ผมเป็นคนคิดเยอะครับ คิดมาก จุกจิก (ส่วนใหญ่เรื่องไม่มีสาระ 555)
เลิกกับแฟนได้เกือบจะปีแล้วครับ สาเหตุก็เพราะผมทำตัวน่ารำคาญ (ง่ายๆก็คือเยอะครับ)
เยอะนู่นเยอะนี่ จนเขารำคาญ ไม่มีความสุข ตอนทะเลาะกัน เราก็ไม่คิดหรอกครับ
ว่าเขาจะหายไปจากชีวิตเราจริงๆเพราะกับอีแค่ทะเลาะเรื่องแค่นี้นะเหรอ (ความคิดเด็กกะโปโลครับ)
อยู่ไปอยู่มา เขาก็เริ่มทำตัวห่างออกไป สมมุติถ้าเคยเล่นเกมด้วยกัน พอผมขอเล่นด้วย เขาก็จะรำคาญมากๆ
สุดท้าย ไปๆมาๆ เราก็เลิกกันครับ ความรู้สึกแรกเหมือนโดนแตงโมหล่นใส่หัวเลยครับ
ตอนนั้นผมเสียใจมากครับ ร้องไห้ทุกวัน เพื่อนปลอบจนเบื่อเลย
บางทีกลัวเพื่อนรำคาญ ก็ต้องแอบไปร้องไห้คนเดียว เป็นอยู่ประมาน 2 เดือนได้ครับ
จากนั้นก็ลองทำตามที่เพื่อนบอกทุกอย่างครับ ไม่แอบไปส่องเฟสเค้า ไม่ฟังเพลงเศร้า
บลาๆๆ แต่เหมือนว่า ความทรงจำที่ผมมีต่อเขา มันก็ยังผุดขึ้นมาในแทบทุกวันที่ผมตื่นขึ้นมา
ที่ๆเคยไปด้วยกัน ถ้อยคำดีๆที่พูดใส่กัน มือที่เคยจับกัน (เราเจอกันไม่บ่อยครับ)เพลงที่เขาร้องให้ฟัง
การบ้านที่เคยช่วยกันทำ ทุกๆอย่างที่ผุดขึ้นมา ทุกๆครั้งมันทำให้ผมน้ำตาไหล
ผมน่าจะเข้าใจเธอให้มากกว่านี้ ผมไม่น่าทำตัวงี่เง่าแบบนั้นเลย
ทุกวันนี้ ผมก็ยังคงคิดถึงเธออยู่ทุกวัน ผมอาจจะเป็นคนที่ไม่รู้จักคิด
เป็นคนที่อยู่กับความหลังมากเกินไป หรือที่ใครๆเรียกว่า งมงาย
แต่อย่างน้อย ผมก็ได้รู้ ว่าความรักที่ผมมีให้เขา มันไม่ใช่เรื่องโกหก
ถ้าย้อนเวลาได้ ผมก็ยังอยากที่จะดูแลเขาให้ดีกว่านี้
เราเลือกความรักได้เสมอนะผมว่า แม้ว่าความรักนั้นจะไม่เลือกเราแล้วก็ตาม
ทุกวันนี้ผมก็ยังรักเขาอยู่ครับ เคยลองเปิดใจหาคนคุยแล้ว แต่ไม่ไหวครับ ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกไม่ดีไปด้วย
ผมยังรักเขาอยู่ครับ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดก็ตาม
เขาไม่เคยหายไปจากความรู้สึกผมเลย
ฝากถึงใครหลายๆคนที่เป็นแฟนกันแล้วทะเลาะกันบ่อยๆนะครับ ความรัก ก็เหมือนยางลบครับ ยิ่งทะเลาะกัน ก็ยิ่งลบความสุข
ลบสิ่งดีๆที่จะทำให้กัน
อย่าปล่อยให้เป็นแบบผมนะครับ เปิดใจ คุยกันครับ อะไรที่ไม่เข้าใจกัน ความรักมันละเอียดอ่อนมากเลยครับ
ส่วนคนที่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ เวลาครับ เวลาจะทำให้อะไรๆดีขึ้นเอง
แฟนเก่า กับสิ่งที่ยังอยู่ในใจ
เลิกกับแฟนได้เกือบจะปีแล้วครับ สาเหตุก็เพราะผมทำตัวน่ารำคาญ (ง่ายๆก็คือเยอะครับ)
เยอะนู่นเยอะนี่ จนเขารำคาญ ไม่มีความสุข ตอนทะเลาะกัน เราก็ไม่คิดหรอกครับ
ว่าเขาจะหายไปจากชีวิตเราจริงๆเพราะกับอีแค่ทะเลาะเรื่องแค่นี้นะเหรอ (ความคิดเด็กกะโปโลครับ)
อยู่ไปอยู่มา เขาก็เริ่มทำตัวห่างออกไป สมมุติถ้าเคยเล่นเกมด้วยกัน พอผมขอเล่นด้วย เขาก็จะรำคาญมากๆ
สุดท้าย ไปๆมาๆ เราก็เลิกกันครับ ความรู้สึกแรกเหมือนโดนแตงโมหล่นใส่หัวเลยครับ
ตอนนั้นผมเสียใจมากครับ ร้องไห้ทุกวัน เพื่อนปลอบจนเบื่อเลย
บางทีกลัวเพื่อนรำคาญ ก็ต้องแอบไปร้องไห้คนเดียว เป็นอยู่ประมาน 2 เดือนได้ครับ
จากนั้นก็ลองทำตามที่เพื่อนบอกทุกอย่างครับ ไม่แอบไปส่องเฟสเค้า ไม่ฟังเพลงเศร้า
บลาๆๆ แต่เหมือนว่า ความทรงจำที่ผมมีต่อเขา มันก็ยังผุดขึ้นมาในแทบทุกวันที่ผมตื่นขึ้นมา
ที่ๆเคยไปด้วยกัน ถ้อยคำดีๆที่พูดใส่กัน มือที่เคยจับกัน (เราเจอกันไม่บ่อยครับ)เพลงที่เขาร้องให้ฟัง
การบ้านที่เคยช่วยกันทำ ทุกๆอย่างที่ผุดขึ้นมา ทุกๆครั้งมันทำให้ผมน้ำตาไหล
ผมน่าจะเข้าใจเธอให้มากกว่านี้ ผมไม่น่าทำตัวงี่เง่าแบบนั้นเลย
ทุกวันนี้ ผมก็ยังคงคิดถึงเธออยู่ทุกวัน ผมอาจจะเป็นคนที่ไม่รู้จักคิด
เป็นคนที่อยู่กับความหลังมากเกินไป หรือที่ใครๆเรียกว่า งมงาย
แต่อย่างน้อย ผมก็ได้รู้ ว่าความรักที่ผมมีให้เขา มันไม่ใช่เรื่องโกหก
ถ้าย้อนเวลาได้ ผมก็ยังอยากที่จะดูแลเขาให้ดีกว่านี้
เราเลือกความรักได้เสมอนะผมว่า แม้ว่าความรักนั้นจะไม่เลือกเราแล้วก็ตาม
ทุกวันนี้ผมก็ยังรักเขาอยู่ครับ เคยลองเปิดใจหาคนคุยแล้ว แต่ไม่ไหวครับ ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกไม่ดีไปด้วย
ผมยังรักเขาอยู่ครับ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดก็ตาม
เขาไม่เคยหายไปจากความรู้สึกผมเลย
ฝากถึงใครหลายๆคนที่เป็นแฟนกันแล้วทะเลาะกันบ่อยๆนะครับ ความรัก ก็เหมือนยางลบครับ ยิ่งทะเลาะกัน ก็ยิ่งลบความสุข
ลบสิ่งดีๆที่จะทำให้กัน
อย่าปล่อยให้เป็นแบบผมนะครับ เปิดใจ คุยกันครับ อะไรที่ไม่เข้าใจกัน ความรักมันละเอียดอ่อนมากเลยครับ
ส่วนคนที่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ เวลาครับ เวลาจะทำให้อะไรๆดีขึ้นเอง