บนถนนของผู้คนที่เดินก้าว
ฟ้าเบื้องบนสุกสกาวสว่างไสว
ที่เบื้องล่างก็สว่างด้วยแสงไฟ
กับผู้คนขวักไขว่ผ่านไปมา

ฉันมองดูบรรยากาศริมถนน
มองฝูงชนกับบางสิ่งเขาค้นหา
สรรพสิ่งค้าขายต่างๆนาๆ
กับลูกค้าที่มากมายไม่ต่างกัน

ก็นั่งมองผู้คนอย่างเงียบๆ
กับอารมณ์เย็นเฉียบในตัวฉัน
กับอากาศแสนหนาวขนลุกชัน
ทุกสิ่งนั้นหาความต่างล้วนไม่มี

แล้วก็เกิดคำถามขึ้นอีกครั้ง
สิ่งที่ฉันยังสงสัยในวิถี
สิ่งภายนอกหรือภายในจิตใจนี้
สิ่งไหนที่สำคัญกว่าสิ่งใด

ดั่งตัวฉันมองผู้คนแสวงหา
ฉันกลับมามองดูสิ่งฉันฝันใฝ่
คือความรักของต้องการของใครๆ
หรือคือใจที่เปี่ยมสุขที่สมบูรณ์

และอีกครั้งฉันไม่พบในคำตอบ
คนรอบๆมีมากมายคล้ายสาบสูญ
ไม่มีใครรู้ใจและเกื้อกูล
เพียงหาความบริบูรณ์ให้ร่างกาย

ดั่งกับว่าทุกสิ่งล้วนว่างเปล่า
ดั่งเรื่องเล่าที่เรื่องราวนั้นสูญหาย
ดั่งสุ้มเสียงที่เงียบเหงาที่วางวาย
ดั่งภาพเก่าที่มลายสลายไป

ทั้งๆที่มีผู้คนรายล้อมฉัน
แล้วความเหงาที่ฉับพลันมาจากไหน
ฉันรู้สึกดั่งมีดเสียบในหัวใจ
กับน้ำใสไหลออกมาจากดวงตา