สวัสดีคะ เรามีปัญหาโลกแตก ที่แก้ยังไงก้อยากเหลือเกิน คือเราคบกับแฟนมา 2ปีกว่า มีลูก 1 คน เรากำลังเรียนอยู่คะส่วนแฟนทำงาน
ทางบ้านเรายังไม่รุ้เรื่องที่เรามีลูกแล้ว(เราเรียนยังไม่จบไม่กล้าบอกทางบ้าน) เราก้อต้องมาอยู่กับทางบ้านแฟน เราเข้าใจนะคะเรายังไม่มีรายได้ที่นะช่วยเรื่องค่าใช้จ่าย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก้อไม่เคยขอเงินจากพวกเค้าเลย แม้กระทั้งค่านม ค่าแพมเพิดลูก แฟนเปนคนออกให้ตลอด
เราชีวิตดราม่ามาตั้งแต่เด็กแล้ว และไม่คิดว่าโตมาก้อยังจะมาเจอกับปัญหาชีวิตอีก
ก้าวแรกที่เข้าไปอยู่ เราไม่เคยนั่งนิ่งนอนเดียวดายเลย ทำงานบ้านให้ทุกอย่าง ลูกก้อต้องเลี้ยง เรียนก้อเรียนไหนจะการบ้าน อ่านหนังสือสอบ ช่วงแรกที่ลูกได้ไม่กี่เดือนก้อลำบากหน่อย แต่ตอนนี้ลูกสาวได้ 1ขวบแล้วคะ  เราเปนคนนิ่งๆอารายก้อได้ไม่ค่อยพูด แต่ช้วงพักหลังๆเราเรียนหนักก้อจะฝากแม่แฟนดูอยู่บ่อยๆ แต่เรามรสุมชีวิตมันเยอะจะโพสในเฟสก้อไม่ได้คนคอยสมน้ำหน้าเยอะ(ไม่มีศัตรูที่ไหนหรอกเปนคนใกล้ตัวที่คอยเหยียบซ้ำเวลาเราล้ม)ก้อจะเปลี่ยนมาโพสในไลน์ แล้วไง

เราโพสเพื่อความสบายใจ มันเปนพื้นที่ส่วนตัว แต่เรามีแม่แฟนเปนเพื่อนในไลน์ด้วย เค้าก้อจะเหนโพสเราทุกอย่าง เวลาเราโพสอารายจะมาคอยจับผิด
คือแกเปนอรายไม่รุ้ชอบคอยมาจับผิด ต่อหน้าดีกับเรามากเลย แต่พอไปอ่านไลน์แฟน โห!!!บ่นเราแบบกูเนี่ยไม่มีความดีอารายเลยเหรอ
ทั้งๆที่ดูแลลูกคุณดีกว่าคุณอีกมั้ง(คือแกวันๆไม่ทำไรเลยนะเล่นแต่โทรสับ ตอนเยนเราเลิกเรียนกับมาป้อนข้าวลูกป่อนขนมลูกแบบเหมือนลูกตายอดตายอยากอ่า)แบบบางทีก้ออยากเลิกเรียนแล้วมาดูลูกเองนะ แต่เรียนจะจบแล้วอีกปีเดียวเอง ทำไมไม่กลับบ้านอ่ะเหรอ อยากกลับบ้านมากคะ แต่ปิดทางบ้านไว้เพราะไม่อยากให้ท่านเสียใจ ปิดมาจะ 2ปีแล้ว คือถ้าทางบ้านรู้คือจบไม่ต้องเรียน อย่างน้อยเรียนจบแล้วค่อยบอก ท่านอาจจะสบายใจกว่า อย่างน้อยหนูพลาดหนูก้อยังเรียนจบ คืออยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่เกิด ไม่อยากให้ท่านเสียใจเลยปิดไว้ดีกว่า


เข้าประเด็นต่อเลย
คือแม่แฟนเค้าชอบจับผิดหลายเรื่องกับอีแค่โพสเพราะท้อเพราะเหนื่อยทำไมต้องเอามาเปนประเด็นว่าเราไม่ดี
ทั้งๆที่ดูแลลูกคุณก้อถือว่าดีเลยทีเดียว แต่โดนจับผิดตลอด ใส่ความตลอดให้ลูกมาด่าเรา
เจอปัญหามากมายเหลือเกิน เราก้อพยายามนิ่งนะเพราะก้อไม่อยากให้ แฟนไม่สบายใจแบบแฟนก้อแฟน แม่ก้อแม่
แต่เรามีอารายปรึกษาแฟนตลอด แต่ก้อย่างว่าแม่ลูกกันเค้าก้อต้องเข้าข้างกัน มันก้อเลยเหมือนตัวคนเดียว อยากกลับบ้านก้อยากกลับแต่กลับไม่ได้ จะทิ้งลูกก้อไม่ได้เราเปนคนเลี้ยงมาอุ้มท้องมาจะมาทิ้งง่ายๆก้อไม่ได้ แต่มันท้อเหลือเกินคะ
ไม่รู้จะทำไงดี มันเหมือนเราโดนเดียว อยู่ท่ามกลาง(ไม่รุ้จะเปรียบกับอารายดี) แต่อยู่ทุกวันนี้ยอมรับเลยว่าลูกทั้งนั้นคะ ส่วนแฟนเหรอไม่รู้นะ เค้าดูเลือกแม่เค้ามากกว่าเข้าใจนะเค้าก้อต้องรักแม่เค้ามากกว่าอยู่แล้ว แต่ทำไมเหนใจเราบ้าง ทำไมชอบปล่อยให้เราโดนมรสุมอยู่คนเดียว
เชื่อนะคะ ว่าผญที่มีครอบครัวก้อคงมีปัญหาเมียผัวลูกสะใภ้ แก้ปัญหายังไง แล้วเจอในรูปแบบไหนช่วยแชร์ประสบการณ์ให้หนูด้วยนะ