สวัสดีค่าาาาา วันนี้มาตั้งกระทู้แชร์ประการณ์เรื่องหน้าแตกตอนเราไปดูหนังคนเดียว
เพราะเป็นผู้หญิงนิสัยโก๊ะๆ แต่ดันมีความทุรังสูงอยากออกไปแตะขอบฟ้าตั้งแต่สมัยผมเท่าติ่งหู
วันนั้นเลยนึกครึ้มอกครึ้มใจเลยตัดสินใจไปเที่ยวคนเดียว กินข้าวคนเดียว และดูหนังคนเดียวค่ะ

เกริ่นก่อนนะว่าการทำอะไรคนเดียวมันสะดวก ไม่ต้องคอยใคร และมีเวลาที่เรากำหนดด้วยตัวเองได้ (ไม่ต้องนัดว่าจะมากี่โมง ดูหนังรอบไหน บลาๆ)
เพราะงั้นเราเลยชอบทำอะไรคนเดียว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ไปดูหนังหรือไปเที่ยวกับเพื่อนเลยนะ ยังไปบ้างบางครั้งคราวแล้วแต่โอกาส
สรุปเลยว่าเปอร์เซ็นต์การไปกับเพื่อนพอๆ กันกับการที่ไปไหนมาไหนคนเดียวเลยค่ะ

ก็นั่นแหละฮะคุณผู้ชม #ทำเสียงลุงยุทธโอปป้า คือวันนั้นเราก็ไปซื้อตั๋วหนังตามปกติ (จำได้ว่าเป็นหนังเข้าใหม่ รอบหนังเยอะ คนดูก็เยอะ)
เราก็แบบดีใจนะ เพราะมาถึงเร็วเลยได้เลือกที่นั่งก่อน แน่นอนว่าเราเลือกที่นั่งตรงกลางตามประสาเด็กน้อยผมติ่ง -..-
ด้วยความมั่นใจเหลือเกินว่าที่นั่งตรงกลางคือเพอร์เฟ็กต์สุดๆ มันเปรียบเสมือนที่นั่งทองคำสำหรับคนกลัวดูหนังไม่คุ้มค่าตั๋วแบบเรา555555
อารมณ์ประมาณจอใหญ่ขนาดไหนฉันก็เห็นทั้งหมด นั่งตรงนี้แล้วฉันอินกว่า ฉันเห็นครอบคลุมกว่า ประมาณนั้นอ่ะค่ะ #ความคิดเด็กน้อยมาก
พอเลือกที่นั่ง+จ่ายเงินกับพนักงานที่เคาน์เตอร์ (สมัยนั้นไม่มีตู้กดบัตร) เสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือบดูเวลากว่าหนังจะเข้าก็ตั้งครึ่งชั่วโมง
เราก็เดินไปหาอะไรกินแล้วก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อย พอถึงเวลาก็มานั่งรอ...รอให้พนักงานเรียกเก็บตั๋วแล้วจึงเข้าไปในโรงหนัง

ดูเหมือนภารกิจการทำอะไรคนเดียวครั้งแรกในชีวิตจะสำเร็จลุล่วงดีเหมือนตอนจมพนาไปทำภารกิจตามหาช้าง
แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างนั้น! ระหว่างที่ดูโฆษณากับตัวอย่างหนังเพลินๆ บนที่นั่งตรงกลางแถว D (ถ้าจำไม่ผิด)
ประชากรหลายร้อยคนก็เริ่มทยอยเดินเข้ามาในโรงหนัง และนั่งตามที่นั่งต่างๆ ที่พวกเขาและเธอเลือกสรรไว้
ตอนนี้ล่ะค่ะประตูแห่งความอีปิคก็ได้เปิดออก เพราะที่นั่งตรงหน้าเรา (แถว E) ซึ่งเป็นที่นั่งตรงกลางดันว่าง แต่ที่นั่งด้านข้างๆ เริ่มเต็มแล้ว
วินาทีนั้นแอบคิดในใจว่า เอ...ใครหนอจองไว้ ทำไมยังไม่เข้าโรงอีก หนังก็เริ่มฉายไปนิดๆ แล้วด้วยนาาาา
ถ้าเข้ามาที่หลังนี่ได้ "ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยค่ะ" ตายเลย (เพราะที่นั่งทั้งสองฟากฝั่งมันคราคร่ำไปด้วยผู้คนจริงๆ ค่ะ)
คิดในใจได้ไม่นาน ปฐมบทแห่งความอีปิคก็ฟาดใส่หน้าเราอย่างจัง เมื่อมีกลุ่มวัยรุ่นนำโดยพี่ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาที่โรงหนัง
และมาด้อมๆ มองๆ แถวเรา ตอนนั้นเผลอหันไปสบตาพอดีค่ะ #ลางสังหรณ์บางอย่างบอกกับเราว่าศรีแน่ๆ ต้องเป็นศรีแน่ๆ
ก็นั่นแหละฮะ ยังหน้าทนนั่งดูหนังต่อไปสักพัก แต่ใจนี่ไปแล้ว...คิดละล่ะว่าที่นั่งตรงกลางซึ่งว่างอยู่ตรงหน้า คือที่นั่งของเราแน่ๆ TvT
ฮือออออ นั่งผิวแถวอ่ะ ศรีจะทำไงดี แต่ตอนนั้นอารมณ์ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งนะ ด้วยนิสัยส่วนตัวอีกข้อคือเป็นคนมั่นใจในความคิดตัวเองสูง
ทำให้เรากล่อมประสาทตัวเองว่า อย่าลุกน่า เรานั่งถูกแถวแล้ว เฮ้ยยยย ก่อนเข้าเราก็ดูแถวดีแล้วนี่นา ต้องไม่ใช่ฉันสิ ต้องไม่ช่ายยยยย
แล้วตอนกำลังเพ้อฝันอยู่นั้นเอง หมอก็จับยาเม็ดสลายมโนกรอกปากเราด้วยประโยคนี้ "เอ่อ...โทษนะครับ น้องนั่งผิดแถวหรือเปล่าครับ"
และยื่นตั๋วหนังกำกับชื่อแถวระบุที่นั่งไว้ชัดเจนอีกหนึ่งใบให้เราดู 5555555 #ด้านซ้ายมือหนูว่างขนาดนี้หนูนั่งไม่ผิดหรอกมั้งคะ
คือกลุ่มพี่เขามากันราวๆ 6-8 คนอ่ะค่ะ แน่นอนว่าเขาจองที่นั่งติดๆ กัน ตอนทยอยเดินเข้ามาในแถวสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เราเป็นตาเดียว
ทำให้รู้เลยว่า เออ...เราเป็นจุดอ่อนของที่นั่งแถวนี้ เราต้องถูกกำจัด โชคดีที่ที่นั่งฝั่งขวายังว่างอยู่หนึ่งที่ เราเลยอะแด๊บไปนั่งตรงนั้นเอา -..-

หลังจากนั้นในขณะที่ทุกคนกำลังดูหนังสายตาเราก็พลอยแต่มองที่นั่งแถว E ที่นั่งที่เรานึกสงสัยในตอนแรกว่าเป็นของใครกันน้า
พลางร้องห่มร้องไห้หนักมากในใจ ดูหนังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ ได้แต่คิดว่า โอ๊ยๆ ทำไมเปิ่นอย่างนั้น ทำไมโก๊ะอย่างนี้ ภาวนาให้หนังรีบๆ จบซะที
หนังที่เราดูเป็นหนังตลกนะคะ แต่เราตลกไม่ออกเลย ขำไม่สุด อยากกลับบ้านมากก แต่เสียดายตังค์เลยนั่งดูจนจบ หร่องหั้ย หร่องหั้ย หร่องหั้ย

แต่ถามว่าเข็ดไหม...ตอบเลยว่าไม่เข็ดค่ะ ทุกวันนี้ยังชอบไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว และหน้าแตกคนเดียวอยู่ค่ะ 5555555
ใช้ชีวิตให้มีสติกันนะคะ ไม่ต้องตึงไป แต่อย่าหย่อนแบบจขกท.เลยค่ะ สงสารผู้ร่วมชะตากรรมในเหตุการณ์ความโก๊ะ TvT

ปล. 18+ คือจขกท.อายุ 18+ แล้วค่ะ #หลบรองเท้าและเสียงโห่ร้องอันกึกก้องดิสอิสสปาต้าาาาา

ขอจบกระทู้ไร้สาระแต่เพียงเท่านี้ สวัสดีค่ะ