เคยเป็นที่1ในใจของใครหลายคนด้วยความเป็นเด็กด้วยจนเข้าช่วงมัธยมเราเริ่มดื้อเริ่มมีปากเสียงกับพ่อบ่อยจนสักพักแม่เรามีน้องมีน้องตอนแก่พาอเราเปลี่ยนไปเลยเราเหมือนหมาหัวเน่าพ่อเริมเย็นชาดุเราไม่ค่อยสนเราเท่าน้องเราไม่ได้คิดไปเองนะแต่เรารับรู่เลยว่าพ่อลำเอียงเรากับน้องมากจนเราเริ่มไปเรียกร้องความรักจากผู้ชายแทนเรามีแฟนแฟนก้ไม่รักเราจนเราเกือบจะฆตต.ถ้าเราไม่มีเขาจนถึงตอนนี้เราก็คบเขาแต่คบแบบต้องยอมทุกอย่างยอมให้เขามีคนอื่นอะไรแบบนี้แบบยอมให่เขามีเมียน้อยอ่ะเราก็ยอมเราสับสนเรารู้สึกต้องการควาสรักจากผู้ชายมากๆทุกวันนี่เราร้องไห้ทุกวันเราไม่รู้เป็นอะไรแจ่มันต้องร้องทุกวันมันทำให่เรารู้สึกระบายมาบ้างเราไม่รู้จะเดินหน้าไงดีเรามีลูกด้วยนะและพ่อเราก๋ชอบลำเอียงแบบว้าให้ลูกเรายอมน้องไปหมดทุกอย่างบางไม่รู้จะอธิบายยังใงแต่คือดูก็รู้ว่าพ่อลำเอียงทั้งกับเราและลูกเราขนมเด็กๆเขาก็จะให้น้องเรากินก่อนตลอดไม่ค่อยอยากให้ลูกเรากิน เรากลับมาอยู่บ้านตัวเองนะเพราะสามีเขาเอาเมียน้อยอยู่บ้านแทนเราเลยเริ่มรู้สึกแค่เรารู้สึกลำเอียงเหมือนเป็นหมาหัวเน่าก็พอแรงแล้วไม่อยากให้ลูกรู้สึกแบบเราเลยเราโคตรต้องการความรักจากผู้ชายเลยเราไม่รุ้ควรจัดการตัวเองยังใงดีพยายามหาทางออกพยายามอยากรักตัวเองแต่เราเหนื่อยกับความรู้สึกนี่เราอยากจะตายอย่างเดียว เอาตรงนะไม่มีใครเลี้ยงลูกเราเราเลี้ยงเองบางทีเราก็อยากไปหาหมอเพื่อถ้าเราเป็นซึมเศร้าจะได้ยากินเราอยากมีความสุบแบบคนอื่นเราไม่ได้อน่กมาเครียดทั้ฃวันทุกวันเราเหนื้อยกับความรู้สึกเราไม่เชื่อแล้วว่าความรักมีจริงแม้กระทั่งพ่อแท้ๆเรายังไม้รักเราเลย