♥♥♥

                    ยอมรับว่าตัวเองเขินอายมากที่เล่าเรื่องให้เธอฟังจบลง ผู้หญิงวัยจวนเจียนห้าสิบตรงหน้ายิ้มกับมุมปากอย่างคนใจดีเหมือนเคย  รอยยิ้มของเธออ่อนหวานและชวนให้เป็นสุขทุกครั้งที่ได้นั่งมอง

              "ไม่เห็นต้องเก็บมานั่งเป็นทุกข์เลยนี่" เธอยิ้มกว้างกว่าเดิม ในรอยยิ้มประทับใจนั้นมีแววปลอบโยนส่งมาให้อย่างอบอุ่น

              "เมย์เห็นเค้าเป็นเพื่อนที่ดีน่ะค่ะ ไม่อยากให้เค้าเผลอตัวเผลอใจไปกับยัยแนนอย่างนั้น" พูดไปแล้วรู้สึกไม่น่าพูดเลย แต่ก็พูดไปแล้ว

              "แล้วเมย์รู้เหรอว่าตั้มเขากำลังจะเผลอ อีกทั้งแน่ใจนะว่าแนนกำลังคิดจะหลอกตั้ม"

              "แน่สิคะ เพราะตั้มเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเมย์" แววตาเปล่งประกายตรงหน้าเพ่งมองมาเหมือนค้นหาอะไรบางสิ่งบางอย่าง "แล้วยัยแนนก็เป็นเพื่อนเมย์มาตั้งแต่เราอยู่อนุบาลด้วยกัน เมย์แน่ใจค่ะว่ายัยแนนกำลังทำให้ตั้มหลงรัก แล้วยัยแนนก็จะหักอกตั้ม"

                    เสียงหายใจแบบสะดุดลงเฉยๆ ทำให้ผู้หญิงวัยกลางคนถอนหายใจไปด้วย แต่ก็มองเห็นเธอเผลอยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะพูด

              "นี่ไงที่แม่ต้องถามว่าเมย์แน่ใจมั๊ย?"

                    'แม่'เอื้อมมือมาโอบไหล่และขยับนั่งลงข้างๆด้วยกัน แล้วคำพูดต่างๆนาๆก็เริ่มต้นขึ้น คำเกริ่นนำในตอนแรกช่างไม่น่าฟังเลย แต่แล้วเมื่อได้ยินคำพูดทั้งเหตุและผลตามมา นั่นแหละเมย์จึงเริ่มซึมซับและกอดเอวคนพูดแน่นเหมือนกับลูกนกหลงทางกลับมาเจอแม่ในรัง

                    คำพูดของ'แม่'ช่างประทับใจเหลือเกิน ..


                    จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อล่วงเวลามาถึงวัยทำงาน เหตุการณ์เมื่อครั้งยังเรียนปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยจะย้อนกลับมาอีกหน ทุกสิ่งคล้ายกันหมด เว้นแต่ครั้งนี้ไม่ใช่'ตั้ม' แต่เป็น'ฟลุค'เพื่อนในที่ทำงานด้วยกัน ด้วยกันกับ'แนน'อีกคน

                    สามปีที่ผ่านมาแม้จะทำใจได้ก็ตาม คำพูดแยกแยะเหตุและผลของแม่แท้ๆที่ทำให้รู้จักยั้งคิดได้ ยั้งได้แม้กระทั่งว่า ตั้มเป็นใคร? แนนเป็นใคร? และตัวเองเป็นใคร? แต่ละคนควรจะอยู่ตรงไหน? และปล่อยอะไรวางลง

                    ตั้มถูกแนนหลอกให้หลงรักจริงๆ โชคดีที่ตั้มทำใจได้จึงไม่เห็นตั้มเสียใจหรือเสียผู้เสียคนไปมากนัก แต่ถึงกระนั้น ผู้ชายร่าเริงอารมณ์แจ่มใสเพราะความเป็นนักดนตรีก็แอบหลั่งน้ำตาให้ได้เห็นเหมือนกัน เมื่อคราวที่ตั้มมาระบายให้ฟัง

                    สามปีที่ผ่านไป เวลาช่วยเยียวยาหัวใจให้ตั้มได้เป็นอย่างดี ตั้มกลับมาเป็นคนเดิม ร่าเริงและแจ่มใสมากขึ้นด้วยซ้ำไปเมื่อตั้มกำลังจะได้รับการสนับสนุนจากค่ายเพลงดังสำหรับอัลบั้มชุดแรก

                    ตั้มเผลอบอกในวันหนึ่งเหมือนกันว่า แนนพยายามติดต่อหา แต่ตั้มเลี่ยงหลบในทุกครั้ง เสียงแว่วของแม่เมื่อสามปีที่แล้วดังให้ได้ยินว่า ' .. คนเราจะเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเราเอง สิ่งที่เราข้ามผ่านมาไม่ว่าจะผิดหรือถูก ล้มเหลวหรือสำเร็จ  เวลา.. จะเป็นตัวช่วยอธิบายในตัวมันเอง .. '


                    วันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีของการก่อตั้งบริษัท พนักงานทุกแผนกร่วมห้าสิบคนยังอยู่ในชุดทำงาน ทุกคนต่างพร้อมหน้าพร้อมตากันที่ลานจอดรถข้างตึกหกชั้นของบริษัท โต๊ะจีนจัดเลี้ยงเริ่มทยอยอาหารออกมาตั้งโต๊ะตามขั้นตอน ทุกคนต่างร่วมดื่มร่วมทานอาหารกันอย่างครึกครื้นสนุกสนาน วงดนตรีเริ่มบรรเลงผสมกับเสียงจากนักร้องดังแว่วมาเบาๆ บรรยายกาศสุนทรีย์และอาหารเลิศรสยามค่ำคืนนี้ลงตัวกันอย่างกลมกลืน

                    แนนอยู่ในชุดกระโปรงสั้นรัดรูปที่ใครๆก็อดเหลียวมองไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงด้วยซ้ำ และทุกคนก็อดอิจฉาทรวดทรวงแสนสวยแสนเร้าใจของเธอไม่ได้เช่นกัน

                    ผู้ชายในบริษัทไม่ต่ำกว่าเจ็ดแปดคนต่างเผยท่าทีหลงใหลให้เธอได้รับรู้ แต่ทุกคนก็รู้แก่ใจดีว่า แนนเปิดรับไมตรีกับ'ฟลุค'คนเดียวเท่านั้น คนอื่นถึงจะสนิทสนมอย่างไรก็เป็นแค่เพื่อนที่หยอกล้อถึงเนื้อถึงตัวได้พอหอมปากหอมคอ

                    เธอไม่สนใจคำพูดซุบซิบของใครทั้งสิ้น ไม่สนแม้กระทั่งคำทักท้วงจากเพื่อนร่วมงานคนสนิทด้วยซ้ำ ที่พยายามจะบอกว่า ' ฟลุคเค้าคบกับเมย์อยู่ก่อนหน้าเธอนะแนน  แล้วแนนกับเมย์ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กมิใช่เหรอ  ระวังความเป็นเพื่อนกันนะ '

                    คงเป็นเพราะใครๆก็เห็นว่าเมย์กับแนนเป็นเพื่อนโตมาด้วยกัน เมย์เข้าทำงานที่นี่ก่อนแนนครึ่งปี เมย์รู้จักกับฟลุคก่อนแนนหนึ่งปี เพราะเมย์กับฟลุครู้จักกันมาก่อนทำงานที่นี่

                    คืนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่แนนแสดงออกโดยไม่แคร์สายตาใครๆ ยิ่งทำให้ความเจ็บลึกในใจเพิ่มแรงปวดร้าวขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเธอหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับฟลุคในมุมมืดห่างจากบริเวณงานออกไป

                    ' ..มารยาหญิงอาจจะใช้ได้ก็จริง แต่แม่ว่ามารยาทกุลสตรีต่างหาก ที่ผู้ชายมองเห็นคุณค่า..'  เสียงคำพูดของแม่ดังแว่วอีกแล้ว

                    จริงอยู่ว่า มารยาท..ต้องใช้เวลาในการมองเห็น แต่สำหรับมารยานั้น ไม่เคยมีเวล่ำเวลาเลยสำหรับคนใช้มัน โดยเฉพาะในเวลาและบรรยากาศอย่างเช่นตอนนี้

                    เงาสลัวนั้น มองเห็นชัดว่าเงาคนสวมกระโปรงสั้นกำลังผลักไสไล่ส่งอีกเงาหนึ่ง เสียงสะอื้นที่ยังฟังไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชายดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเมื่อก้าวเข้าไปใกล้

                    อีกแล้วหรือ? แนนกำลังทำให้ผู้ชายแสนอบอุ่นและแสนดีของเมย์เจ็บอีกแล้วหรือ? เสียงแม่ในทรงจำผุดขึ้นอีก ' .. อย่าเข้าไปแก้ไขอะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเรา  เรื่องของคนอื่นก็คือเรื่องของเขา  เขาจะรู้ด้วยตัวเขาเอง  และทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นไปตามทางของมันเอง .. '

                    ไม่ใช่แล้วล่ะ เรื่องนี้ไม่ใช่เฉพาะเรื่องของพวกเขาแล้ว มันเกี่ยวกับเมย์ด้วย เมย์จะไม่ยอมให้ผู้ชายแสนดีอีกคนถูกแนนกระทำย่ำยีเล่นอีกต่อไปแล้ว เมย์ต้องแก้ไขกับเขาด้วยสิ เพราะเมย์อยู่ข้างๆฟลุคเสมอมานี่นา

                    น้ำตาไหลอาบสองแก้มเพราะไม่มีแรงต้านทาน เมย์ร้องไห้แต่ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เสียงสะอื้นจากผู้หญิงในเงาสลัวนั่นต่างหากที่ส่งเสียง เมย์งุนงงกับภาพข้างหน้า ผู้ชายสองคนยืนอยู่ในเงามืด มีคนหนึ่งเดินออกมา ฟลุคเดินเข้ามากอดเมย์ทั้งตัวในขณะที่อีกคนกำลังพูดอะไรบางอย่าง

                    เมย์จำได้ว่าเขาคือนักร้องบนเวทีที่มองเห็นไกลๆคนนั้นแน่  ‘ตั้ม’นั่นเอง แล้วเสียงของตั้มก็ดังแว่วในความมืดสลัว

              “ฟลุคก็เป็นเพื่อนกับตั้ม และเป็นคนที่รักเมย์เหมือนกับตั้ม เพียงแต่เขาไม่หลงมารยาของแนนแค่นั้นเอง วันนี้แนนได้ยินชัดแล้วนี่ ไม่มีสิ่งใดทำลายรักแท้ได้หรอกแม้แต่ในใจตั้มด้วย ตั้มเจ็บมากับแนนเพราะทำร้ายจิตใจเมย์ต่างหาก แต่ไม่ได้เจ็บเพราะรักแนนเลย ตั้มแค่เผลอต่างหาก”

                    เมย์ร้องไห้โฮ .. ในอ้อมกอดแน่นของฟลุค



มีเรื่องสั้นมาฝากค่ะ
พอดีเขียนไว้และเห็นว่ามีอะไรๆที่เกี่ยวโยงถึงแม่ด้วย
ก็เลยนำมาลงเพื่อวันแม่ที่กำลังจะมาถึงในอีก 2-3 วันนี้ค่ะ

มือใหม่แต่ใจรักค่ะ คงมีอะไรไม่สมบูรณ์อยู่แน่ๆ
ขออภัยด้วยนะคะหากไม่สมบูรณ์