ก่อนอื่นต้องขออภัยที่นำเรื่องส่วนตัวมาออกสู่ที่สาธารณะ เรารู้ดีว่ามันเป็นเรื่องคนสองคนต้องตัดสินใจกันเอง
แต่เนื่องจากตัวเขาไม่ยอบรับรู้อะไร เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ใช้อารมณ์เป็นตัวตัดสิน เราเลยต้องใช้วิธีนี้
เราไปปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆเค้าก็เข้าข้างเรา เราเลยอยากจะมาลงในนี้ เพื่อให้เป็นกลาง เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
เราจบกันไม่ค่อยดีค่ะ มีปากมีเสียงกัน เราเลิกกันไปแล้วก็ยังมีทะเลาะกันอีกบ้าง เรายอมรับว่าเรามีส่วนผิดที่เคยทำไม่ดีกับเขา
เราเป็นคนอารมณ์ร้ายค่ะ ใครมาพูดไม่เข้าหูนิดเดียวเป็นเรื่อง แต่การสนทนาครั้งนี้เราพยายามคุมอารมณ์ตัวเองให้นิ่งที่สุด
เราไม่มีจิตวิทยาในการพูด เราเป็นคนตรงๆ คิดยังไงก็พูดไปอย่างนั้น แล้วก็ไม่ค่อยจะรู้จักคำพูดเท่าไหร่
เราเคยทำเขาเสียใจมา แต่เราก็กลับมาคืนดีกันหลายครั้ง จนครั้งสุดท้ายไปไม่รอด เลยต้องเลิกกัน
ก่อนที่เขาจะมาขอโทษเขาด่าเราสารพัดโดยที่ไม่รู้อะไรจริงๆกับตัวเราเลย เขาคิดเอาเองแล้วก็ว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
แล้วก็มาโมโหเราด่าว่าเราสารพัดเลยแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เราก็ช็อกไปพักใหญ่
พอเราใช้ความสงบสู้เขา เขาก็โวยวายหนักแล้วบอกเกลียดเรามาก
เราเคยคิดว่าถ้าเขามาขอโทษเราพร้อมจะให้อภัย แต่การที่เขามาขอโทษเราครั้งนี้เรามองไม่เห็นความจริงใจเลย
ดูในข้อความที่สนทนากัน เราพยายามบอกเขาว่ามันไม่ใช่การขอโทษแล้วแบบนี้ แต่เขาไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัว
อยากให้ช่วยดูให้หน่อยค่ะ แล้วเราบอกควรจะบอกเขายังไง ตกลงเราหรือเขาที่ทำไม่ถูก หรือเราผิดเองที่ไม่ให้อภัยเขา
เขาเบญจเพส เราอายุ 21 ค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้




*ขออภัยที่มีถ้อยคำรุนแรง
แก้ไข* เราพร้อมอภัยให้เขาอยู่แล้ว เพราะเราเองก็มีความผิดติดตัว แต่เขามาพูดแบบนี้เราเลยต้องคิดดูก่อน