ขอบคุณเจ้าของภาพนะคะ

นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อจิรัสยา ชื่นชมอรรถรสบทละคร ไม่เกี่ยงช้องใดๆกับโลกแห่งความจริงนะคะ

ความเดิมตอนที่แล้ว

ได้สิ...แต่มีข้อแม้นะ...เสียงชาร์ลส์แห้งผาก ขาดหายเป็นช่วงๆเหมือนลำคอตีบตัน
ข้อแม้อะไรบอกมาซิ...เจนนี่ยอมทุกอย่างเพื่อพี่ชายสุดหล่อแสนดีคนนี้...เจนนี่ออดอ้อนเอาศีรษะเธอไถเล่นที่ไหล่และต้นแขนชาร์ลส์
นี่ไง...ยังไม่ทันขาดคำเลย...ข้อแรก...ห้ามใกล้ชิดพี่มากเกินไป...ถ้าพี่ไม่อนุญาต...ถอยไปเดี๋ยวนี้เลย เร็วเข้า...ชาร์ลส์ทำหน้าดุ
เจนนี่ทำปากยื่นค้อนขวับยอมปล่อยแขนชาร์ลส์แต่โดยดี...ก็ได้...ไม่เห็นอยากจะใกล้กะพี่สักหน่อย หลงตัวเอง ชิส์...
ข้อสอง...เชื่อคำสอนคำตักเตือนของพี่...OK ไหม...ชาร์ลส์จ้องตารอคำตอบจากเจนนี่
แต่ถ้า...เจนนี่ก็มีเหตุผลส่วนตัวของเจนนี่ละ...เจนนี่จะ...เจนนี่เริ่มเถียง
ไม่มีแต่...สัญญาต้องเป็นสัญญา...เชื่อสิว่าพี่รัก...เอ้อ...หวังดีต่อเจนนี่มากที่สุด...ชาร์ลส์เผลอไผลแก้ตัวเกือบไม่ทัน
เจนนี่ได้แต่พยักหน้ารับ...ก็ได้ค่ะ  คุณพี่ชายยยยยยยยย...น้ำเสียงสูงแกมประชดประชัน
เอาละ...ข้อสุดท้าย...เจนนี่ต้อง...ชาร์ลส์ถูกเจนนี่เบรคดังเอี๊ยดดดด
โธ่พี่...ทำไมมันหลายข้อนักละ ชักจะไม่ไหวแล้วนะ...เจนนี่ทุบไหล่ชาร์ลส์เข้าให้
นั่นไง...ยัยปลาทอง ชอบใช้ความรุนแรงไม่เคยเปลี่ยนนะเรา พี่นี่น่วมไปหมดทั้งตัวแล้ว...ชาร์ลส์ถอยตัวหนี ยกมือห้ามปราม
ไม่เคยเปลี่ยนอะไร ยังไง...เจนนี่ไม่เคยทุบพี่เลยนะ นี่ครั้งแรกไม่ใช่รึ ถ้าไม่นับอุบัติเหตุสะดุดล้มกันไปมา...เจนนี่เกาศีรษะแกรกๆงงๆ
เอาน่า...พี่พูดเว่อร์ไปนิดๆหน่อยๆ ก็คิดมากไปได้...ชาร์ลส์เอาสีข้างแถเลือดซิบๆ

ข้อสาม...เจนนี่...ต้อง...รักต่อให้มาก อย่าทำให้ต่อผิดหวังเป็นอันขาด ต่อเขารักเจนนี่มากนะ...รู้ไหม...
ชาร์ลส์ก้มหน้าไม่สบตาเหมือนเคย กว่าเขาจะทำใจกล้ำกลืนพูดประโยคนั้นออกมาได้
เสมือนมีใครมาเฉือดเฉือนหัวใจเขาทีละชิ้นแล้วโรยด้วยเกลือ...มันช่างเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบจะทนไม่ไหว
น้ำตาลูกผู้ชายเอ่อท้นกลั้นเกือบไม่อยู่ ชาร์ลส์ยังคงก้มมองพื้นหญ้าอยู่อย่างนั้น...เงี่ยหูฟังคำตอบของหญิงสาวอย่างใจจดใจจ่อ
ใจนึงนั้นอยากให้เธอเอ่ยค้านข้อนี้เสียจริงๆ ถ้าเธอยังมีเขาในความทรงจำลึกๆของเธอ
อีกใจนึงก็แมนพอ...ที่จะรักแบบไม่ครอบครอง...เพียงแค่หวังให้เธอมีความสุขกับเขาคนนั้น...ชั่วนิรันดร์

พี่ชาร์ลส์...ข้อนี้มันเกี่ยวกับเรื่องของเรายังไง เจนนี่ชักงงหนักแล้วนะนี่...เจนนี่ขยับเข้าไปนั่งชิดชาร์ลส์ ก้มหน้าถามเขาอย่างสงสัย
คือ เอ่อ พี่ชายก็เหมือน...พ่อแม่นั่นละ...อยากให้น้องสาวมีอนาคตที่ดี มีความสุขกับคนที่ใช่...และเหมาะสมที่สุด...
ชาร์ลส์หันหน้าไปทางอื่น พยายามแอบซ่อนความขมขื่นของตน
อ๋อ...เข้าใจละ พี่ชาร์ลส์พูดเหมือนแม่เลยประโยคนี้...เจนนี่พยักหน้าหงึกๆเริ่มเข้าใจในความหวังดีของชาร์ลส์

แต่พี่คะ...ชีวิตเจนนี่นั้นเฉียดใกล้ความตายมาแล้วหลายครั้งหลายครา...
เมื่อเจนนี่รอดชีวิตจากมะเร็งมาได้...เจนนี่ให้สัญญากับตัวเองไว้ว่า...
ชีวิตนี้มันช่างสั้นนัก  แถมไม่มีอะไรแน่นอน ใครเล่าจะรู้ใจเราดีที่สุดเท่าตัวเรา...
ทุกลมหายใจเข้าออก เจนนี่จะค้นหาใจตัวเองให้เจอ...
กุญแจดอกสำคัญที่สุดในชีวิตของเจนนี่มันหล่นหาย...พร้อมๆไปกับความทรงจำครานั้น
เจนนี่ยังไม่รู้เลยว่าจะหากุญแจดอกนั้นอย่างไร ที่ไหน กับใคร และเมื่อไร...
หากกุญแจดอกนั้น คือ ต่อ...เจนนี่ก็จะไม่รีรอและพร้อมที่จะครองคู่กับต่อไปตลอดชีวิต...
แต่ทว่า...เจนนี่ยังไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นกับใครเลย...แม้แต่กับ...ต่อ...
เจนนี่ขอไม่สัญญาข้อนี้ได้ไหมค่ะพี่ชาร์ลส์...เจนนี่จะสัญญากับพี่ได้ยังไงกัน...
ในเมื่อ...เจนนี่ยังไม่รู้ใจตัวเองเลย...ว่าค้นหาสิ่งใด กับใคร และเพื่ออะไร...
พี่เป็นคนแรก และอาจจะเป็นคนเดียวที่เจนนี่ รู้สึกอบอุ่นและไว้ใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ จนอยากเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟัง...
เจนนี่สารภาพความในใจให้ชาร์ลส์ฟังหมดสิ้นอย่างไม่ปิดบัง

เจนนี่เอียงศีรษะพิงไหล่ชาร์ลส์ ประหนึ่งหาเสาหลักเป็นที่พึ่งพิงค้ำจุนจิตใจที่วุ่นวายสับสนของเธอ
ชาร์ลส์นั่งนิ่งไม่ไหวติง ทั้งอึ้ง ทึ่ง และระคนไปกับความดีใจ ความหวังลึกๆ ที่เจนนี่ยังไม่ลืมเรื่องระหว่างเขากับเธอไปเสียจนหมดใจ
หนุ่มสาวนั่งอิงกันอยู่อย่างนั้น ฟังเสียงเพลงเต้นรำแว่วหวานกังวานใส พักกายพักใจ เพียงอยากหยุดเวลานี้ไว้สักครู่...ก็สุขเกินพอ