การอยู่ในที่ๆนึงแบบแทบจะไม่มีตัวตนมันเจ็บมากเลยคะ เรียนอยู่มอเดียวกัน แต่ไม่เคยมาพบมาหาเลย คุยกันผ่านไลน์ โทรก็ไม่เคย ถ้าเราไม่โทรไปก็คงไม่ได้คุย มันแย่คะ จะตัดใจก็ลำบาก จะอยู่ต่อก็เดี๋ยวทุกข์เดี๋ยวสุข พอนึกถึงวันเก่าๆน้ำตาก็ไหล ยอมรับตรงๆนะคะ เขาคือ ผช.คนแรก จขกท.รักเขามากคะ แต่นับวันเรายิ่งไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย เขาอ้างว่าไม่มีเวลา ซ้อมเชียร์หนัก งานเยอะ แต่ถ้าเราสำคัญจริงๆเวลาว่างสัก10-20นาที ก็คงจะพอมีให้ได้นะคะ แค่ไปกินข้าว หรือมาพูดคุยกันบ้างก็ยังดี จขกท.จำไม่ได้แล้วคะ ว่าวันสุดท้ายที่เจอกันมันวันที่เท่าไหร่"

จะทำไงดีคะ ????