ก่อนอื่นเรายืมล็อคอินเพื่อนมา เรื่องเราอาจไร้สาระนะ
คือเราน่ะถูกแฟนทิ้ง โดยที่เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย
เลิกกันเพราะเขาไปมีคนใหม่ เราไว้ใจ เชื่อทุกคำที่เขาบอก
เราเคยสงสัยกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป แต่เราก็เฉยๆ จนเขาบอกเขาสับสน
ถอยห่างกันดีกว่า มันก็เป็นคำบอกเลิกแต่ไม่พูดตรงๆว่าเลิกน่ะแหละ
ช่วงแรกๆเรารู้สึกเหมือนทั้งโลกเราไม่มีใคร รู้สึกผิดหวัง ไร้เรี่ยวแรง
กินไม่ได้นอนไม่หลับเอาแต่ร้องไห้ พอกินได้ก็มื้อเย็นได้มากสุด3-4คำ
กินไปแล้วก็จะอ้วกตลอดเวลา มันกินไม่ลงเลยจริงๆ ได้แต่ถามตัวเอง
นั่งลิสต์ว่าตัวเองมีข้อเสียอะไรบ้าง ช่วงเวลา4ปีกว่าไม่มีค่าเลยรึไง
เรายื้อเขารั้งเขาทุกอย่างแต่สิ่งที่ได้คือเราดูไร้ค่ามาก.
วันเวลาผ่านไปเราก็ทำใจได้มากขึ้น กินได้นอนหลับ
แต่เมื่อเรานึกถึงภาพที่เราเคยอยู่ด้วยกันทีไรก็น้ำตาไหลทุกที
เป็นแบบนี้มา4เดือนแล้ว ไม่มีวันไหนที่จะไม่ร้องไห้
เวลาที่เราอยู่กับคนอื่นภายนอกเราจะดูสดใสร่าเริง
เหมือนคนไม่ทุกข์ใดๆ แต่พอเราอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ
เราเหมือนคนบ้าที่เอาแต่ร้องไห้คิดถึงแต่เขา เรายึดติดกับคนคนนึงมากเกินไป
เรารู้ตัวนะว่าอ่อนแอเกินไปเหมือนคนไร้สติ มีใครมาชอบเราก็มีกำแพงกั้น
ไม่เปิดใจรับใครจนเขาตีตัวออกห่างไปทีละคนสองคน ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ตัวเองเศร้าหมอง
มีเพื่อนคอยปลอบใจนะแต่เราก็ทำว่าเราเข้มแข็งแล้ว เกรงใจเพื่อนกลัวเขารำคาญ
บางทีเราก็คิดว่าการนอนหลับไม่ตื่นคือการหยุดทุกข์ แต่เรามีพ่อแม่พี่น้องเพื่อนๆอีกตั้งหลายคน
จะหยุดความทุกข์แบบนี้ก็ไม่ได้ เราหาธรรมะอ่าน ก็ช่วยนะ
แต่เราก็ทำร้ายตัวเองอีกด้วยการคิดถึงแล้วก็น้ำตาไหล นึกๆดูแล้ว
บางทีเราก็ปัญญาอ่อนเกินไปนะ ควรพบจิตแพทย์ไหม
หลายๆคนบอกว่าเวลาจะช่วยเราได้ เราก็ว่างั้นแต่สำหรับเราคงอีกนาน

คือเรื่องมันอาจจะไร้สาระนะแต่เราว่ามีหลายคนที่เป็นแบบเรา
และใครพอจะมีวิธีหรือคำแนะนำอะไรบ้าง ขอบคุณนะคะ