เนื่องจากเห็นกระทู้เนียนกินฟรี เลยนึกเรื่อเมื่อสามสี่ปีก่อนออก ว่าสไตล์นิ่งๆหยิบของกินไปหน้าตาเฉยก็เคยเจอนี่หว่า...
เรื่องของเรื่องคือ ตอนนั้นคุณลุงเราเสียค่ะ แน่นอนว่าในฐานะฝ่ายญาติก็ต้องคอยจัดการงานใช่มั้ยคะ ทีนี้ก็เป็นเรื่องของที่ทางผู้ใหญ่เขาจะจัดการกัน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร
เกริ่นก่อนว่าจัดงานทั้งหมด 5 วันนะคะ
จนกระทั่งวันที่สามที่สี่ เริ่มเกิดปัญหาค่ะ เราได้ยินคุณป้าพูดขึ้นมาแบบงงๆว่า อาหารที่สั่งทำไว้แล้วเหลือ (จะเอาไปแจกให้ผู้ที่มาร่วมงานน่ะค่ะ) มันหายไป ทุกคนก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น จึงไปสอบถามแม่ครัว ทางฝ่ายนั้นก็แย้งมาว่า อีกถุงเป็นของเจ้าภาพอีกงานที่อยู่ศาลาใกล้ๆกัน ป้าเรางงๆแต่ก็ปล่อยไปตามเรื่องค่ะ แต่เราแปลกใจเพราะศาลาตรงข้ามถือออกไปก่อนแล้ว ไม่น่าที่จะมาหยิบผิดฝั่งไปเพราะตอนเราเข้าครัวไปช่วยยกอาหารมาเสริฟเราเห็นมันวางห่างกันชัดเจนค่ะ ด้วยความสงสัยวันรุ่งขึ้นจึงชวนพี่สาวไปเฝ้าครัวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย (เพราะพี่สาวเองก็คิดว่ามันเกิดการเนียนหยิบไปแล้วนั่นเอง)
วันรุ่งขึ้นเมนูอาหารที่ป้าเราสั่งไปคือกระเพราะปลาค่ะ
เราก็ไปยืนด้อมๆมองๆ กับพี่สาวที่เป็นลูกของป้า ก่อนตัดสินใจเดินไปคุยกับแม่ครัว
เรา : หม้อนี้ของศาลา 1 หรือว่ารวมสองศาลาเลยคะ
แม่ครัว : ของศาลา 1
เรา : อ๋อค่ะ
เราก็พยักหน้าแล้วยืนเงียบๆ กะว่าจะรอช่วยเสิร์ฟเลย มายืนขนาดนี้เขาไม่ทำอะไรหรอก ระหว่างนั้นก็คุยสัพเพเหระกับพี่สาวไปด้วย พอได้เวลายกอาหารพี่สาวเลยสั่งให้เราเฝ้าครัวแทน แล้วเป็นฝ่ายออกไปเสิร์ฟ จนเอาชามกลับมาเก็บเรียบร้อย
หลังจากนั้นแม่ครัวก็เริ่มทยอยตักกระเพาะปลาในหม้อลงถุง เราก็ยืนมอง จนน้องสาวเดินเข้ามาคุยกับเราค่ะ (เพราะพระสวดเสร็จแล้ว) เราก็คุยไม่ได้มองหน้าหน้าอย่างเดียว (ตาแบบมองกว้างๆอ่ะค่ะ ก็เห็นแม่ครัวแอบเอากระเพาะปลาที่ตักไว้แล้วสองถุงไปซุกไว้ที่อีกโต๊ะ โดยทำเนียนไปหยิบของแล้วเอาหมวกใหญ่ๆครอบถุงเอาไว้) หลังคุยกับน้องจบเราก็หันมามองหน้าแม่ครัวต่อ ทางแม่ครัวก็ตีเนียนไม่รู้เรื่อง เราก็ไม่ชัวร์เท่าไหร่ เพราะว่าไม่ได้มองตรงๆเลยไม่แน่ใจ
เราก็ดึงน้องให้ยืนกับเรา แล้วตีมึนยืนมองเขาตักค่ะ สักพักมีผู้ชาย (แต่งตัวดูแล้วรู้เลยว่าเป็นคนในวัด เป็นชุดสีน้ำเงินเข้มๆเก่าๆ) เดินเข้ามา แล้วคว้าไปหกถุงแบบนิ่งๆเลย แม่ครัวหันมามองนิดนึงแล้วก็ไม่สนใจ ยังตักอาหารต่อไปเราก็ตกใจแบบ เห้ยของโดนขโมยไปต่อหน้าเลยนะเห้ย
"นี่มันอะไรคะป้า?" แม่ครัวก็เงียบค่ะ เงียบอย่างเดียวเลย
เราก็เลยต้องรีบเดินตามไปถามว่า "จะเอากระเพาะปลาของหนูไปไหนคะ หนูไม่อนุญาตนะ"
เขาก็เดินหนีไปทางหลังครัว (ชัดเลยมีแต่คนในวัดเท่านั้นแหละที่ออกทางนี้)
เราเลยย้ำเสียงหนักๆไปอีกที "หนูถามว่าพี่จะเอาไปไหนคะ!"
เท่านั้นล่ะค่ะ เขาก้าวขายาวๆวิ่งออกไปทางหลังครัวเลย เราก็ไม่กล้าวิ่งตามไปทางนั้น (มันมืดค่ะ) เลยสั่งน้องให้อยู่ครัวก่อน เราจะวิ่งออกไปดักหน้าศาลา (เท่านั้นแหละค่ะ ป้าเราพี่สาวเราก็งงว่าเราจะไปไหน เลยเรียกเราถาม เราก็บอกว่ามีคนมาขโมยกระเพาะปลาไปหกถุง จะวิ่งไปตาม) แต่กว่าจะออกไปก็ไม่เจอใครแล้ว เลยกลับมาที่ครัวแล้วถามแม่ครัวทันที
เรา : ป้าคะ ตะกี้ใครคะ
แม่ครัว : ไม่รู้สิ (ตอบหน้าตาเฉยมากๆ)
เรา : แล้วเขาเข้ามาในนี้ได้ไงคะ
แม่ครัว : ไม่รู้ๆ ไม่รู้จัก
เรา : แล้วทำไมป้าไม่ห้ามเขาคะ
แม่ครัว : ห้ามอะไร
เรา : เขาเดินเข้ามาหยิบของหนูไป นี่มันขโมยแล้วนะคะ
แม่ครัว : ทำไมต้องห้าม ก็บอกว่าไม่รู้จักๆไง
สมองเต้นตุบๆเลยค่ะ ก็หันไปปรึกษาน้องว่าจะเอาไงดี กระเพาะปลาสองถุงนั้นจะยกให้เขามั้ย น้องก็เหมือนคนติดสตั้น บอกแล้วแต่เรา น้องไม่เห็นว่าเขาหยิบไป
เราหันไปมองแม่ครัวอีกที พอเห็นทีท่าแบบไม่ใส่ใจ (ยังเดินไปหยิบน้ำจิ้มไปวางไว้ข้างถุงเพิ่ม) ก็ฟิวส์ขาดค่ะ
เดินฉับๆไปเปิดหมวกแล้วคว้ากระเพาะปลากลับมาทันที ไม่ฮงไม่ให้แล้ว (เขาไม่เห็นหรอก เราตีเนียนเอากลับมาไว้ที่โต๊ะเดิม) แล้วก็ใช้น้องเฝ้าโต๊ะเพื่อจะออกไปตามพี่สาวมา (ตอนนั้นพี่สาวกำลังลาเพื่อน เราเลยกลับเข้ามาในครัวก่อน) นึกว่าจะจบแต่ไม่ค่ะ
พอแม่ครัวเดินมาหาถุงกระเพาะปลาไม่เจอ ก็เดินมาคว้าไปดื้อๆเลยค่ะ รอบนี้สี่ถุง (ถุงละสองถ้วยรวมกัน) เท่านั้นเราโวยลั่นเลยค่ะ
เรา : จะเอาไปไหนคะ!
แม่ครัว : ยังหยิบเดินไปนิ่งๆ แล้วเอาไปวางไว้ที่โต๊ะด้านหลัง
เรา : (เดินตามไปคว้ากลับมา) อยากได้ก็ขอดีดี ไม่ใช่มาขโมยแบบนี้
แม่ครัว : จะเอาไปไหน!
เรา : ...(เรียกน้องเรา แล้วยัดถุงสี่ถุงให้น้อง)...
น้อง : สะกิดเรา
เรา : เอาไปให้ป้าแจกแขก
น้อง : ...ก็ได้
แม่ครัว : นั่นมันของชั้นนะ!
เรา : ก็ในเมื่อป้าดูแลครัว ป้าให้ผู้ชายคนนั้นไปหกถุง งั้นสี่ถุงนี่ก็ไม่ต้องเอา!
แม่ครัว : นั่นมันของชั้น
เรา : หนูจ่ายตังค์ มันของหนู! ถ้าป้าอยากได้ป้าบอกดีดีหนูโอเค หนูไม่หวง เพราะป้าทำ แต่นี่ป้าขโมย หนูถามแล้วป้าไม่พูดเพราะงั้น หนูไม่ให้!!
แม่ครัว : ...
เรา : ถ้าป้าอยากกินก็ไปตามเอาจากผชคนนั้นละกันค่ะ!
เสียงเราคงดัง แม่ครัวที่อยู่ด้านหลังอีกสองสามคน และ พี่เราที่อยู่ในงานเลยวิ่งตามเข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็บอกว่ามีคนขโมยของ แต่ตอนนี้เคลียร์แล้ว
แม่ครัว : (ระเบิดร้องไห้ใส่แม่ครัวที่เหลือแล้วบอกเราเอาของเขาไป)
แม่ครัวคนอื่นๆ: (ก็พยายามบอกว่านั่นมันของเขา ถ้าเขาไม่ให้ก็อย่าไปเอาเลย)
ถามว่าเราสงสารมั้ย ตอนนั้นเราก็สงสารนะ = =;
พี่สาว : เราเอาของเขาไป?
เรา : เปล่า นั่นของเรา ถ้าเขาบอกดีดีหนูก็ให้ พี่ก็รู้ว่าหนูไม่หวง นี่งานบุญ อยากได้ก็บอก ไม่ใช่ขโมยแบบนี้ หนูไม่โอเค (ไม่เห็นยังพอทำใจ แต่ซึ่งๆหน้านี่...มากไป)
พี่สาว : อ้าว
เรา : ไปเถอะค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว
พอออกมาข้างนอก ลูกๆของป้าเราพอรู้เรื่องก็ไม่พอใจค่ะ จะตามไปเอาเรื่อง แต่ป้าบอกว่าปล่อยเขาไป ไม่อยากให้งานมันวุ่นวาย เพราะยังเหลืออีกวัน ทุกคนเลยจำใจปล่อยไว้หมด.
ก็มีเท่านี้ล่ะค่ะ เราก็เลยมาเล่าไว้เป็นอุทาหรณ์ละกันค่ะ ขอไม่ระบุวัดนะคะ เพราะเรื่องมันผ่านไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าเคยมีคนเจอแบบเรามั้ย แล้วตอนเจอทำยังไงกันคะ มีวิธีจัดการกันยังไง หรือว่าปล่อยเลยตามเลย
ปล.จริงๆก็พอรู้ตัวว่าตอนนั้นเราก็แรงไปหน่อย ในสมองคิดแค่แบบนี้ไม่ได้นะ มันไม่ถูก ถ้าใครจะด่าเราก็น้อมรับนะคะ (._.)
[อุทาหรณ์] เวลามีงานศพ เคยเจอแม่ครัวขโมยอาหารเลี้ยงแขกในงานศพมั้ยคะ?
เรื่องของเรื่องคือ ตอนนั้นคุณลุงเราเสียค่ะ แน่นอนว่าในฐานะฝ่ายญาติก็ต้องคอยจัดการงานใช่มั้ยคะ ทีนี้ก็เป็นเรื่องของที่ทางผู้ใหญ่เขาจะจัดการกัน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร
เกริ่นก่อนว่าจัดงานทั้งหมด 5 วันนะคะ
จนกระทั่งวันที่สามที่สี่ เริ่มเกิดปัญหาค่ะ เราได้ยินคุณป้าพูดขึ้นมาแบบงงๆว่า อาหารที่สั่งทำไว้แล้วเหลือ (จะเอาไปแจกให้ผู้ที่มาร่วมงานน่ะค่ะ) มันหายไป ทุกคนก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น จึงไปสอบถามแม่ครัว ทางฝ่ายนั้นก็แย้งมาว่า อีกถุงเป็นของเจ้าภาพอีกงานที่อยู่ศาลาใกล้ๆกัน ป้าเรางงๆแต่ก็ปล่อยไปตามเรื่องค่ะ แต่เราแปลกใจเพราะศาลาตรงข้ามถือออกไปก่อนแล้ว ไม่น่าที่จะมาหยิบผิดฝั่งไปเพราะตอนเราเข้าครัวไปช่วยยกอาหารมาเสริฟเราเห็นมันวางห่างกันชัดเจนค่ะ ด้วยความสงสัยวันรุ่งขึ้นจึงชวนพี่สาวไปเฝ้าครัวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย (เพราะพี่สาวเองก็คิดว่ามันเกิดการเนียนหยิบไปแล้วนั่นเอง)
วันรุ่งขึ้นเมนูอาหารที่ป้าเราสั่งไปคือกระเพราะปลาค่ะ
เราก็ไปยืนด้อมๆมองๆ กับพี่สาวที่เป็นลูกของป้า ก่อนตัดสินใจเดินไปคุยกับแม่ครัว
เรา : หม้อนี้ของศาลา 1 หรือว่ารวมสองศาลาเลยคะ
แม่ครัว : ของศาลา 1
เรา : อ๋อค่ะ
เราก็พยักหน้าแล้วยืนเงียบๆ กะว่าจะรอช่วยเสิร์ฟเลย มายืนขนาดนี้เขาไม่ทำอะไรหรอก ระหว่างนั้นก็คุยสัพเพเหระกับพี่สาวไปด้วย พอได้เวลายกอาหารพี่สาวเลยสั่งให้เราเฝ้าครัวแทน แล้วเป็นฝ่ายออกไปเสิร์ฟ จนเอาชามกลับมาเก็บเรียบร้อย
หลังจากนั้นแม่ครัวก็เริ่มทยอยตักกระเพาะปลาในหม้อลงถุง เราก็ยืนมอง จนน้องสาวเดินเข้ามาคุยกับเราค่ะ (เพราะพระสวดเสร็จแล้ว) เราก็คุยไม่ได้มองหน้าหน้าอย่างเดียว (ตาแบบมองกว้างๆอ่ะค่ะ ก็เห็นแม่ครัวแอบเอากระเพาะปลาที่ตักไว้แล้วสองถุงไปซุกไว้ที่อีกโต๊ะ โดยทำเนียนไปหยิบของแล้วเอาหมวกใหญ่ๆครอบถุงเอาไว้) หลังคุยกับน้องจบเราก็หันมามองหน้าแม่ครัวต่อ ทางแม่ครัวก็ตีเนียนไม่รู้เรื่อง เราก็ไม่ชัวร์เท่าไหร่ เพราะว่าไม่ได้มองตรงๆเลยไม่แน่ใจ
เราก็ดึงน้องให้ยืนกับเรา แล้วตีมึนยืนมองเขาตักค่ะ สักพักมีผู้ชาย (แต่งตัวดูแล้วรู้เลยว่าเป็นคนในวัด เป็นชุดสีน้ำเงินเข้มๆเก่าๆ) เดินเข้ามา แล้วคว้าไปหกถุงแบบนิ่งๆเลย แม่ครัวหันมามองนิดนึงแล้วก็ไม่สนใจ ยังตักอาหารต่อไปเราก็ตกใจแบบ เห้ยของโดนขโมยไปต่อหน้าเลยนะเห้ย
"นี่มันอะไรคะป้า?" แม่ครัวก็เงียบค่ะ เงียบอย่างเดียวเลย
เราก็เลยต้องรีบเดินตามไปถามว่า "จะเอากระเพาะปลาของหนูไปไหนคะ หนูไม่อนุญาตนะ"
เขาก็เดินหนีไปทางหลังครัว (ชัดเลยมีแต่คนในวัดเท่านั้นแหละที่ออกทางนี้)
เราเลยย้ำเสียงหนักๆไปอีกที "หนูถามว่าพี่จะเอาไปไหนคะ!"
เท่านั้นล่ะค่ะ เขาก้าวขายาวๆวิ่งออกไปทางหลังครัวเลย เราก็ไม่กล้าวิ่งตามไปทางนั้น (มันมืดค่ะ) เลยสั่งน้องให้อยู่ครัวก่อน เราจะวิ่งออกไปดักหน้าศาลา (เท่านั้นแหละค่ะ ป้าเราพี่สาวเราก็งงว่าเราจะไปไหน เลยเรียกเราถาม เราก็บอกว่ามีคนมาขโมยกระเพาะปลาไปหกถุง จะวิ่งไปตาม) แต่กว่าจะออกไปก็ไม่เจอใครแล้ว เลยกลับมาที่ครัวแล้วถามแม่ครัวทันที
เรา : ป้าคะ ตะกี้ใครคะ
แม่ครัว : ไม่รู้สิ (ตอบหน้าตาเฉยมากๆ)
เรา : แล้วเขาเข้ามาในนี้ได้ไงคะ
แม่ครัว : ไม่รู้ๆ ไม่รู้จัก
เรา : แล้วทำไมป้าไม่ห้ามเขาคะ
แม่ครัว : ห้ามอะไร
เรา : เขาเดินเข้ามาหยิบของหนูไป นี่มันขโมยแล้วนะคะ
แม่ครัว : ทำไมต้องห้าม ก็บอกว่าไม่รู้จักๆไง
สมองเต้นตุบๆเลยค่ะ ก็หันไปปรึกษาน้องว่าจะเอาไงดี กระเพาะปลาสองถุงนั้นจะยกให้เขามั้ย น้องก็เหมือนคนติดสตั้น บอกแล้วแต่เรา น้องไม่เห็นว่าเขาหยิบไป
เราหันไปมองแม่ครัวอีกที พอเห็นทีท่าแบบไม่ใส่ใจ (ยังเดินไปหยิบน้ำจิ้มไปวางไว้ข้างถุงเพิ่ม) ก็ฟิวส์ขาดค่ะ
เดินฉับๆไปเปิดหมวกแล้วคว้ากระเพาะปลากลับมาทันที ไม่ฮงไม่ให้แล้ว (เขาไม่เห็นหรอก เราตีเนียนเอากลับมาไว้ที่โต๊ะเดิม) แล้วก็ใช้น้องเฝ้าโต๊ะเพื่อจะออกไปตามพี่สาวมา (ตอนนั้นพี่สาวกำลังลาเพื่อน เราเลยกลับเข้ามาในครัวก่อน) นึกว่าจะจบแต่ไม่ค่ะ
พอแม่ครัวเดินมาหาถุงกระเพาะปลาไม่เจอ ก็เดินมาคว้าไปดื้อๆเลยค่ะ รอบนี้สี่ถุง (ถุงละสองถ้วยรวมกัน) เท่านั้นเราโวยลั่นเลยค่ะ
เรา : จะเอาไปไหนคะ!
แม่ครัว : ยังหยิบเดินไปนิ่งๆ แล้วเอาไปวางไว้ที่โต๊ะด้านหลัง
เรา : (เดินตามไปคว้ากลับมา) อยากได้ก็ขอดีดี ไม่ใช่มาขโมยแบบนี้
แม่ครัว : จะเอาไปไหน!
เรา : ...(เรียกน้องเรา แล้วยัดถุงสี่ถุงให้น้อง)...
น้อง : สะกิดเรา
เรา : เอาไปให้ป้าแจกแขก
น้อง : ...ก็ได้
แม่ครัว : นั่นมันของชั้นนะ!
เรา : ก็ในเมื่อป้าดูแลครัว ป้าให้ผู้ชายคนนั้นไปหกถุง งั้นสี่ถุงนี่ก็ไม่ต้องเอา!
แม่ครัว : นั่นมันของชั้น
เรา : หนูจ่ายตังค์ มันของหนู! ถ้าป้าอยากได้ป้าบอกดีดีหนูโอเค หนูไม่หวง เพราะป้าทำ แต่นี่ป้าขโมย หนูถามแล้วป้าไม่พูดเพราะงั้น หนูไม่ให้!!
แม่ครัว : ...
เรา : ถ้าป้าอยากกินก็ไปตามเอาจากผชคนนั้นละกันค่ะ!
เสียงเราคงดัง แม่ครัวที่อยู่ด้านหลังอีกสองสามคน และ พี่เราที่อยู่ในงานเลยวิ่งตามเข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็บอกว่ามีคนขโมยของ แต่ตอนนี้เคลียร์แล้ว
แม่ครัว : (ระเบิดร้องไห้ใส่แม่ครัวที่เหลือแล้วบอกเราเอาของเขาไป)
แม่ครัวคนอื่นๆ: (ก็พยายามบอกว่านั่นมันของเขา ถ้าเขาไม่ให้ก็อย่าไปเอาเลย)
ถามว่าเราสงสารมั้ย ตอนนั้นเราก็สงสารนะ = =;
พี่สาว : เราเอาของเขาไป?
เรา : เปล่า นั่นของเรา ถ้าเขาบอกดีดีหนูก็ให้ พี่ก็รู้ว่าหนูไม่หวง นี่งานบุญ อยากได้ก็บอก ไม่ใช่ขโมยแบบนี้ หนูไม่โอเค (ไม่เห็นยังพอทำใจ แต่ซึ่งๆหน้านี่...มากไป)
พี่สาว : อ้าว
เรา : ไปเถอะค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว
พอออกมาข้างนอก ลูกๆของป้าเราพอรู้เรื่องก็ไม่พอใจค่ะ จะตามไปเอาเรื่อง แต่ป้าบอกว่าปล่อยเขาไป ไม่อยากให้งานมันวุ่นวาย เพราะยังเหลืออีกวัน ทุกคนเลยจำใจปล่อยไว้หมด.
ก็มีเท่านี้ล่ะค่ะ เราก็เลยมาเล่าไว้เป็นอุทาหรณ์ละกันค่ะ ขอไม่ระบุวัดนะคะ เพราะเรื่องมันผ่านไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าเคยมีคนเจอแบบเรามั้ย แล้วตอนเจอทำยังไงกันคะ มีวิธีจัดการกันยังไง หรือว่าปล่อยเลยตามเลย
ปล.จริงๆก็พอรู้ตัวว่าตอนนั้นเราก็แรงไปหน่อย ในสมองคิดแค่แบบนี้ไม่ได้นะ มันไม่ถูก ถ้าใครจะด่าเราก็น้อมรับนะคะ (._.)