ภิกษุทั้งหลาย !
ภิกษุทั้งหลาย จักไม่บัญญัติสิ่งที่ไม่เคยบัญญัติ
จักไม่เพิกถอนสิ่งที่บัญญัติไว้แล้ว,
จักสมาทานศึกษาในสิกขาบทที่บัญญัติไว้แล้ว
อย่างเคร่งครัด อยู่เพียงใด,
ความเจริญก็เป็นสิ่งที่ภิกษุทั้งหลายหวังได้
ไม่มีความเสื่อมเลย อยู่เพียงนั้น.

พระไตรปิฎกบาลี สยามรัฐ๒๓/ ๒๑/๒๑
----------------------------------------------------------------------------

อรรถกถา เป็นการแต่งอธิบายคำสอนของพระพุทธเจ้าในภายหลัง
และมีไม่น้อยที่แต่งเพิ่มขึ้นมานอกเหนือจากที่พระศาสดาบัญญัติไว้ ซึ่งผิดบทบัญญัติที่พระองค์สั่งไว้

ในอรรถกถา มีทั้งบทอธิบายคำพระศาสดา มีทั้งที่บัญญัติเพิ่มขึ้นมานอกเหนือจากที่พระศาสดาบัญญัติไว้แล้ว
เช่น ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปนาสมาธิ เจตสิก ฯลฯ

ยกตัวอย่าง กระทู้นี้มาว่ากันเรื่อง "สมาธิ" พระศาสดา บัญญัติไว้แค่นี้ครับ

สัมมาสมาธิเป็นไฉน? ภิกษุในธรรมวินัยนี้
สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรมบรรลุปฐมฌาน
มีวิตกวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่วิเวกอยู่ เธอบรรลุทุติยฌาน
มีความผ่องใสแห่งจิตในภายในเป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุข
อันเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมีอุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไปบรรลุตติยฌาน
ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติ อยู่เป็นสุข
เธอบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุข ละทุกข์ และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ
ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ อันนี้เรียกว่า สัมมาสมาธิ

พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑๒สุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์หน้าที่ ๘๗    ข้อที่ ๑๕๐ - ๑๕๑

ขณิกะสมาธิ อุปจารสมาธิ เจตสิก ฯลฯ เอามาจากพระสูตรไหนครับ ???
ถ้ามีผมจะได้ทรงจำ นำไปปฏิบัติครับ

ทีนี้จะแยกได้อย่างไรละว่าอรรถกถาส่วนใดบ้างที่เป็นส่วนแต่งเพิ่มนอกเหนือจากคำพระศาสดา... ???
สิ่งที่อรรถกถาแต่งเพิ่ม อาจเป็นจริง หรือไม่ก็ได้... แต่เป็นสิ่งที่พระองค์ไม่บัญญํติเพราะไม่เห็นถึงประโยชน์
เพราะสิ่งที่พระพุทธเจ้าบัญญัติ ท่านจะบัญญัติเฉพาะสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อการหลุดพ้น หรือการดับสนิทแห่งกองทุกข์เท่านั้น

ความรู้ของพระองค์ที่ตรัสรู้มีมากหากเทียบกับใบไม้จากต้นไม้ทั้งต้น สิ่งที่พระองค์นำมาแสดง
นำมาบัญญัติเทียบได้แค่ใบไม้สองสามใบในกำมือเท่านั้นครับ...

สิ่งที่ตรัสรู้แต่ไม่ทรงนำมาสอน
มีมากกว่าที่ทรงนำมาสอนมากนัก

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พระผูมี้พระภาคเจา้ ทรงกำใบไมสี้สปา ที่ร่วงอยูตามพื้นดิน
ขึ้นมาหน่อยหนึ่ง แล้วตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายว่า :
ภิกษุทั้งหลาย ! เธอทั้งหลายเข้าใจว่าอย่างไร, ใบไม้
สีสปาที่เรากำขึ้นหน่อยหนึ่งนี้มาก หรือว่าใบไม้สีสปาที่ยัง
อยู่บนต้นเหล่านั้นมีมาก ?
“ขา้ แตพ่ ระองคผ์ ูเ้ จริญ ! ใบไม้ที่พระผู้มีพระภาคทรงกำขึ้น
หน่อยหนึ่งนั้นเป็น ของน้อย ส่วนใบไมท้ ี่ยังอยูบนต้น สีสปาเหลา่ นั้น
ย่อมมีมาก”.
ภิกษุทั้งหลาย ! ฉันใดก็ฉันนั้น ธรรมะส่วนที่เรารู้ยิ่ง
ด้วยปัญญาอันยิ่ง แล้วไม่กล่าวสอนนั้น มีมากกว่าส่วน
ที่นำมาสอน. ภิกษุทั้งหลาย ! เหตุไรเล่า เราจึงไม่กล่าว
สอนธรรมะส่วนนั้นๆ ?
ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุว่า ธรรมะส่วนนั้นๆ ไม่
ประกอบอยู่ด้วยประโยชน์ ไม่เป็นเงื่อนต้นแห่งพรหมจรรย์

ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย ไม่เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด
ไม่เป็นไปเพื่อความดับ ไม่เป็นไปเพื่อความสงบ ไม่เป็น
ไปเพื่อความรู้ยิ่ง ไม่เป็นเพื่อความรู้พร้อม ไม่เป็นไปเพื่อ
นิพพาน, ฉะนั้น เราจึงไม่กล่าวสอน.
ภิกษุทั้งหลาย ! ธรรมะอะไรเล่า เป็นธรรมะที่เรา
กล่าวสอน ? ภิกษุทั้งหลาย ! ธรรมะที่เรากล่าวสอน
คือข้อที่ว่า ความทุกข์เป็นอย่างนี้ๆ, เหตุเป็นที่เกิดของ
ความทุกข์เป็นอย่างนี้ๆ, ความดับสนิทของความทุกข์
เป็นอย่างนี้ๆ, ข้อปฏิบัติเพื่อถึงความดับสนิทของความ
ทุกข์เป็นอย่างนี้ๆ .
ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุไรเล่า ธรรมะส่วนนี้เรา
จึงนำมากล่าวสอน ?
ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะว่าธรรมะส่วนนี้ ประกอบอยู่
ด้วยประโยชน์ เป็นเงื่อนต้นแห่งพรหมจรรย์ เป็นไปเพื่อ
ความหน่าย เป็นไปเพื่อความคลายกำาหนัด เป็นไปเพื่อ
ความดับ เป็นไปเพื่อความสงบ เป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง
เป็นไปเพื่อความรู้พร้อม เป็นไปเพื่อนิพพาน, เพราะ
เหตุนั้นแล เราจึงนำมากล่าวสอน.
มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๔๘/๑๗๑๒.


ปล. ไม่ต้องมายัดข้อหา "ไม่เคารพครูบาอาจารย์" ให้ผมนะครับ
เพราะผมเคารพครูบาพระอาจารย์ทั่วฟ้าเมืองไทย เท่าที่ประวัติศาสตร์จะจารึกไว้ได้
ทั้งสายวัง สายบ้าน สายป่า สายปริยัติ สายปฏิบัติ ผมเคารพ บูชา ศึกษา ทั้งประวัติ คำสอน และวัตรปฏิบัติของท่านเป็นอย่างดีครับ
และมั่นใจว่าไม่น้อยกว่าใครในนี้แน่นอนครับ




แต่อย่าเอาอาจารย์ทั้งหลายมาเทียบกับพระศาสดานะครับ
ความเคารพ ศรัทธาอันหยั่งลงมั่นเทียบกันไม่ได้ครับ