เรากับแฟนคบกันมาจะครบปีละ หลังเรียนจบเราต่างคนก็ต่างหางานทำ เเรกๆที่คบกันก้อช่วยกันออกค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตค่ากิน. ค่าขนม. ต่อมา ทางครอบครัวเรากับเเฟนอยากให้เรากับแฟนเป็นข้าราชการ.  ครอบครัวเราส่งเราไปติว เราก็ชวนแฟนเราไปติวเเต่แฟนเราไม่ไป ทั้งที่ครอบครัวเเฟนจะออกค่าใช้จ่ายให้.    เราก็หาหนังสือติวอะไรที่เราไปติวมาให้เเฟนเราประมาณสามถึงสี่เล่มเราซื้อมาเองเลยเเฟนไม่มีส่วนช่วยค่าอะไรทั้งนั้น  แฟนเรามาหาเราที่บ้านเเค่ครั้งเดียวก่อนที่จะไปติวตอนมาเราก้อไปรับเเฟนนะเเต่เเฟนมาหา  เเค่ครั้งเดียวจริงๆ.  เราไปหาเเฟนบ่อยมากเรียกว่าอาทิดละครั้งเลยก็ว่าได้.ค่าใช้จ่ายตอนเดินทางก้อตกวันละ200 บาท เเต่พอไปละเรายังต้องออกค่ากินให้อีกอะ.  ปล.เราอยู่ไกลกับแฟนคนละจังหวัด   เเฟนเราไม่เคยโทรหาเราเลยมีเเต่เราที่โทรหา ค่าโทรเราก็ออก. เรายังขอตังพ่อเเม่อยู่เลยเเต่คอนนี้เราได้งานเเล้วส่วนนี้เราก้อคงจะออกเอง เเต่อยากให้เเฟนเห็นใจเราบ้าง. เรากลัวว่าจะ
พูดอะไรไปเเล้วทำให้เเฟนรู้สึกไม่ดี.
แฟนเราได้งานก่อนเป็นงานที่ต้องทำเป็นกะ. เเต่แฟนเราทำได้เพียงเเค่พักๆ เเล้วก้อไม่ทำต่อเพราะระยะทางมันไกลค่าใช้จ่ายสูง. เราก้ออเคร.  หลังๆมาเเฟนเราให้เราออกค่านู้นค่านี่ให้ตลอด เราก้อออกนะ เเฟนเราไม่เคยออกอะไรให้เลย. เราอยากทราบวิธีที่พูดกับเเฟนเเล้วถนอมน้ำใจมากที่สุด.  เราอยากให้พ่อมองเเฟนเราว่าไม่เอาเปรียบเรา เนื่องจากเเม่เรามาเล่าให้เราฟังว่าพ่อบอกเเฟนเราเหมือนเป็นตัวถ่วงชีวิตเราไงก็ไม่มีทางได้เเต่งงานกันหรอก เเต่เเฟนเรามีข้อดีอยู่สองอย่างคือรู้จักทำกับข้าวไม่ขี้เมา. ดูเป็นคนดี.  อันนี้ที่พ่อเรามอง