วันแรกที่ก้าวเข้าสู่ บ้านหลังใหญ่

เราได้แนะนำตัวตามธรรมเนียม
พร้อมกับโพสต์ผลงานที่เคยขีดเขียน
หวังเพียงคำติชม เพื่อนำไปพัฒนาผลงาน


ในจำนวนคนนับหมื่น
มี คนสามคน ที่เรารู้สึกประทับใจเป็น “ พิเศษ ”


คนแรก...

คือ คนที่ตามไปอ่านงานเขียนของเรา
แล้วมาขอเป็น เพื่อนในเฟสบุ๊ค

เธอเป็น เพื่อนนักเขียนหน้าใหม่คนแรก
เปรียบเสมือน น้องสาว และ เพื่อนร่วมชะตากรรมที่หัดเดินเตาะแตะ

ความที่เป็นมือใหม่หัดเขียน
เราจึงแลกเปลี่ยนความคิด  ความฝัน  และความหวัง
บอกเล่าเรื่องราวส่วนตัว แชร์ประสบการณ์ชีวิตในแง่มุมต่าง ๆ



คนที่สอง...

คือ คนใจดี  ที่สอนบทเรียนออนไลน์

แม้จะเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ
แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง
ที่เค้ายอมอดหลับอดนอนอ่านงานเขียนของเรา
รวมทั้งให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเขียนอย่างละเอียด

เค้าจึงเป็น ครูคนแรก  ในโลกนักเขียน



คนที่สาม...

คือ คนที่เรารู้สึกประทับใจในแนวคิด
จนต้องตามไปขอเป็นเพื่อน

และต่อมา...

ก็เป็น เค้า ที่ให้คำแนะนำต่าง ๆ มายมาย

แบ่งปัน พื้นที่ ให้เป็นที่รู้จัก
แบ่งปัน แนวคิด  เทคนิค   กลยุทธ์
ทำให้เราตกผลึกทางความคิด ติดอาวุธทางปัญญา

เค้าจึงเป็น เพื่อนนักเขียนรุ่นพี่คนแรก
ที่เต็มไปด้วย ความคิดอันเฉียบคม จัดเจนเวที

เปรียบเสมือน โค้ช ที่เป็นทั้งเพื่อนและครู
สอนให้เราก้าวเดิน

แม้ทางยังคงอีกไกลแสนไกล
แม้ไม่รู้ว่า จะถึงจุดหมายปลายทางหรือไม่
แต่ก็จะตั้งใจ ในทุก ๆ ย่างก้าว...

เพราะรู้ดี...

ว่า เรา ไม่ได้เดินอยู่บนเส้นทางสายนี้


...แต่เพียงลำพัง...