เรื่องมันมีอยู่ว่าเราอยากไปทำงานที่เกาหลี เพราะเราชอบภูมิอากาศ ผู้คนก็เป็นมิตร บ้านเมืองน่าอยู่ (เคยได้ไปเที่ยว 2 ครั้ง ซึ่งก็นานแล้วล่ะ 2-3 ปีได้)
เลยคิดว่าพอเรียนจบแล้วจะไปเรียนภาษาเกาหลีจริงๆจังๆในเมืองไทยนี่แหละ แล้วค่อยหาลู่ทางไปทำงานอีกที
เราก็เลยให้แม่พาไปสมัครเรียนคอร์สนึงก่อน เป็นคอร์สพื้นฐาน Beginner เลย คอร์สนึงก็ 9 ครั้ง ครั้งละ 2 ชม.
แต่พอเราเรียนไปได้แค่ 2 ครั้งเท่านั้นแหละ เบื่อและเลิกเลย เพราะมันยากพอสมควร แถมเรายังคิดว่า เรียนไปก็คงไม่ได้อะไรมากกว่านี้ เพราะปกติสมัยเรียนเราก็ไม่ได้เป็นคนตั้งใจเรียนอะไรมากมายอยู่แล้ว ออกขี้เกียจด้วยซ้ำ
ประกอบกับความทรงจำความประทับใจในอดีตที่เราเคยไปเที่ยวเกาหลีมันเหมือนจะเลือนๆลางๆไปด้วย (ประมาณแบบว่าความรักเริ่มจืดจางอะไรทำนองนั้นแหละ)
เราหลงรักเกาหลีเพียงเพราะบรรยากาศ การเที่ยว ที่มันเหมือนจะมีความสุขมากในช่วงเวลานั้น
แต่พอต้องมาเรียนกลับรู้สึกเบื่อและท้อสุดๆ ประกอบกับได้อ่านเรื่องราวนิสัยใจคอของคนเกาหลีที่ดูไม่ค่อยจะน่าคบเท่าไหร่ คบเอาแค่ผิวเผินโอเค ถ้าคบมากลึกๆไม่ดี เราเลยยิ่งกลัว
อย่างไรก็ตามความหวังที่จะไปก็ยังมีนะไม่ใช่ไม่มี มันยังไม่ถึงกับเป็น 0 ซะทีเดียว แต่ก็อย่างที่บอกแหละมันเหนื่อยและท้อมากๆ คือตอนนั้นเราอาจจะยังเด็ก เลยชอบเลยเห่อ แต่ตอนนี้มันไม่แน่ใจแล้วไงว่าเราจะอดทนฟันฝ่าเพื่อสิ่งนั้นได้อย่างจริงๆจังๆหรือเปล่า

สรุปคือ ความขี้เบื่อ ไม่อดทน กับความรักความชอบที่จืดจางลง มันก็รวมๆกันแหละ

ปล.ตอนไปสมัครแม่เรายังบอกเจ้าหน้าที่ๆเอาใบสมัครมาให้ว่า เราชอบ เราอยากไปทำงานที่นั่น เลยมาเรียน ตอนนี้เค้าคงคิดว่ามันชอบประสาอะไรของมันว่ะ มาได้ 2 ทีหายหัวไปเลย เหอะๆ