เราขอแยกกระทู้มาจากกระทู้นี้นะ
http://m.ppantip.com/topic/34084919/comment6
ส่วนกระทู้นี้ขอเก็บเรื่องราวเศร้าๆไว้เตือนใจตัวเองแล้วกัน T^T
ปล.ปลาทองคือแฟนเก่าเรานะ ขอใช้ชื่อนี้ในการเขียนกระทู้แล้วกัน
ความรักของเราดีมาตลอด แต่มันคงเป็นเพราะเราที่บางความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไป แต่พอคิดได้มันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น คือเรารู้สึกเบื่อไปเอง มีช่วงนึงห่างกับปลาทองสักพัก แต่ไม่ได้เลิกนะ พอเราเริ่มอยู่กับตัวเองมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราขาดปลาทองไม่ได้ ไปไหนมาไหนเราก็จะคุยกับปลาทอง คิดถึงหลายๆที่ที่เคยไปด้วยกัน ห่างกันแบบนี้ยิ่งคิดถึง เลยตัดสินใจกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เราต้องขอบคุณปลาทองมากนะที่ทนกับเราได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นสงสัยเลิกกับเราไปนานแล้วแน่ ปลาทองยังคงรักเราเหมือนเดิม แถมมากขึ้นด้วยซ้ำ ตอนนั้นเรามีปัญหากับเพื่อน ปลาทองก็อยู่ข้างเราตลอด เราเหนื่อยกับการเรียน ปลาทองก็อยู่ข้างเรา ไม่เคยทิ้งเราไปไหน
พอเปิดเทอมขึ้น ม.6 ระยะห่างของเรากับปลาทองเริ่มมีมากขี้น ไม่ใช่เพราะมีคนอื่น แต่มันเป็นเพราะเรามีหน้าที่ของแต่ละคน เช่นเรา เพราะม.6 เรียนหนักมากและยากมาก การบ้านเยอะ สารพัดสิ่ง เข้าใจฟีลพี่ๆ ม.6 เลย บวกกับเราสนิทกับครูคนนึง ครูเค้าก็บอกว่ามีแฟนอะมีได้ แต่ต้องดูตัวเองด้วย เอาเรื่องเรียนก่อนเรื่องอื่นทีหลัง ห่วงอนาคตตัวเองก่อน ตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้คุยกับปลาทอง คุยก็คุยกันนิดเดียวไม่ได้สไกป์กันนานมากๆ แล้ว คุยแชทไม่ถึง ชม.ก็ต้องนอนแล้ว มันยิ่งทำให้ห่างมากขึ้น เราไม่รู้จะทำยังไง เราจัดการเวลา จัดการตัวเองไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก ปัญหาตอนนั้นมันเยอะเหลือเกิน เราไม่ชอบให้ใครต้องมารอเรา เรารู้ว่ามันเป็นเหตุผลที่งี่เง่าสุดๆ แต่เพื่ออนาคตของเค้าและของเรา เราก็อยากจะทำตรงจุดๆนี้ให้มันดี เราไม่อยากให้เค้าต้องมารออะไรแล้วไม่มีความหมาย คือรอจะคุยแต่ก็ได้คุยนิดเดียว เราอยากจะผ่านจุดๆนี้ไปคนเดียว โดยลืมคิดว่าแล้วปลาทองหละ ปลาทองจะอยู่ยังไง ตอนนั้นเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้าด้วยเหตุผลที่ว่า "ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิม" ใช่ค่ะ เราไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงไปว่าเพราะอะไร เพราะเราอยากให้เค้าตัดใจจากเราให้เร็วที่สุด เค้าจะได้เจ็บน้อยที่สุด แต่ทว่ากลับกลายเป็นเราเองที่เจ็บ และมันเจ็บมากๆที่จะต้องบอกเลิกทั้งๆที่ยังรักสุดหัวใจ
จำได้ว่าตอนนั้นปลาทองง้อเราทุกคำพูดที่จะพูดได้ ส่วนเราก็ทำตัวเย็นชา ยังไงก็จะไม่กลับไป ขออยู่คนเดียว ขอต่อสู้ปัญหานี้ด้วยตัวของเราเอง รอเราพร้อม รอเราจัดการเวลาจัดการชีวิตตัวเองได้ค่อยว่ากันอีกที แต่รู้มั้ยว่าทุกคำพูดที่เราเย็นชา ที่เราทำให้ปลาทองเจ็บ มันเหมือนเอามีดกรีดหัวใจตัวเองเลยจริงๆ เรารู้ว่าปลาทองเจ็บมาก และเราก็เจ็บมากๆเหมือนกัน เวลาผ่านไปเกือบ 3 เดือน สิ่งที่เราคิดไว้ในตอนนั้นคือ ปลาทองจะได้ลืมเราเร็วๆ ไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับเรา เพราะตอนนั้นปลาทองอาการหนักมาก ร้องไห้ต่อหน้าเรา ร้องไห้ที่โรงเรียน เพ้อเต็มไปหมด แต่เราก็ต้องใจแข็ง ต้องอดทนมากๆที่เห็นคนที้รารักต้องเป็นแบบนี้ แต่เพื่ออนาคตของเราทั้งคู่ เราต้องเรียนก่อน เราทำได้แค่ยิ้มและให้กำลังใจเค้าในใจ สักวันนึงปลาทองคงผ่านจุดๆนี้ไปได้ และในที่สุด ปลาทองก็ผ่านมันไปได้แล้วค่ะ ส่วนเราหนะหรอ เรายังคงคิดถึงเค้าและยังมากขึ้นกว่าเดิม รักเค้ามากขึ้นกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเค้าลืมเราได้แล้ว ความรู้สึกมันเจ็บจจุก เราร้องไห้เลย
เราลองมาคิดทบทวนเหตุผลเราในวันนั้นว่าเพราะอะไรถึงเลิก แล้วเราก็สรุปได้ว่า เลิกเพราะ
-จัดการกับชีวิตตัวเองไม่ได้ ลืมว่าเราก็มีปลาทองคนที่เรารักและรักเราอีกคน ลืมว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียว ลืมว่าปัญหาเราต้องช่วยกันแก้ คนเป็นแฟนกันมีอะไรก็ควรจะพูด ไม่ใช่เก็บปัญหานั้นไว้คิดคนเดียว ลืมว่าปลาทองเค้าไม่เคยบ่นว่าจะต้องมานั่งรอนานแค่ไหนกว่าจะได้คุย มีแต่เราเท่านั้นที่ไม่อดทนเอง เราคนเดียวที่คิดไปเองว่าที่เป็นอยู่มันไม่ใช่ ถ้าในวันนั้นเราตัดสินใจให้ดีกว่านี้ ช่วยกันแก้ปัญหา ป่านนี้เราคงจะมีความสุขมากๆ และเรายังจะคงบอกรักกันอยู่ แต่เพราะความโง่เง่าของเราที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวของเราเอง ในวันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเค้าทำใจได้แล้ว เค้าผ่านจุดๆนั้นไปได้แล้ว เราจึงตัดสินใจบอกเหตุผลวันนั้นที่เราบอกเลิก รู้ไหมว่ามันเจ็บแค่ไหนที่จุดประสงค์วันนั้นที่อยากให้เค้าลืมเราได้มันสำเร็จแล้ว เราอยากจะกลับไปแก้ไขอดีตตรงจุดๆนั้น เราอยากจะมีเค้ามาช่วยเราแก้ปัญหา เราอยากจะมีเค้าอยู่ข้างๆกันเหมือนเดิม แต่เรากลับทิ้งเค้าไป ตอนนั้นปลาทองบอกว่ารอเราเรียนจบแล้วจะจีบเราใหม่ แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว...
และในวันที่เราบอกเหตุผล เราก็ขอเค้ากลับมาคบกันเหมือนเดิม คิดได้แล้วว่าสิ่งที่ทำลงไปมันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดี เราควรจะผ่านปัญหาเหล่านั้นไปด้วยกัน แต่มันกลับสายเกินไป เค้าไม่กลับมาแล้ว ความรู้สึกของเค้ามันเปลี่ยนไปแล้ว เค้าไม่รักเราแล้ว...
เคยรู้ตัวว่าผิดแต่มันสายเกินจะแก้แล้วมั้ยทุกคน T^T [2]
ส่วนกระทู้นี้ขอเก็บเรื่องราวเศร้าๆไว้เตือนใจตัวเองแล้วกัน T^T
ปล.ปลาทองคือแฟนเก่าเรานะ ขอใช้ชื่อนี้ในการเขียนกระทู้แล้วกัน
ความรักของเราดีมาตลอด แต่มันคงเป็นเพราะเราที่บางความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไป แต่พอคิดได้มันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น คือเรารู้สึกเบื่อไปเอง มีช่วงนึงห่างกับปลาทองสักพัก แต่ไม่ได้เลิกนะ พอเราเริ่มอยู่กับตัวเองมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราขาดปลาทองไม่ได้ ไปไหนมาไหนเราก็จะคุยกับปลาทอง คิดถึงหลายๆที่ที่เคยไปด้วยกัน ห่างกันแบบนี้ยิ่งคิดถึง เลยตัดสินใจกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เราต้องขอบคุณปลาทองมากนะที่ทนกับเราได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นสงสัยเลิกกับเราไปนานแล้วแน่ ปลาทองยังคงรักเราเหมือนเดิม แถมมากขึ้นด้วยซ้ำ ตอนนั้นเรามีปัญหากับเพื่อน ปลาทองก็อยู่ข้างเราตลอด เราเหนื่อยกับการเรียน ปลาทองก็อยู่ข้างเรา ไม่เคยทิ้งเราไปไหน
พอเปิดเทอมขึ้น ม.6 ระยะห่างของเรากับปลาทองเริ่มมีมากขี้น ไม่ใช่เพราะมีคนอื่น แต่มันเป็นเพราะเรามีหน้าที่ของแต่ละคน เช่นเรา เพราะม.6 เรียนหนักมากและยากมาก การบ้านเยอะ สารพัดสิ่ง เข้าใจฟีลพี่ๆ ม.6 เลย บวกกับเราสนิทกับครูคนนึง ครูเค้าก็บอกว่ามีแฟนอะมีได้ แต่ต้องดูตัวเองด้วย เอาเรื่องเรียนก่อนเรื่องอื่นทีหลัง ห่วงอนาคตตัวเองก่อน ตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้คุยกับปลาทอง คุยก็คุยกันนิดเดียวไม่ได้สไกป์กันนานมากๆ แล้ว คุยแชทไม่ถึง ชม.ก็ต้องนอนแล้ว มันยิ่งทำให้ห่างมากขึ้น เราไม่รู้จะทำยังไง เราจัดการเวลา จัดการตัวเองไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก ปัญหาตอนนั้นมันเยอะเหลือเกิน เราไม่ชอบให้ใครต้องมารอเรา เรารู้ว่ามันเป็นเหตุผลที่งี่เง่าสุดๆ แต่เพื่ออนาคตของเค้าและของเรา เราก็อยากจะทำตรงจุดๆนี้ให้มันดี เราไม่อยากให้เค้าต้องมารออะไรแล้วไม่มีความหมาย คือรอจะคุยแต่ก็ได้คุยนิดเดียว เราอยากจะผ่านจุดๆนี้ไปคนเดียว โดยลืมคิดว่าแล้วปลาทองหละ ปลาทองจะอยู่ยังไง ตอนนั้นเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้าด้วยเหตุผลที่ว่า "ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิม" ใช่ค่ะ เราไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงไปว่าเพราะอะไร เพราะเราอยากให้เค้าตัดใจจากเราให้เร็วที่สุด เค้าจะได้เจ็บน้อยที่สุด แต่ทว่ากลับกลายเป็นเราเองที่เจ็บ และมันเจ็บมากๆที่จะต้องบอกเลิกทั้งๆที่ยังรักสุดหัวใจ
จำได้ว่าตอนนั้นปลาทองง้อเราทุกคำพูดที่จะพูดได้ ส่วนเราก็ทำตัวเย็นชา ยังไงก็จะไม่กลับไป ขออยู่คนเดียว ขอต่อสู้ปัญหานี้ด้วยตัวของเราเอง รอเราพร้อม รอเราจัดการเวลาจัดการชีวิตตัวเองได้ค่อยว่ากันอีกที แต่รู้มั้ยว่าทุกคำพูดที่เราเย็นชา ที่เราทำให้ปลาทองเจ็บ มันเหมือนเอามีดกรีดหัวใจตัวเองเลยจริงๆ เรารู้ว่าปลาทองเจ็บมาก และเราก็เจ็บมากๆเหมือนกัน เวลาผ่านไปเกือบ 3 เดือน สิ่งที่เราคิดไว้ในตอนนั้นคือ ปลาทองจะได้ลืมเราเร็วๆ ไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับเรา เพราะตอนนั้นปลาทองอาการหนักมาก ร้องไห้ต่อหน้าเรา ร้องไห้ที่โรงเรียน เพ้อเต็มไปหมด แต่เราก็ต้องใจแข็ง ต้องอดทนมากๆที่เห็นคนที้รารักต้องเป็นแบบนี้ แต่เพื่ออนาคตของเราทั้งคู่ เราต้องเรียนก่อน เราทำได้แค่ยิ้มและให้กำลังใจเค้าในใจ สักวันนึงปลาทองคงผ่านจุดๆนี้ไปได้ และในที่สุด ปลาทองก็ผ่านมันไปได้แล้วค่ะ ส่วนเราหนะหรอ เรายังคงคิดถึงเค้าและยังมากขึ้นกว่าเดิม รักเค้ามากขึ้นกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเค้าลืมเราได้แล้ว ความรู้สึกมันเจ็บจจุก เราร้องไห้เลย
เราลองมาคิดทบทวนเหตุผลเราในวันนั้นว่าเพราะอะไรถึงเลิก แล้วเราก็สรุปได้ว่า เลิกเพราะ
-จัดการกับชีวิตตัวเองไม่ได้ ลืมว่าเราก็มีปลาทองคนที่เรารักและรักเราอีกคน ลืมว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียว ลืมว่าปัญหาเราต้องช่วยกันแก้ คนเป็นแฟนกันมีอะไรก็ควรจะพูด ไม่ใช่เก็บปัญหานั้นไว้คิดคนเดียว ลืมว่าปลาทองเค้าไม่เคยบ่นว่าจะต้องมานั่งรอนานแค่ไหนกว่าจะได้คุย มีแต่เราเท่านั้นที่ไม่อดทนเอง เราคนเดียวที่คิดไปเองว่าที่เป็นอยู่มันไม่ใช่ ถ้าในวันนั้นเราตัดสินใจให้ดีกว่านี้ ช่วยกันแก้ปัญหา ป่านนี้เราคงจะมีความสุขมากๆ และเรายังจะคงบอกรักกันอยู่ แต่เพราะความโง่เง่าของเราที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวของเราเอง ในวันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเค้าทำใจได้แล้ว เค้าผ่านจุดๆนั้นไปได้แล้ว เราจึงตัดสินใจบอกเหตุผลวันนั้นที่เราบอกเลิก รู้ไหมว่ามันเจ็บแค่ไหนที่จุดประสงค์วันนั้นที่อยากให้เค้าลืมเราได้มันสำเร็จแล้ว เราอยากจะกลับไปแก้ไขอดีตตรงจุดๆนั้น เราอยากจะมีเค้ามาช่วยเราแก้ปัญหา เราอยากจะมีเค้าอยู่ข้างๆกันเหมือนเดิม แต่เรากลับทิ้งเค้าไป ตอนนั้นปลาทองบอกว่ารอเราเรียนจบแล้วจะจีบเราใหม่ แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว...
และในวันที่เราบอกเหตุผล เราก็ขอเค้ากลับมาคบกันเหมือนเดิม คิดได้แล้วว่าสิ่งที่ทำลงไปมันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดี เราควรจะผ่านปัญหาเหล่านั้นไปด้วยกัน แต่มันกลับสายเกินไป เค้าไม่กลับมาแล้ว ความรู้สึกของเค้ามันเปลี่ยนไปแล้ว เค้าไม่รักเราแล้ว...