เมื่อก่อนเราก็เคยรู้สึกเหงานะ แต่ไม่เคยรู้ถึงความร้ายแรงของมันเท่าครั้งนี้เลย
ตอนมัธยมเราก็มีแฟนแต่เราไม่ใช่คนที่เปลี่ยนคนคุยทุกๆสามสี่เดือน ที่ผ่านมาเราก็เคยมีแฟนแค่2คน(คนแรกสามปีคนที่สองหนึ่งปี) เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรเลยค่ะ ตอนมัธยมเวลาอกหักเราก็มีเพื่อน และตอนนั้นก็จะมีคนเข้ามาคุยด้วยตลอด ตอนมัธยมมันป๊อปปี้เลิฟมากค่ะ อะไรๆมันก็ยังดูไม่ร้ายแรง ถึงเราจะเสียใจหรืออโลนแค่ไหน เราก็ไม่เคยไปถึงจุดสูงสุดของคำว่า"เหงา"เลย

แต่สี่เดือนที่ผ่านมานี่ เราเพิ่งจะถูกผู้ชายคนนึงปฏิเสธมา ครั้งนี้เราถือว่าเป็นการอกหักที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเราเลย(ถ้าเรียบเรียงได้จะไปตั้งอีกกระทู้นึง) เราถึงกับเบลอเสียศูนย์อย่างหนักเพราะเรื่องนี้มันร้ายแรงสำหรับเรามาก ตอนที่เราเพิ่งถูกหักอกมาเดือนแรกเราโทรคุยกับเพื่อนทุกคืนเลยค่ะ ร้องไห้กับมันระบายกับมัน คุยเสร็จก็ไปนอนกอดแม่หล่อเลี้ยงหัวใจตัวเอง หลังจากนั้นไม่นานเราก็ย้ายเข้ามหาลัยค่ะ ตอนนั้นก็ทำใจไปได้ซัก3เดือนแล้วแต่ก็ยังไม่หายดีเท่าไหร่ ตอนที่เรียนก็ดีมากเลยค่ะ มีเพื่อนเยอะแยะบรรยากาศมันคอยพยุงความรู้สึกเรา แต่พอทันทีที่ก้าวขาออกจากมอ และเดินกลับไปที่ห้องคนเดียว...เราก็รู้สึกดิ่งลงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พอได้มาอยู่คนเดียว กลับมาที่ห้องที่ไม่มีคนในครอบครัวรออยู่แล้วรู้สึกอ่อนแอมั๊ยคะ?...
เคยมองโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงๆมั๊ยคะ? ...แล้วถามตัวเองว่าทำไมมันเงียบขนาดนี้

ตอนสมัยมัธยมเวลาอกหักก็จะมีคนอื่นมาคุยเรื่อยๆใช่มั๊ยคะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลย เราเลิกคุยกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเราหมดเลยค่ะตอนนั้นเพื่อผู้ชายคนนั้น เราไม่รู้เลยว่าการเอาความจริงใจของตัวเองไปแลกกับคนที่ไม่มีใจมันสูญเปล่ามาก... แต่เราก็มีสปิริตมากพอที่จะไม่กลับไปขอคนที่เราเลิกคุยไปให้กลับมา ไม่อย่างนั้นเราคงจะเห็นแก่ตัวมากที่นึกจะเลิกก็เลิก นึกจะกลับก็กลับ
พอรู้สึกเหงาเราก็นอนมองโทรศัพท์แต่เราก็ไม่อยากโทรไปหาเพื่อนแล้วค่ะ คือเราโทรไประบายกับมันมาสามเดือนแล้ว ถึงมันจะไม่พูดเราก็รู้ว่ามันคงเหนื่อยและมีอะไรต้องไปทำมากกว่ามาอยู่เป็นเพื่อนเรา เพราะแบบนั้นเราเลยอยู่คนเดียวแบบสมบูรณ์แบบในช่วงทำใจจากความรักแย่ๆที่เพิ่งผ่านไป

เราสู้ค่ะ เราหาอะไรทำตลอด ไปเดินห้าง นอนดูการ์ตูน ไปดูหนังคนเดียวทุกอาทิตย์ อะไรๆเหมือนจะผ่านไปได้ดีเหมือนเราจะปรับตัวได้ แต่ปล่าวเลย... วันที่เรานอนมองมือถือเป็นชั่วโมงๆแล้วมันก็ยังเงียบอยู่ วันที่การ์ตูนเราจบ วันที่เราไปทุกที่(คนเดียว)จนไม่รู้จะไปไหนแล้ว มันกลับมาสะท้อนความรู้สึกตัวเองให้เห็นว่า"เรากำลังหนีความโดดเดี่ยวนี้ขนาดไหน"
พีคสุดคือวันที่เราดูหนังจบแล้วเดินออกมาจากโรงค่ะ ตอนนั้นฝนตกเราพกร่มมาพอดีเลยกางร่มเดินกลับหอ พอเดินไปได้ซักพักจู่ๆเราก็รู้สึกใจมันชาๆแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเลย ......เราโคตรอ้างว้าง เราโคตรเหงา เหงาแบบที่ชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เราไม่ได้อยากดูหนังคนเดียวเลย แต่ไม่มีใครมาดูกับเรา เราไม่ได้อยากนอนมองมือถือแล้วแค่กดไลค์โพสคนนู้นคนนี้เป็นชั่วโมงๆ เราไม่มีแม้กระทั้งคนที่ให้รอตอบไลน์หรือคนที่ทำให้เรารู้สึกว่าวันๆนี้มันสดใสขึ้นมาบ้าง... ถ้าหากคืนไหนจู่ๆคิดถึงเขาคนนั้นขึ้นมาก็จะเริ่มร้องไห้และอดทนกับมันคนเดียวเป็นคืนที่ยาวนานและผ่านไปยากมากๆสำหรับเรา ไม่มีคนให้ระบาย ไม่มีคนให้กอด มันรู้สึกว่าไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลยแล้วก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

เวลาเราไปเรียนเรามีความสุขมากเพระามันเป็นเวลาเดียวที่สมาธิเรามันเพ่งอยู่กับบทเรียน(และผลของมันดีมากค่ะผลการเรียนเราน่าพอใจมาก) แต่ในความจริงคือตอนนี้เราทรมานมาก เรารู้สึกจิตใจเราไม่โอเคเลย ปกติเราไม่ค่อยเล่นพันทิปแต่ช่วงหลังๆเรามาดูกระทู้ อัพกระทู้บ่อยขึ้นจนต้องมาตั้งกระทู้ระบายและคุยกับคนที่เราไม่รู้จักแบบนี้ เหมือนเรากำลังร้องหาใครซักคน

เราไม่รู้จะอธิบายความเหงาของเราให้ทุกคนเห็นถาพและเข้าใจได้ยังไง แต่เราได้รู้แล้วว่าความเหงาของจริงมันร้ายแรงแค่ไหน
มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้มั๊ยคะ มีใครเป็นแบบนี้มั๊ย
คุณผ่านมันไปรึยังคะความเหงาที่สาหัสที่สุดของคุณ..?