ยกระดูก
ขนที่เคยสวยก็ร่วงจนบางลงไปมาก
พอเข้าปีที่ 10 ตามันก็เริ่มไม่ดีมองไม่ค่อยถนัดมีขี้ตาเยอะแยะเลย จนมันมองไม่เห็นเข้าสู่โลกมืดในที่สุด
ผมก็ได้แต่ดูแลมันไปตามอาการ การที่แพนด้ามันตาบอดนั้น เป็นเหตุให้วันนึงมันโดนคนใจร้ายขับรถกระบะพุ่งเข้าชนต่อหน้าต่อตาแม่ของผม ทั้งๆที่เป็นซอยซึ่งไม่ควรขับเร็ว มันพุ่งเข้าชนแพนด้าตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของแม่ผม แพนด้าไม่ตายมีแผลฉีกที่ขาแล้วมก็รอดมาได้
แพนด้าผ่านอะไรมาเยอะ สู้ชีวิต เดินไปไหนมาไหนในบ้านด้วยตาที่ไม่สามารถมองเห็นได้อีก
แต่มันก็ยิ่งมีท่าทีแข็งแรงร่าเริงและดีใจทุกครั้งที่ผมและแม่กลับมาบ้าน
หลายครั้งผมมองแพนด้าผ่านกระจก ดูมันเดินด้วยความไม่มั่นใจ กลัวว่าตัวเองจะชนกับเสาบ้างละ ตกบันไดบ้างละ
แต่มันก็ยังมีท่าทีร่าเริงกินเก่งและเล่นกับผมนอนกับผมทุกวัน
จนเย็นวันนี้วันที่ผมไม่อยู่บ้าน ได้รับโทรศัพท์จากพี่ ว่าเจ้าแพนด้า มันตายแล้ว มันนอนเลือดออกจากปากตาย
แพนด้าตายแล้ว วินาทีนั้นน้ำตามันก็ไหลอาบแก้มออกมามากมาย
ผมกลับมาบ้านและก็อุ้มมันกอดมันอยู่นานหวังจะให้มันฟื้น ร้องไห้เสียใจโทษตัวเองที่ไม่อยู่พามันไปหาหมอ
ขอโทษนะน้องด้า ขอโทษจริงๆ ใจมันจะขาดเสียตรงนั้น
น้องด้าเจ้าไปสบายแล้วนะไม่ต้องใช้ชีวิตในโลกมืดแล้ว ไม่ต้องเดินชนนั่นชนนี้อีกแล้ว รักน้องด้ามากๆนะ
ด้าเป็นครอบครัวของเรานะ
10 ปี ที่อยู่ด้วยกันมามันมีค่ามาก ขอบคุณความรักความซื่อสัตย์ที่มีให้ครอบครัวของเรามาตลอด
ลากก่อนนะแพนด้า จากกาย แต่ยังอยู่ในใจเสมอ
ฉันคงคิดถึงแกและร้องไห้อย่างตอนนี้อยู่เรื่อยไปเลยละ คิดถึงจับใจ
5 กันยายน 2558
ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะครับ ทำใจไม่ได้เลย
แด่เจ้าแพนด้า หมาอันเป็นที่รัก
แพนด้า เกิดมาจากแม่โมเม หมาตัวเมียพันธุ์บางแก้ว จากบ้านตรงข้าม
แพนด้า เป็นหมาน้อยตัวผู้ ขนสีขาวสลับดำฟูฟ่องเหมือนปุยนุ่น
แพนด้า จำชื่อแม่ของมันได้เสมอ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อโมเม จะต้องวิ่งหาเพื่อจะดูดนมแม่โมเมทุกครั้ง
มันน่ารักจนผมต้องขอมาเลี้ยง และก็ตั้งชื่อ แพนด้า ตามสีขาวดำปุกปุยของมัน
วันเวลาผ่านไปแพนด้าก็โตขึ้นโตขึ้น วิ่งซุกซน และที่สำคัญหวงคนและของในบ้านมากๆ
แพนด้า รู้จักชื่อตัวเองและจะงอนทุกครั้งที่เรียกชื่อหมาตัวอื่น
เวลาเรียกมันอาบน้ำ ถ้าวันไหนมันอยากอาบก็เดินมาหา ลองไม่อยากอาบดูสิ วิ่งไปหลบใต้ท้องรถทันที
แพนด้ารู้จักคำว่า อาบน้ำ กินข้าว อย่าออกไป เข้ามา หยุดนะ หลบๆอย่าขวางทาง มันก็จะเข้าใจและทำท่าทางทุกครั้ง
เวลาถามมันว่าหนาวมั้ย เจ้าแพนด้ามันก็จะตัวสั่นให้ผมดูทุกทีก็จะเข้าใจว่ามันหนาว ผมก็จะดึงมันมากอดไว้
แพนด้าเป็นหมาที่รักครอบครัวของมัน ซึ่งก็คือครอบครัวผมนั่นเอง ตั้งแต่เล็กผมจะเรียกมันว่าน้องแพนด้า
เวลาเห็นหน้ามันทีไรก็จะเรียกน้องด้า น้องด้า และกอดพร้อมลูบหัวมันทุกครั้งไป
แพนด้าเป้นหมาที่หยิ่งหวงตัวและใจใหญ่มากมันไม่ชอบให้อุ้มเลยแหละ เจ็บป่วยไม่ยอมให้เจ้าของช่วย เวลาจะพาไปหาหมอต้องสู้กับเขี้ยวยาวๆมันทุกที
กาลเวลาผ่านไป ฟันเจ้าแพนด้าก็ร่วงหล่นไปจนไม่เหลือฟันหน้าเลยสักซี่ เหลือเพียงเขี้ยวล่างด้านซ้ายยาวๆกับฟันกรามไว้โซ้ยกระดูก
ขนที่เคยสวยก็ร่วงจนบางลงไปมาก
พอเข้าปีที่ 10 ตามันก็เริ่มไม่ดีมองไม่ค่อยถนัดมีขี้ตาเยอะแยะเลย จนมันมองไม่เห็นเข้าสู่โลกมืดในที่สุด
ผมก็ได้แต่ดูแลมันไปตามอาการ การที่แพนด้ามันตาบอดนั้น เป็นเหตุให้วันนึงมันโดนคนใจร้ายขับรถกระบะพุ่งเข้าชนต่อหน้าต่อตาแม่ของผม ทั้งๆที่เป็นซอยซึ่งไม่ควรขับเร็ว มันพุ่งเข้าชนแพนด้าตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของแม่ผม แพนด้าไม่ตายมีแผลฉีกที่ขาแล้วมก็รอดมาได้
แพนด้าผ่านอะไรมาเยอะ สู้ชีวิต เดินไปไหนมาไหนในบ้านด้วยตาที่ไม่สามารถมองเห็นได้อีก
แต่มันก็ยิ่งมีท่าทีแข็งแรงร่าเริงและดีใจทุกครั้งที่ผมและแม่กลับมาบ้าน
หลายครั้งผมมองแพนด้าผ่านกระจก ดูมันเดินด้วยความไม่มั่นใจ กลัวว่าตัวเองจะชนกับเสาบ้างละ ตกบันไดบ้างละ
แต่มันก็ยังมีท่าทีร่าเริงกินเก่งและเล่นกับผมนอนกับผมทุกวัน
จนเย็นวันนี้วันที่ผมไม่อยู่บ้าน ได้รับโทรศัพท์จากพี่ ว่าเจ้าแพนด้า มันตายแล้ว มันนอนเลือดออกจากปากตาย
แพนด้าตายแล้ว วินาทีนั้นน้ำตามันก็ไหลอาบแก้มออกมามากมาย
ผมกลับมาบ้านและก็อุ้มมันกอดมันอยู่นานหวังจะให้มันฟื้น ร้องไห้เสียใจโทษตัวเองที่ไม่อยู่พามันไปหาหมอ
ขอโทษนะน้องด้า ขอโทษจริงๆ ใจมันจะขาดเสียตรงนั้น
น้องด้าเจ้าไปสบายแล้วนะไม่ต้องใช้ชีวิตในโลกมืดแล้ว ไม่ต้องเดินชนนั่นชนนี้อีกแล้ว รักน้องด้ามากๆนะ
ด้าเป็นครอบครัวของเรานะ
10 ปี ที่อยู่ด้วยกันมามันมีค่ามาก ขอบคุณความรักความซื่อสัตย์ที่มีให้ครอบครัวของเรามาตลอด
ลากก่อนนะแพนด้า จากกาย แต่ยังอยู่ในใจเสมอ
ฉันคงคิดถึงแกและร้องไห้อย่างตอนนี้อยู่เรื่อยไปเลยละ คิดถึงจับใจ
5 กันยายน 2558
ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะครับ ทำใจไม่ได้เลย