ผมขอระบายความในใจทีนะครับเรื่องแม่ เพราะจะถึงวันแม่แล้ว ผมทำงานที่บ้านครับช่วยพ่อแม่นี่แหละครับ ทำมาตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ ทำทุกอย่างเท่าที่ลูกคนนึงจะทำได้ ทั้งยก แบก หาม ขับรถไปส่งของเองเวลาคนงานไม่พอ ผมทำจนชินแล้วครับ กว่าจะเลิกก้อดึกดื่น หยุดแค่อาทิดละหนึ่งวัน คือ วันอาทิด ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม ตอนแรกก้อเหนื่อยครับ เหมือนกรรมกรเลยก้อว่าได้ เพราะทำทุกอย่างจิงๆ แต่พอนานๆไปมันก้อชิน เงินเดือนผมก้อไม่เคยได้ แต่กัอไม่เคยเรียกรัองอะไร เพราะคิดว่าทำงานที่บ้าน ก้อใช้ไปวันๆ  แต่ก้อไม่รู้เปนอะไรสิ่งที่ผมทำบางอย่างขัดใจแม่ตลอด เช่น เวลาผมไปช่วยคนงานยกของเพราะคนงานน้อย บางครั้งแม่ก้อทำสีหน้าแสดงความไม่พอใจผม ทั้งๆที่ผมหวังดีช่วยคนงาน จะให้งานเสดไวๆ แต่กัอโดนแม่ด่าว่า"โง่หรือป่าวเปนเจ้านายไปยกทำไม" แต่บางครั้งพอผมยกของอยู่หน้าร้านให้ลูกค้า แม่ก้อตะโกนเรียกผมให้มาข้างหลังร้านมาช่วยคนงานขึ้นของ ซึ่งผมก้อทำตัวไม่ถูกว่าสรุปจะยังไง ผมต้องตามอารมฌ์แม่ใช่ไหม จนผมพูดกับตัวเองว่าถ้าอันไหนเราควรช่วยก้อจะช่วย อันไหนไม่ควรช่วยก้อจะไม่ช่วย โดยใช้ดุลพินิจของตนเอง แต่ก้อต้องทะเลาะกันตลอดเวลาในเรื่องงานไม่จบไม่สิ้น ทั้งด่า บ่น ชักสีหน้าไม่พอใจผมตลอด จนบางครั้งผมก้อเถียงด้วยถัอยคำที่รุนแรงตอบโต้ และบางครั้งมีลูกค้าหน้าร้านมาถามซื้อของกับผม แต่ผมไปช่วยคนงานขึ้นของข้างหลังแล้วเดินกลับมาได้ยินคำพูดของแม่ที่พูดบอกลูกค้าว่า"มันโง่ไงป้า  เป็นเจ้านายไปช่วยคนงานขึ้นของ แบบนี้มันเปนเจ้านายเค้าไม่ได้หรอก โดนคนงานเค้าดูถูก หัวเราะเยาะตาย" แล้วอีกกรณีนึงที่ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น "มันโง่ไง ไม่เหมือนลูกบ้านโน้นเค้าหรอก เค้าไม่แตะเลยละ ชี้นิ้วสั่งคนงานอย่างเดียว แบบนี้สิถึงเหมาะเปนผู้นำ" ผมเดินมาได้ยินแม่พูดให้ลูกค้าฟังแล้วทั้งสองกรณี ผมเดินก้มหน้าวิ่งขึ้นไปร้องไห้น้ำตาแตกในห้องนอนเลย เสียใจมากๆที่สุดที่แม่พูดถึงผมให้คนอื่นฟังแบบนี้ ทำไมจะต้องด่าเราให้คนอื่นฟัง แล้วทำไมตัองเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่นด้วย การทะเลาะกันเกิดขึ้นบ่อยมากๆระหว่างเรากับแม่ แต่ครั้งนี้เราเสียใจหนักมาก เราคิดว่าเราทำมากไปหรือป่าวหรือเราช่วยงานแม่มากไปไหม ช่วยถึงขนาดมาด่าเราโง่ อะไรๆก้อโง่ เราเสียใจจิงๆช่วยงานทุกอย่าง แต่กลับต้องมาเจอแบบนี้ เราก้อท้อแท้ เราคิดว่าเราไม่ไหวแล้ว มันบั่นทอนจิตใจ บั่นทอนกำลังใจ คืนนั้นเราเลยหนีออกมาจากบ้านมากรุงเทพมาอยู่กับเพื่อน ออกมาตั้งแต่ปลายเดือนมกราคมจนถึงวันนี้ที่เปนวันแม่ ใจจริงตอนนี้เราก้อสบายใจขึ้นแล้วนะ เพราะออกมาอยู่กับเพื่อน มาสงบจิตใจ สบายใจขึ้นมากๆ ก้อไม่ตัองเจอเรื่องต่างๆที่บ้านที่มันวุ่นวาย ไม่ตัองได้ยินแม่ด่าแทบทุกวัน ใจจริงก้อเปนห่วงที่บ้านเหมือนกันว่าเราไม่ได้อยู่แล้วเค้าจะทำยังไงกัน  เค้าก้อโทรมาหาเรานะ แต่เพิ่งจะโทรมาเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา แต่เราไม่รับ ก่อนหน้านี้ไม่เคยโทรมาเลย นับตอนนี้ก้อออกมาร่วม7-8เดือนแล้ว เหนวันนี้เปนวันแม่ ก้อเลยอยากจะถามความเห็นพี่ๆเพื่อนๆน้องว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ