เริ่มเลยนะครับ บอกก่อนว่า ผมยืมของเพื่อนมานะครับ อันนี้(ยืมมาตั้ง)
ไม่นานเท่าไรหรอกมั้ง
คือผมได้คุยๆกับผญ.คนนึงครับแล้ว เธอดีครับ ผมชอบเธอ ก็คุยกันดีๆ รู้สึกชอบ รู้สึกดีด้วย แล้วก็มีเหตุต้องเลิกคุย (เหตุนั้นทําให้ผมเลิกชอบเธอแต่เธอไม่ผิดหรอก ผมเลิกชอบเอง) หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับเธอซักเท่าไร แต่เธอก็พยายามจะคุยกับผมต่อครับ
ผมก็เบื่อๆนะรําคาญด้วย เธอก็สางมามากมายมากครับ
แบบว่า เธอทําเหมือนเมื่อก่อนตอนที่เราเคยคุยกัน
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไงครับ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอก็ยังทําตัวเหมือนเดิม
บางทีผมก็อ่านไม่ตอบ เห็นข้อความแต่ไม่ได้เข้าไปดู
บางทีเธอก็ตัดพ้อผมนะว่าไมไม่ตอบเธอรู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้นะ
ผมก็ไม่ได้เข้าไปดูหรอกครับ ค่อยเข้าไปดูแล้วก็ทําเหมือนว่าอ่านแล้ว ผมไม่คิดเบอกเธอตรงๆหรอกให้เธอรู้และหายไปเอง
บางทีผมคิดว่าผมไม่ได้เบื่อรึรําคาญเธอหรอกแต่อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะคนที่สําคัญกับผมแล้ว ผมก็ไม่จําเป็นต้องคุย ผมไม่ได้รู้สึกไรกับเธอ แต่ดูเหมือนเธอยังชอบผมอยู่นะ บางทีเธอก็หายไปเลย ผมก็ไม่คิดตามหรอก ไม่จําเป็นต้องตามต้องทักไป ตอนนี้เธอก็หายไปเลยครับ ก็ดีนะ ผมจะได้ไม่อึดอัด
ผมไม่อยากคุย ผิดมั้ย
ไม่นานเท่าไรหรอกมั้ง
คือผมได้คุยๆกับผญ.คนนึงครับแล้ว เธอดีครับ ผมชอบเธอ ก็คุยกันดีๆ รู้สึกชอบ รู้สึกดีด้วย แล้วก็มีเหตุต้องเลิกคุย (เหตุนั้นทําให้ผมเลิกชอบเธอแต่เธอไม่ผิดหรอก ผมเลิกชอบเอง) หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับเธอซักเท่าไร แต่เธอก็พยายามจะคุยกับผมต่อครับ
ผมก็เบื่อๆนะรําคาญด้วย เธอก็สางมามากมายมากครับ
แบบว่า เธอทําเหมือนเมื่อก่อนตอนที่เราเคยคุยกัน
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไงครับ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอก็ยังทําตัวเหมือนเดิม
บางทีผมก็อ่านไม่ตอบ เห็นข้อความแต่ไม่ได้เข้าไปดู
บางทีเธอก็ตัดพ้อผมนะว่าไมไม่ตอบเธอรู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้นะ
ผมก็ไม่ได้เข้าไปดูหรอกครับ ค่อยเข้าไปดูแล้วก็ทําเหมือนว่าอ่านแล้ว ผมไม่คิดเบอกเธอตรงๆหรอกให้เธอรู้และหายไปเอง
บางทีผมคิดว่าผมไม่ได้เบื่อรึรําคาญเธอหรอกแต่อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะคนที่สําคัญกับผมแล้ว ผมก็ไม่จําเป็นต้องคุย ผมไม่ได้รู้สึกไรกับเธอ แต่ดูเหมือนเธอยังชอบผมอยู่นะ บางทีเธอก็หายไปเลย ผมก็ไม่คิดตามหรอก ไม่จําเป็นต้องตามต้องทักไป ตอนนี้เธอก็หายไปเลยครับ ก็ดีนะ ผมจะได้ไม่อึดอัด