เอาความเห็นผมนะครับ ถ้าใจไม่รักที่จะเป็นครูคงไปได้ไม่นาน
ต้องทำตัวเหมือนทหารที่พร้อมรับใช้ชาติ ต้องไปออกรบกะเด็กๆ
สมัยนี้เด็กโตไว หัวคิดทันสมัย (แก่แดด 555)
เห็นด้วยกะ คห1  ยิ่งเด็ก gen หลังเนี่ยคุมยาก จะหวังให้เด็กเคารพคงยากหน่อย ต้องทำตัวเป็นเพื่อน แล้วใช้เหตุผลเข้าสอน
ซึ่งแน่นอนว่าเราต้องมีการจัดการทางอารมณ์ที่ดีระดับสูง เพราะเด็กจะไม่ค่อยเกรง(อย่างตอนเพื่อนผมไปสอนก็เจอเด็กเล่นเหมือนเพื่อน โดนจีบอีก มีหึงหวงครูกันด้วยนะ555)

ผมก็ไม่ได้อายุเยอะ ก็ไม่ได้แก่ขนาดไม่ทันเด็ก (ยังไม่30เลยครับ)
มีทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นน้องที่ไปเป็นครู ก็เห็นบ่นอยู่ตลอด ฟังแล้วปวดหัวแทน
การไปเจอคนเยอะก็ต้องมีปัญหาอยู่แล้ว แต่เหมือนมันน่าเป็นห่วงมากกว่า
เจอปัญหาแล้วบางทีก็แก้ไขไม่ได้ ในฐานครูก็ทำได้แค่ระดับนึง มันท้อเวลาเห็นเด็กที่กำลังจะหมดอนาคตแล้วช่วยอะไรไม่ได้
ปัญหาจากเด็กไม่เท่าไหร่หรอกครับ ยังไงเราก็อวุโสกว่า โตกว่า จัดการได้
ปัญหาจากครูด้วยกันนี่หนักกว่า แก้ยาก ยิ่งเป็นบุคคลระดับสูงกว่าเราเนี่ยยุ่งเลย ขึ้นกะสังคมภายในด้วย ถ้าโชคดีก็อาจจะไม่มีอะไร

สิ่งที่ต้องทำใจก็คือเงินเดือนไม่เยอะ ถ้ามองเรื่องเงินก็คงต้องเน้นด้านสอนพิเศษแทนครับ
มีแม่เพื่อนเป็นครู เงินเดือนก็ไม่ได้สวยอะไร แต่เปิดสอนพิเศษแล้วก็ได้เด็ก นร ที่สอนนั่นแหละมาตรึม ได้เงินเยอะกว่าที่สอนประจำเห็นๆ
จะเรียนอะไรก็เลือกให้โปรไฟล์สวยๆ ไปเป็นวิทยากรบรรยายก็ได้เหมือนกัน


ปล.แต่สิ่งนึงที่มันซึ้งจนขนลุกคือดราม่าช่วงเรียนจบเนี่ยล่ะครับ เป็นความสุข ความซึ้งของคนที่เป็นครูจริงๆ เหนื่อยแค่ไหนมาถึงจุดนั้นน้ำตาแตกทุกราย 555