คือคิดหนักมาก่อนจะตั้งกระทู้นี้ ขอใช้กระทู้นี้เป็นที่ระบาย...

เรามีพี่ชายอยู่คนนึง อายุประมาณ 28 ปีแล้ว ป่านนี้ยังขอตังพ่อแม่อยู่เลย
คือถ้าพ่อแม่มีเงินให้ รวยล้นฟ้า เราจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...
แม่เราป่วย ต้องหยุดทำงาน(ขายของ) ตอนนี้ปิดกิจการไปแล้ว
พ่อทำงานบริษัท เราเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยบางโอกาส
เงินที่ใช้ทุกบาททุกสตางค์ในบ้าน คือเงินเดือนพ่อ(เราเป็นคนจัดสรร)
เราทำงานหาเงินมากิน จ่ายค่าหอ ค่าจิปาถะ ไม่เคยขอพ่อแม่เพิ่มจากที่ได้ และแถบไม่เคยได้ด้วยซ้ำ
แต่พี่เราไม่ทำอะไรเลย อ้างนู่นอ้างนี่ตลอด
ตอนแม่ป่วย นางอ้างว่าต้องดูแลแม่ ออกจากงาน ไม่มีเงิน อันนี้เราเข้าใจ ไม่เคยหวง ไม่เคยงก อยากกินอะไร ซื้ออะไร เราเต็มที่
แต่พอแม่ดีขึ้น เค้ากลับไปอยู่กับเมีย แต่ยังคงไม่ทำงาน คือเค้ายังใช้ชีวิตแบบเดิมตั้งแต่เด็ก
คือคิดว่าขอเงินแม่ ยังไงต้องได้ตลอด
เราท้อและเหนื่อยมาก เรารับภาระของคนทั้งบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินอยู่ ค่ารักษาแม่ เงินส่วนนี้มาจากพ่อก็จริง แต่มันไม่เคยพอเลย
หลังจากเราแบ่งสรรปันส่วนทุกเดือนแล้ว เงินตรงนั้นไม่เคยถึงเราเลย เราไม่เคยบ่น เราประหยัด พยายามหาเงิน ขายของ ทำงานพิเศษ บลาๆ

เราเคยพูดกับพี่ตรงๆมาแล้ว เรื่องนี้ เค้ากับไปฟ้องแม่ และหาว่าเราว่าเค้า
เค้าไม่เคยถามเลยว่าเดือนนี้เป็นยังไง ค่าใช้จ่ายพอไหม ไม่เคยโทรหาพ่อหาแม่ ไม่เคยถามสารทุกข์สุกดิบ นอกจากจะขอตัง
เค้าจะโทมาตอนเช้าทุกครั้ง ในวันที่เงินเดือนพ่อออก หาข้ออ้างให้แม่ส่งเงินให้ตลอด
ถ้าเรามี เราให้ทุกครั้ง บางครั้งเราไม่มีเราก็ต้องให้
เราคิดหลายครั้ง ว่าเราจะใจแข็ง ไม่ให้ แต่เราก็ต้องยอมใจอ่อนตลอด เวลาเห็นหน้าแม่
แม่ชอบร้องไห้ โทษตัวเองว่าทำให้ลูกลำบาก เค้ายอมอดข้าว เก็บเงินไว้ให้พี่เรา
เราเหนื่อยและท้อมากๆ
เรารักพ่อ รักแม่ ทำทุกอย่างเพื่อเค้า และเราก็รู้ว่าพ่อแม่ก็รักเราเหมือนกัน
แต่แม่ก็ยังเป็นห่วงเค้าในทางที่ผิด
เงินเราติดลบ ที่บ้านติดลบ พี่เราไม่เคยสนใจ เราไม่รู้จะทำยังไง พูดยังไงแล้ว
เหนื่อยจริงๆ