วันนี้ละครเรื่องเพลิงตะวันได้สะท้อนมุมมองอีกมุมหนึ่งของการสูญเสียความทรงจำของนางเอก ซึ่งปกติที่เราได้เห็นตัวละครจะแค่จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร หากแต่ในเรื่องเพลิงตะวันกลับสะท้อนอีกมุมที่แตกต่างทำให้เรารู้สึกได้ เมื่อนางเอกสูญเสียความทรงจำแล้ว ต้องพยายามเปล่งเสียงพูดออกมาเมื่อถึงยามคับขัน หรือการที่ไม่สามารถรับประทานอาหาร หรือควบคุมการขับถ่ายได้ เหมือนกลับไปเป็นเด็กใหม่อีกครั้ง ซึ่งมุมนี้น่าสนใจมาก ๆ

และ สิ่งที่ดีที่สุดที่สื่ออกมากคือ ตัวละครแม่นวล ซึ่งใช้ความรัก ความเมตตา และความเป็นแม่ ส่งความอ่อนโยนถึงนางเอกจนสัมผัสได้และยอมไว้ใจแม่นวลในที่สุด  ชอบการถ่ายทอดมุมมองที่แตกต่างและสอดแทรกความรัก ความอบอุ่น ความเมตตาที่มนุษย์พึงมีให้แก่กันอย่างลึกซึ้งในละครเรื่องนี้จริง ๆ  ขอบคุณผู้สร้างเพลิงตะวันมาก ๆ ค่ะ ที่ละเอียดอ่อนในการนำเสนอที่สุด