กูเริ่มจะหมดความอดทนกับคนกับงานที่นี้แล้วน่ะ.. อยากได้ผลงานที่ดีแต่ไม่แหกตาดูความสามารถพนักงาน ว่าพนักยุนี่เข้าใช้รากผมกับหนังหัวทำงาน. มันไม่ได้ใช้สมองทำ. กูไม่ใช่เทวดาถึงจะมีสิบมือสิบตีนทำงานให้ได้ทุกอย่างแบบเฟอเฟ็ค กูทำให้ไม่ได้หรอกสารพัดหลักการ. นู่นนี่นั่น.ไหนจะข้อห้ามข้อจำกัด ทำไมไม่มาดูว่าจุดที่ยืนสิบกว่าปีที่แล้วกับจุดที่กูยืนตอนนี้มันเป็นยังไง มันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว กรุณาก้มดูขนด้วยว่ามันหงอกไปกี่เส้นแล้ว มันกีปีแล้ว!!!  ไม่พอค่ะ..บุคลากรสมัยนี้ไม่ได้กินวัชพืชกินหญ้าตามมีตามเกิดเหมือนสมัยน่ะค่ะถึงจะได้ชักจูงได้ง่ายๆ มันสมัยไหนแล้ว!!! ขนาดหมามันยัก-เพดดิกรี มันไม่กินขี้แล้ว แล้วนับประสาอะไรกับคน-ทุกอย่างมันจะฉลาดขนาดไหน ลองคิดดู!!!  มันไม่ได้หัวโบราณคร่ำครึกเหมือนสมัยน่ะค่ะ. แต่ละคนโอ้โห.. เห็นแก่ตัวทั้งนั้น มันไม่มีแล้วค่ะ น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ที่กูเห็นมีแต่ตัวใครตัวมัน คนเห็นแก่ตัวเท่านั้นสำเร็จ. ควรพึงสังวรประโยคนี้ไว้อี่ดอก. อยากให้มาแหกของดูบ้างเผื่อจะเห็นอะไรชัดเจนกว่าลูกกะตาสองข้างของว่าวันนึงกูเจออะไร อี่ดอก. ยังไม่จบค่ะ บอกอยากให้การทำงานง่ายขึ้นสะดวกมากขึ้น กูถามหน่อยเถอะว่าเอารอยหยักในสมองหรือร่องคิด โอ้โห..แต่ละโปรเจ็คแต่ละหลักการณ์ วุ่นวายทั้งนั้น. นี่ปี 2015น่ะค่ะ แต่รู้มั้ยว่าสิ่งที่พยายามให้กูทำกูนึกว่าไปยืมมาจากโลกอนาคต กูบอกเลยกูตามไม่ทัน อี่ปอบ. เก่งนักเรื่องมองไกลแต่ไม่แหกตาดูโลกปัจจุบันว่าคนอื่นวุ่นวายแค่ไหน อี่หน่อ