[ไม่ต้องอ่านเรื่องก็ได้นะคะ ไปย่อหน้าสุดท้ายเลยก็ได้]
สวัสดีค่ะขอเล่าเลยนะคะ คือเราอายุ16ปีค่ะ เรามักมีเรื่องมาให้เครียดบ่อยๆค่ะ ไม่ว่านะเป็นเรื่องที่โรงเรียน ครอบครัว เพื่อน การเรียน ค่ะ คือเราเป็นคนเรียนหนังสือพอใช้ได้ค่ะ ไม่ได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ แม่เราก็ชอบให้เรียนพิเศษค่ะ แต่ไม่ชอบไปรับไปส่ง เราเลิกเรียนที่โรงเรียนก็เย็นๆแล้วค่ะเกือบๆ6โมง แล้วก็ไปเรียนพิเศษต่อเลิกประมาณ2ทุ่มกว่า แต่แม่เราชอบบ่นค่ะว่าขี้เกียจไปรับไปส่ง แม่ก็ชอบว่าค่ะว่าทำไมเราเรียนดึก ถ้าไม่มีตอนนี้เราไม่มีเวลาให้เรียนแล้วค่ะ เพราะเสาร์อาทิตย์เราก็เรียนพิเศษตลอด จะขึ้นรถกลับเองก็ไม่ค่อยมีรถให้กลับค่ะ บางทีแม่ไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะว่าแต่ละวันเรียนเลิกกี่โมง เรียนที่โรงเรียนเลิกกี่โมงแม่ก็ไม่รู้ค่ะ วันนี้มีเรียนอะไรบ้างแม่ก็ไม่รู้ เรารู้ว่าแม่เราเหนื่อยค่ะ แต่เราก็เหนื่อยเหมือนกัน เราเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายค่ะ ยิ่งแม่ไม่รู้เลยว่าวันนึงเราเรียนอะไรบ้าง ทำอะไรบ้าง เรายิ่งเหนื่อยค่ะ เพราะแม่จะบ่นเรา ทั้งๆที่เราไปเรียน เราก็ไม่อยากมาอธิบายทุกวันค่ะมันท้อ
แล้วเวลาเราอยากเรียนอะไรที่เราชอบ พ่อกับแม่มักไม่ให้ค่ะ จะคัดค้านเราตลอด เราบอกแม่ค่ะว่าเราเรียนหนัก เราเหนื่อย เราอยากทำสิ่งที่ตัวเองชอบ แม่ก็บอกว่าเหนื่อยแล้วจะเรียนอีกทำไม เราคิดว่าคนเราถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบมันก็คงหายเหนื่อยนะคะ เราคิดแบบนั้นจริงๆ บางทีแม่ก็บอกว่าจะให้เรียนค่ะ เราก็ดีใจ แล้วก็มาบอกใหม่ว่าไม่ให้เรียนแล้วนะ มันเหมือนสิ่งที่เราหวังว่าจะได้ทำซะทีมันพังอะค่ะ เหมือนแม่มาให้ความหวังเราเฉยๆ เราเสียใจมากๆค่ะ
และมีเรื่องหลายๆอย่างที่ทำให้เราเครียดค่ะ แต่เราทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง เค้าคงมองเป็นเรื่องไร้สาระค่ะ ก็เลยเก็บไว้ในใจคนเดียว ไม่พูด มันทำให้เราไม่มีความสุขค่ะ เราชอบแอบร้องไห้คนเดียว บางทีเครียดมากๆ เราก็จะเอาเล็บจิกแขนตัวเอง จิกจนเป็นแผลลึกเลือดออกเลยค่ะ (บ่อยค่ะ) โยนพวกตุ๊กตากับหมอนในห้อง หยิกตัวเอง บางทีเราก็ร้องไห้แล้วก็กรี๊ดค่ะแต่เอาผ้าห่มปิดปาก เพื่อไม่ให้ใครรู้ค่ะเพราะไม่งั้นเราจะโดนดุและโดนว่าว่าไร้สาระ บางทีเราก็ดึงผม จิกหัว ทุบหัวตัวเองค่ะ ตบหน้าตัวเอง ต่อยแขน บางทีเราก็ไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าตัวเองทำอะไรรู้ตัวอีกทีบางทีก็มีแผลแล้ว บางทีก็รู้ตัวค่ะแต่ก็ทำมันต่อ เราไม่รู้จะไปพูดกับใครจริงๆ บางทีมองกระจกก็เหมือนว่าคนในกระจกไม่ใช่ตัวเอง เวลาเครียดเราจะชอบแสยะยิ้มใส่กระจกค่ะ แล้วก็หัวเราะแล้วร้องไห้มันดูบ้าและโรคจิตมากๆค่ะ เราไม่รู้ค่ะว่าเราเป็นอะไร เราเป็นโรคประสาทรึเปล่าคะ?
ปล.เวลาอยู่กับเพื่อนเราก็ยิ้มได้นะคะ แต่มันก็แค่ชั่วคราวค่ะ55555 กลับมาก็เครียดเหมือนเดิม
ปลล.เราไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวันนะคะ เฉพาะวันที่เครียดค่ะ
*นี่เป็นกระทู้แรก ถ้าเราทำอะไรผิดไปก็ขออภัยนะคะ
เราเป็นโรคประสาทรึเปล่า?
สวัสดีค่ะขอเล่าเลยนะคะ คือเราอายุ16ปีค่ะ เรามักมีเรื่องมาให้เครียดบ่อยๆค่ะ ไม่ว่านะเป็นเรื่องที่โรงเรียน ครอบครัว เพื่อน การเรียน ค่ะ คือเราเป็นคนเรียนหนังสือพอใช้ได้ค่ะ ไม่ได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ แม่เราก็ชอบให้เรียนพิเศษค่ะ แต่ไม่ชอบไปรับไปส่ง เราเลิกเรียนที่โรงเรียนก็เย็นๆแล้วค่ะเกือบๆ6โมง แล้วก็ไปเรียนพิเศษต่อเลิกประมาณ2ทุ่มกว่า แต่แม่เราชอบบ่นค่ะว่าขี้เกียจไปรับไปส่ง แม่ก็ชอบว่าค่ะว่าทำไมเราเรียนดึก ถ้าไม่มีตอนนี้เราไม่มีเวลาให้เรียนแล้วค่ะ เพราะเสาร์อาทิตย์เราก็เรียนพิเศษตลอด จะขึ้นรถกลับเองก็ไม่ค่อยมีรถให้กลับค่ะ บางทีแม่ไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะว่าแต่ละวันเรียนเลิกกี่โมง เรียนที่โรงเรียนเลิกกี่โมงแม่ก็ไม่รู้ค่ะ วันนี้มีเรียนอะไรบ้างแม่ก็ไม่รู้ เรารู้ว่าแม่เราเหนื่อยค่ะ แต่เราก็เหนื่อยเหมือนกัน เราเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายค่ะ ยิ่งแม่ไม่รู้เลยว่าวันนึงเราเรียนอะไรบ้าง ทำอะไรบ้าง เรายิ่งเหนื่อยค่ะ เพราะแม่จะบ่นเรา ทั้งๆที่เราไปเรียน เราก็ไม่อยากมาอธิบายทุกวันค่ะมันท้อ
แล้วเวลาเราอยากเรียนอะไรที่เราชอบ พ่อกับแม่มักไม่ให้ค่ะ จะคัดค้านเราตลอด เราบอกแม่ค่ะว่าเราเรียนหนัก เราเหนื่อย เราอยากทำสิ่งที่ตัวเองชอบ แม่ก็บอกว่าเหนื่อยแล้วจะเรียนอีกทำไม เราคิดว่าคนเราถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบมันก็คงหายเหนื่อยนะคะ เราคิดแบบนั้นจริงๆ บางทีแม่ก็บอกว่าจะให้เรียนค่ะ เราก็ดีใจ แล้วก็มาบอกใหม่ว่าไม่ให้เรียนแล้วนะ มันเหมือนสิ่งที่เราหวังว่าจะได้ทำซะทีมันพังอะค่ะ เหมือนแม่มาให้ความหวังเราเฉยๆ เราเสียใจมากๆค่ะ
และมีเรื่องหลายๆอย่างที่ทำให้เราเครียดค่ะ แต่เราทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง เค้าคงมองเป็นเรื่องไร้สาระค่ะ ก็เลยเก็บไว้ในใจคนเดียว ไม่พูด มันทำให้เราไม่มีความสุขค่ะ เราชอบแอบร้องไห้คนเดียว บางทีเครียดมากๆ เราก็จะเอาเล็บจิกแขนตัวเอง จิกจนเป็นแผลลึกเลือดออกเลยค่ะ (บ่อยค่ะ) โยนพวกตุ๊กตากับหมอนในห้อง หยิกตัวเอง บางทีเราก็ร้องไห้แล้วก็กรี๊ดค่ะแต่เอาผ้าห่มปิดปาก เพื่อไม่ให้ใครรู้ค่ะเพราะไม่งั้นเราจะโดนดุและโดนว่าว่าไร้สาระ บางทีเราก็ดึงผม จิกหัว ทุบหัวตัวเองค่ะ ตบหน้าตัวเอง ต่อยแขน บางทีเราก็ไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าตัวเองทำอะไรรู้ตัวอีกทีบางทีก็มีแผลแล้ว บางทีก็รู้ตัวค่ะแต่ก็ทำมันต่อ เราไม่รู้จะไปพูดกับใครจริงๆ บางทีมองกระจกก็เหมือนว่าคนในกระจกไม่ใช่ตัวเอง เวลาเครียดเราจะชอบแสยะยิ้มใส่กระจกค่ะ แล้วก็หัวเราะแล้วร้องไห้มันดูบ้าและโรคจิตมากๆค่ะ เราไม่รู้ค่ะว่าเราเป็นอะไร เราเป็นโรคประสาทรึเปล่าคะ?
ปล.เวลาอยู่กับเพื่อนเราก็ยิ้มได้นะคะ แต่มันก็แค่ชั่วคราวค่ะ55555 กลับมาก็เครียดเหมือนเดิม
ปลล.เราไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวันนะคะ เฉพาะวันที่เครียดค่ะ
*นี่เป็นกระทู้แรก ถ้าเราทำอะไรผิดไปก็ขออภัยนะคะ