คือว่าผมอยากบวชมากครับเลยไปขอแม่บวชแต่ว่าแม่ก็ไม่ให้สักที นี่น่าจะปีที่ 5 แล้ว แต่วันนี้พอผมกวนมากๆ(ปกติก็มาขอร้อง) แม่ก็เผลอพูดออกมาว่า "จะไปบวช จะไปไหนก็ไปเลย อย่ามากวนแม่" แล้วผมก็เดินหัวเราะออกจากห้องแม่มาครับเพราะดีใจมาก เผลอตัวไม่ได้กั้นอาการหัวเราะ คิดว่าแม่ให้บวช
แม่พูดแบบนี้ถือได้ว่าแม่อนุญาตให้บวชหรือยังครับ
อีกอันก็คือว่าพอพวกครูที่โรงเรียนรู้จากแม่ผมว่าผมอยากจะบวชก็มาพูดต่างๆนาๆ ประมาณว่าตอนนี้ยังไม่ควรบวชน่าจะเรียนให้จบก่อน บอกอีกประมาณว่าผมบวชไปเนี่ยเรียนยังไม่จบแม่จะเสียใจเพราะมันจะมีคนมาว่าผมจบแค่ม.3(ผมไม่ได้เรียนม.3 อยู่นะครับ)แล้วไปบวชเนี่ยไปกินข้าวอาหารที่คนถวายเนี่ยประมาณว่าเห็นแก่ตัวซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าเห็นแก่ตัวยังไง ผมอยากจะบอกพวกเขามากครับ(แต่ตอนนั้นนึกไม่ได้)ว่า อาจารย์ครับ ผมเป็นผู้ออกบวชด้วยศรัทธามีการปฏิบัติธรรมเป็นนิจ มีความสำรวม สังวรระวังในศีลมีความสํารวมอินทรีย์ มันมีอะไรที่ทำให้ผมต้องละอายว่าผมไม่ควรจะฉันอาหารที่โยมเขาถวายมา แล้วอาจารย์รู้วันตายผมหรอครับ ถ้าสมมุติผมตายไปเนี่ยผมเอาไอใบจบของผมไปให้ยมบาลแล้วบอกว่าผมเรียนจบแล้วนะอย่าเอาผมลงนรกเลยแบบนี้ได้ไหมครับท่านจะให้ไหมครับไม่ต้องลงนรกเนี่ย ผมไม่อยากประมาทคิดว่าตัวเองยังเด็กอีกนานกว่าจะตายหรอกนะครับ เกิดมาทั้งทีๆไม่อยากไร้ค่า อุส่าได้เจอพระพุทธศาสนาและสามารถจะบวชได้ทั้งทีถ้าไม่บวชก็เสียทีที่ได้เกิดมาครับ คือผมอยากรู้ว่าทำไมต้องมาห้ามด้วยครับ ผมว่ามันบาปนะครับ แค่ห้ามคนตักบาตรยังบาปเลย นี่ห้ามคนบวชต้องบาปแน่นอนครับ

อันนี้คือสิ่งที่ผมอยากบอกไว้เฉยๆนะครับจะอ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้ พิมพ์เพลินๆ
แล้วก็นะครับเป็นฆราวาส อุปสรรคทางใจมันก็เยอะนะครับเพราะขี้เกียจด้วยแต่ถ้าไปบวชมันเป็นสภาพจำยอม อยู่เป็นฆราวาส เนี่ยนอกจากตอนที่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดแล้วผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขแบบตอนที่ ไปบวชด้วยศรัทธาเลยครับ การออกบวชมันอำนวยกับการปฏิบัติธรรมมากกว่าครับ บางคนอาจมองว่าไม่ต้องบวชก็ปฏิบัติธรรมได้ไม่ต้องบวชก็ได้ แต่เอาจริงๆฆราวาสเนี่ยเวลาที่จะปฏิบัติได้เนี่ยต่อให้ฝืนใจมาปฏิบัติได้เวลามันก็น้อยกว่านักบวชนะครับ

ปล.คงไม่มีใครหาว่าผมบ้าหรือว่าให้อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงหรอกนะครับ