นึกถึงอารมณ์ตอนพี่สาวมาเรียนกรุงเทพ แถวบ้านยังไม่มีสัญญานโทรศัพท์
พี่สาวเขียนจดหมายถึงแม่ แม่อ่านหนังสือไม่ออก เราเป็นคนอ่าน
ทุกครั้งที่เราอ่านจดหมายให้แม่ฟัง แม่จะยิ้ม บางทีแม่ก็น้ำตาไหล
รับรู้ได้ว่าแม่มีความสุข เรายังอยากเป็นสาวในยุคนั้นเลย คิดว่าโตขึ้นคงจะได้อ่านจดหมายแฟน อิอิ
แต่ตอนนั้นเราอยู่ ป.4-ป.5  เอง
เราเป็นผู้หญิงไม่ได้สวยอะไร ผิวคล้ำ ตอนนี้อายุ 25 ปีแล้วค่ะ เป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่บริษัทเว็บไซต์รถมือสองชื่อดังแห่งหนึ่ง
ชอบเลี้ยงแมว อยากได้อ่านจดหมายของใครซักคนค่ะ อยากรู้สึกรอ อยากรู้สึกคิดถึง อยากนั่งอ่านลายมือ
อยากมองเห็นถึงความตั้งใจที่จะเขียนความรู้สึกถึงเราด้วยลายมือ มากกว่าที่จะพิมแชท
ไม่รู้เราบ้าไปมั้ย แต่ถ้ามีคนชอบเหมือนเราจะดีมากเลย
ปล.บางทีเราอาจเกิดหลงยุคมา ขัดต่อความคิดใครขออภัยจริงๆ