เปรียบเทียบการสื่อสารสมัยก่อน
1.เดินหากัน ข้ามทุ่งนา ข้ามหมู่บ้าน ถนนก็ถนนลูกรัง กว่าจะได้เจอ กว่าจะได้คุย แต่พอเจอกันก็คุยกันที่ใต้ถุนบ้าน เขินแล้วเขินอีก....สรุปเดินมาไกลๆ ได้คุยแป๊บเดียว แต่ชุ่มชื่นหัวใจไปหลายวัน

2.มายุคจดหมาย เขียนบรรจงด้วยลายมือที่เป็นอัตลักษณ์ กลั่นกรองความรู้สึก บรรยายไปก็คิดถึงหน้าคนรับไป กว่าจะได้ส่ง ใส่ซอง เทแป้งสปริงซอง เลียกาวที่ฝาซอง ปิดผนึก กว่าจะได้รับ ....เปิดออกมา อ้าาาาาาาาาาซ์ หอมนี้ของฉันคนเดียววว

3.ยุคโทรเลข ไปที่เค้าเตอร์ บอกข้อความ ฝากได้ทั้งตัวอักษร ทั้งตังค์

4. ยุคโทรศัพท์บ้านใครมีตังค์ก็เช่าคู่สายไป ใครไม่มีก็หยอดตู้ ซื้อพินโฟน 108  ตู้โทรศัพท์เป็นเหมือนของจำเป็น ไปไหนต้องเห็น ต่อคิวกันเต็มมมมมมเลยยย ดูเป็นปรากฎการณ์เหมือนต่อคิวซื้อคิดสะปรี้ครีม

5. ยุดต่อมาเริ่มมีเพจเจอร์ จะจีบ จะคิดถึง จะห่วงใย ถามไถ่ ต้องผ่านคอลเซ็นเตอร์ของเพจเจอร์ ถึงแม้สามี ภรรยาจะหนีไปมีกิ๊ก ถ้าจะส่งสารไปทางเพจต้องจิกผ่านโอเปอร์เรเตอร์นี่แหละ (มีกบว.ให้ก่อนด้วย) 555  

6.เริ่มมีโทรศัพท์พกพา 2G จากใหญ่ๆพกยากจอเล็ก 1บรรทัด >>>ราคาแพง>>>มาเล็กๆพกง่าย>>> 3บรรทัด>>> มาจอสี 3 บรรทัด >>>มาจอใหญ่สี พับได้ ฮ้ายยยโซววว กว่าจะได้จะทำอะไร ได้พูดความคิดออกไป มันต้องรอ บางครั้งความรู้สึกมันเลยไปละ เราคิดได้แล้ว มันก็ผ่านไป คนรอบข้างก็ไม่หมางใจ



สมัยนี้
เริ่มมาสู่ยุค 3G มีเน็ต มีโซเชี่ยว การรอคอย การกลั่นกรองไม่มีละ ไม่มีจดหมายใส่กลิ่นแป้งสปริงซอง เกลียดใคร โกรธใคร ระบายออกไปที่โซเชี่ยว แค่หยิบมือถือมาก็ได้พรั่งพรูความรู้สึกออกไป บางครั้งตั้งสถานะใน หน้าหนังสือ (Facebook ) ด่าๆๆๆ แชร์ๆๆๆ สาดเสียคนที่เกลียด  รู้สึกไม่ดี อัดอั้นคนที่ทำงาน เจ้านาย เพื่อนฝูง เคยกลับไปอ่านกันมั้ยมันตลกบางที บางทีน่าอาย บางทีรู้สึกไปแล้ว ไม่ได้อยากให้คนรู้แต่....ไม่ทันแล้ววว ไลค์เยอะแล้ว เม้นเต็มเลย




บางครั้งก็คิดถึงชีวิตง่ายๆขั้นตอนน้อยๆ มีอะไรก็ต้องรอคอยบ้าง ไม่ได้ดั่งใจไปทุกอย่าง ไม่เร็วเกินไป ไม่ช้าเกินไป ยับยั้งช่างใจบ้าง มันอาจจะทำให้ตัวเราเองตกตะกอนความคิดความรู้สึกก่อนจะตัดสินใจอะไรเนาะ